Εσείς οι χούμανς επιμένοντας να βλέπετε τη γάτα από μια ανθρωποκεντρική οπτική θέλετε να σκέφτεστε ότι η γάτα πάνω κάτω λειτουργεί όπως και οι άνθρωποι! Σε αυτά τα πλαίσια θα θέλατε η γάτα να θυμάται την μητέρα της (και το αντίστροφο) γιατί αυτό κάνουν και οι άνθρωποι.
Έκανα την (χαρούμενη) έρευνά μου πάνω στο συγκεκριμένο θέμα και τα ευρήματά μου με εξέπληξαν και μάλιστα έρχονται σε αντίφαση σε σχέση με μια προηγούμενη έρευνα που είχα κάνει για το αν οι γάτες θυμούνται τους ανθρώπους τους (αν αποχωριστούν από αυτούς για ένα μικρό ή μεγάλο διάστημα)! Αλλά ίσως και όχι! Αυτή την έρευνα μπορείτε να την βρείτε στον παρακάτω σύνδεσμο:
ΜΙΑ ΣΥΧΝΗ ΣΑΣ ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποσο θυμούνται οι γάτες τους ανθρώπους τους;
Σε εκείνη την έρευνα είχα βρει εν ολίγοις ότι οι γάτες έχουν τη δυνατότητα να θυμούνται ό,τι καταχωρείται στην μακροπρόθεσμη μνήμη τους για ως και 10 χρόνια! Η συνύπαρξη με τον άνθρωπό τους είναι μια εμπειρία που καταχωρείται στην μακρόχρονη μνήμη τους και έτσι δεν τον ξεχνούν αν χωριστούν για ένα διάστημα. Να πούμε ακόμη ότι η βασική αίσθηση που χρησιμοποιείται από τη μνήμη της γάτας για να αναγνωρίσει το οικείο είναι η όσφρηση και η ακοή (και όχι η όραση, όπως είναι στον άνθρωπο) και ότι η μνήμη της γάτας είναι πολύ επιλεκτική και απορρίπτει ότι δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για τη γάτα ενώ καταχωρεί εμπειρίες που συνδέονται με έντονη ευχαρίστηση ή έντονο πόνο.
Θυμούνται τα γατάκια τη μητέρα τους;
Έχοντας πει όλα τούτα για να δούμε τι βρήκα στη νέα έρευνά μου για το αν θυμούνται τα γατάκια τη μητέρα τους: Σύμφωνα με την νέα έρευνα λοιπόν φαίνεται ότι τα γατάκια, αν αποχωρίστούν από τη μητέρα τους σχετικά νωρίς στη πορεία της ζωής τους, τείνουν να την ξεχάσουν αρκετά γρήγορα, παρά το ότι έζησαν πολλές ευχάριστες εμπειρίες τρυφερότητας και στοργής μαζί της.
Αυτό κατά πάσα πιθανότητα συμβαίνει γιατί φαίνεται ότι οι μηχανισμοί που καταγράφουν ένα γεγονός στην μακροπρόθεσμη μνήμη δεν λειτουργούν τόσο καλά όσο ακόμη το γατάκι είναι πολύ μικρό και έτσι πολλές οσφρητικές αναμνήσεις που συνδέονται με ευχάριστες εμπειρίες δεν περνάνε ποτέ το κατώφλι της μακροπρόθεσμης μνήμης οποτε μόλις το γατάκι αποχωριστεί τη μητέρα του πολύ γρήγορα θα την ξεχάσει κιόλας.
Μόνο πολύ τραυματικά γεγονότα ίσως κάνουν μια βίαιη πρόωρη είσοδο στην μακροπρόθεσμη μνήμη της γάτας με αποτέλεσμα αν ένα γατάκι κακοποιηθεί πχ άσχημα από κάποιον ακόμη και σε μια πολύ μικρή ηλικία να το θυμάται για πάντα και να είναι πολύ προσεκτική απέναντί του.
ΙΣΩΣ ΣΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ: Η σχέση της μαμάς γάτας με τα νεογέννητα
Σε αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσω ότι κάθε γάτα είναι διαφορετική (όπως και κάθε πλάσμα γενικότερα) και ότι οι διεργασίες τις μνήμης είναι βέβαιο ότι θα παρουσιάζουν μια διαφορετικότητα σε κάθε γάτα και μπορεί να διαπιστώσουμε πολλές εξαιρεσεις σε αυτό τον χονδροκομμένο κανόνα (όπως χονδροκομμένοι είναι όλοι οι κανόνες αυτού του κόσμου).
Κάπου εδώ βέβαια σκέφτηκα ότι και οι άνθρωποι, αν και η μνήμη τους δεν βασίζεται τόσο σε οσφρητικά όσο σε οπτικά δεδομένα, παρουσιάζουν μια παρόμοια συμπεριφορά με αποτέλεσμα τα μωράκια αν υιοθετηθούν από κάποιον άνθρωπο δεν θυμούνται τον βιολογικό τους γονέα – εφόσον η απομάκρυνση από αυτόν έχει γίνει πολύ νωρίς στη ζωή τους.
SUPER SOS
To βιβλίο του Τσίτσου “Τσίτσος, η γάτα που μιλούσε πολύ” κυκλοφόρησε και η 1η Έκδοση κοντεύει να εξαντληθεί
Ενισχύστε τον Τσίτσο και τις 150 Τσιτσόγατες παραγγέλνοντάς το από ΕΔΩ
Θυμούνται τα γατάκια τη μητέρα τους αν δεν χωριστούν;
Σε αυτή την περίπτωση συμβαίνει κάτι τελείως διαφορετικό! Αν τα νεογέννητα γατάκια συνεχίσουν να ζουν στο ίδιο σπίτι ή στην ίδια αποικία με τη μητέρα τους, οι εμπειρίες στοργής και τρυφεράδας συνεχίζουν να εκδηλώνονται για καιρό και καταχωρούνται στην μακρά μνήμη, οπότε οι γατούλες αυτές αναγνωρίζουν την μητέρα τους ως ένα οικείο πρόσωπο που συνδέεται κατά βάση με ευχάριστες αναμνήσεις.
Με τη μόνη διαφορά ότι αν και η αναγνωριση υφίσταται είναι μάλλον άστοχο να πούμε ότι αυτή η οικειότητα που νιώθουν συνδέεται με την ετικέτα “μητέρα-παιδί”. Τα παιδιά αναγνωρίζουν τη μητέρα τους σαν οικείο πρόσωπο (όπως και εκείνη το ίδιο) που συνδέεται με εμπειρίες τρυφεράδας, στοργής αλλά χωρίς να νιώθουν “αυτή είναι η μητέρα μου”. Πιο πολύ υπαρχει μια αίσθηση ξεχωριστής φροντίδας τρυφερότητας, οικειότητας και απουσιάζει η ταμπελα “μητέρα”!
Μπορώ να σας επιβεβαιώσω αυτό και από παραδείγματα της αυλής! H Λούκε και η Μπάκιο έζησαν μια ζωή μαζί, ποτέ δεν χωρίστηκαν! Η συμπεριφορά τους τώρα είναι μια τυπική συμπεριφορά πολύ οικείων μεταξύ τους γατών, δηλαδή συμπεριφέρονται η μία στην άλλη όπως δύο φιλικές μεταξύ τους γάτες.
Από την άλλη η Πίτση, η μητέρα του Αδόλφου, που ουσιαστικά άφησε πολύ νωρίς τον Αδόλφο στην αυλή (όταν πια αυτός άρχισε να τρώει ξηρά τροφή) και πήγε και έζησε σε ένα σπίτι 150 μέτρα πιο μακριά (για να έχει την ησυχία της) και δεν είχε πολλές εμπειρίες μαζί του μετά την αυστηρά παιδική ηλικία του μοιάζει τώρα να μην είναι ιδιαίτερα δεμένη μαζι του! Δηλαδή τώρα η συμπεριφορά μεταξύ των δύο είναι ακριβώς ίδια με την συμπεριφορα μεταξύ της Πίτσης και οποιαδήποτε άλλης γάτας της αυλής.
Σε ετούτο το σημείο ας κάνουμε μια παρένθεση και ας δούμε μερικά ενδιαφέροντα πράγματα για τα νεογέννητα γατάκια
ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ: 13 πράγματα που δεν γνωρίζατε για τα νεογέννητα γατάκια
Θυμάται η μητέρα γάτα τα παιδιά της;
Εδώ η έρευνά μου άφησε ένα ερωτηματικό. Βρήκα ότι το πόσο γρήγορα ή όχι ξεχνάει η γάτα το παιδί της εξαρτάται από το αν θα ζει μαζί του ή όχι. Έχει βρεθεί ότι μητέρες που επανενώθηκαν με παιδια με τα οποία είχαν χωριστεί έπειτα από καιρό δεν δείχνουν να τα αναγνωρίζουν ιδιαίτερα – σαν να ξέχασαν τις μυρωδιές τους.
Αυτό μου επιβεβαιώνει και η περίπτωση της Πίτσης που αδιαφορεί για τον Αδόλφο. Απλώς αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν ενώ η γάτα έχει μακρά μνήμη που διαρκεί ως 10 χρόνια να ξεχνάει τα παιδιά της!
Ίσως επειδή η όσφρηση παίζει τόσο μεγάλο ρόλο, μετά από έναν μακράς διάρκειας αποχωρισμό, τα οσφρητικά ερεθισματα που έχει η μαμά από το παιδί της να είναι τελείως διαφορετικά από αυτά που είχε όταν το παιδί της ήταν μικρό και δυσκολεύεται να το αναγνωρίσει!
Σε κάθε περίπτωση θα επανέλθω μόλις βρω περεταίρω στοιχεία!
Σε ετούτο το σημείο θα ήθελα να πω ότι παρόλο που μια γάτα έχει σχέσης ξεκαθαρης αναγνώρισης με τα παιδιά της αν δεν τα αποχωριστει, αν βρείτε ενα ορφανό ή εγκαταλελειμμένο νεογέννητο γατάκι και έχετε μια λεχώνα-γάτα το πρώτο που θα μπορούσατε να κάνετε είναι να της συστήσετε το νεογέννητο (που φυσικά δεν είναι παιδί της)! Είναι πολύ πιθανό να το δεχτεί και αυτό θα είναι ό,τι καλύτερο για το νεογέννητο!
Αν τώρα δεεεν το δεχτεί τα πράματα γίνονται πιο σκούρα διότι όπως καταλαβαίνετε η ευθύνη πέφτει πάνω σας:
- Το ζεσταίνετε καλά καλά καλά (με ηλεκτρική κουβέρτα, ή θερμοφόρα και αυτοθερμαινόμενο κρεβατάκι (όπως αυτό) για τουλάχιστον 2 ώρες
- Και αρχίζετε το τάισμα με γαλατάκι ειδικό για γατάκια όπως αυτό και μπιμπερό όπως ετούτο!
- Αν βρείτε ενα γατάκι που μπορεί να φάει στερεά τροφή, ειστε τυχεροί. Απλώς του προσφέρετε εξαιρετικές kitten ξηρές τροφές όπως αυτή και υγρές τροφές όπως η ποιοτικότατη Lucky Lou Lifestage Kitten (βρείτε την εδώ)!
Θυμάται ο πατέρας γάτος τα παιδιά του;
Πριν απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα να πούμε ότι μια γέννα να έχει περισσότερους από ένα πατέρες – η μητέρα γονιμοποιείται διαδοχικά από περισσότερους αρσενικούς γάτους – και έτσι τα μικρά γι’ αυτό διαφέρουν συχνά έντονα χρωματικά μεταξύ τους.
Έχοντας εξηγήσει το παραπάνω να πούμε ότι οι σχέσεις πατέρα νεογέννητων είναι συχνά αρκετά ασθενείς, ωστόσο υπάρχουν περιπτώσεις που γάτοι που μένουν μαζί με τα μικρά τους μπορεί να τα αναγνωρίζουν και να τα προστατεύουν, αλλά αυτό δεν είναι απόλυτο! Μάλιστα σε μερικές φυλές γάτας (όπως η Σιαμ) οι πατέρες είναι πολύ δεμένοι με τα παιδιά τους!
Πως μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον όπου ο γατο-πατέρας ειναι πιο πιθανο να νοιαστεί για τα μικρά του;
- Προσφέροντας αφθονία κρισιμων πόρων, ωστε να μην υπάρχει η αίσθηση απειλής απο τα νεοεισερχόμενα τέκνα! Οπότε η αφθονη προσφορά ποιοτικής τροφής (ξέρετε ότι παντα προτείνω ποιοτικές υγρές τροφές όπως η GranataPet Delicatessen – βρείτε την σε οικονομική συσκευασία εδώ – και αν δίνουμε στις γάτες μας ξηρές τροφές αυτές καλό είναι να είναι με ξεκάθαρη ετικέτα, περιορισμένο υδατάνθρακα, ποιοτικά συστατικά και μετρημένο ασβέστιο/μαγνήσιο/φώσφορο – παιδιά τσεκάρετε και την ADVANCE Adult Cat Sterilized), η διάθεση αρκετών τουαλετών σαν αυτή (ιδανικά ν+1, όπου ν ο αριθμός των γατών), τα μπόλικα χάδια, μπόλικες φωλιές σαν αυτή, αφθονα παιχνίδια όπως το φοβερό μπαλάκι που κινείται μόνο του.. όλα αυτά θα βοηθήσουν ώστε οι γατο-μπαμπάδες να μην νοιώσουν ανταγωνιστικά και να νοιαστούν για τα μικρά τους
- Συνήθως η στείρωση μειώνει τις χωροκτητικές ανησυχιές των γατο-μπαμπάδων και έτσι δεν βλέπουν τόσο σαν απειλή τα νεογέννητα!
Σε ετούτο το σημείο ας δούμε και ένα άλλο θέμα που αξίζει έρευνας! Είναι αλήθεια ότι οι αρσενικοί γάτοι σκοτώνουν τα νεογέννητα γατάκια; Η απάντηση στην αναλυτικη μου έρευνα ακριβώς ΕΔΩ!
Κλείνοντας θα ήθελα να σας ζητήσω να μου πειτε σε σχόλιο ποια είναι η δική σας εμπειρία. Είχατε μαμάδες γάτες με τα μικρά τους που έμειναν μαζί όταν μεγάλωσαν; Πως ήταν η σχέση τους; Περιμένω τα σχόλιά σας!
6 Απαντήσεις
Είχα γάτες με τα νεογέννητα γατάκια, η μία γάτα τα ξέχασε γρήγορα ενώ η δεύτερη ακόμα τα γλύφει και τα προσέχει, πιστεύω πως είναι ανάλογα την γάτα και πόσο δείχνει την αγάπη της
Εγώ είχα εμπειρία με αδέλφια γάτες, η οποία με σόκαρε λίγο, ομολογώ, αν και το ήξερα από πριν ότι -γενικά- οι γάτες δεν θυμούνται όταν απομακρυνθούν…
Η γατούλα μου έζησε περίπου 6 χρόνια ως αδέσποτη, πριν καταλήξει να υιοθετηθεί από εμένα.
Το ίδιο χρονικό διάστημα ήταν μαζί της ο αδελφός της και, όπως μου είπε η κοπέλα που, τελικά, τα έπιασε και τα φρόντισε αρχικά και τα δύο, οι δυο τους ήταν πάντα μαζί, χωρίς ποτέ να τους δει κανείς να τσακώνονται…
Έρχεται το πλήρωμα του χρόνου λοιπόν, 1 χρόνο και 4 μήνες μετά την υιοθεσία της θηλυκιάς, όπου έχει πιαστεί και ο αρσενικός (το πιο γλυκό πλάσμα του κόσμου, άλλα τέρμα φοβικός και δύσκολος στον χειρισμό για τον κτηνίατρο) και αποφασίζω να τον φιλοξενήσω κι αυτόν, με σκοπό και τη δική του υιοθεσία…
Όλοι μου έλεγαν “δώρο θα κάνεις στη δικιά σου, να έχει παρέα”, εγώ σκεφτόμουν ότι θα ήταν ίσως καλύτερα μαζί με τον γατούλη με τον οποίο είχε περάσει όλη της τη ζωή πριν τη γνωρίσω, το έκανα το απονενοημένο!… Και έγινε ο χαμός!!! Προσπάθησα να τα φέρω κοντά με τους προβλεπόμενους τρόπους (παρ’ όλο που δεν είναι εύκολο να τα κρατάς χωρισμένα στην αρχή σε ένα διαμέρισμα, όταν και τα δύο θέλουν να βγουν και να συναντηθούν και είναι … γάτες ευκίνητες!!!), αλλά η συνάντηση και η μετέπειτα συμβίωσή τους μού έφερε απελπισία!… Το κχχχχχ, από την πλευρά κυρίως της θηλυκιάς, πήγαινε σύννεφο, υπήρχαν φτυσίματα, ουρλιαχτά, πολύ συχνά τσίριζαν και τα δύο ένα κουβάρι… Ήταν πολύ άσχημο!! Ο αρσενικός φαινόταν να θέλει πολύ την παρέα της, αλλά εκείνη δεν τον ήθελε κοντά της ούτε στο ένα μέτρο!!!
Μίλησα με συμπεριφοριστές, έκανα όσα μπορούσα από αυτά που μου είπαν, αλλά -μέχρι που ο γατούλης μάς άφησε όλους, από τα προβλήματα υγείας του- το μόνο που καταφέραμε ήταν να τον ανέχεται…
Δεν ξέρω τι βιώματα μπορεί να είχε μαζί του, για τα οποία εγώ δεν είχα ιδέα, και η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε χρόνο πραγματικά… Γύρω στους 7,5 μήνες μείναμε όλοι μαζί. Όσο κράτησε αυτό όμως, είχα μία αγχωμένη γάτα, που περνούσε τον περισσότερο καιρό της σε ένα χαρτόκουτο και έτρεχε μακριά κάθε φορά που διασταυρωνόταν με τον αδελφό της, και έναν γάτο που λαχταρούσε να είναι κοντά της και έτρωγε συνέχεια απόρριψη. Κι εγώ στη μέση, πολύ πικραμένη, γιατί το μόνο που ήθελα ήταν να πάρω δύο ζωντανά που έζησαν μαζί στο δρόμο και να προσπαθήσω να τους προσφέρω κάτι καλύτερο και το μόνο που κατάφερα ήταν να φτιάξω ένα δυστοπικό σπίτι!…
Ποτέ δεν μπόρεσα να εξηγήσω την συμπεριφορά αυτή της γάτας μου… Πολλές φορές σκέφτηκα να τον επιστρέψω τον γατούλη. Όμως τον είχα αγαπήσει τόσο πολύ και είχε διάφορα προβλήματα υγείας, ώστε το ένιωθα σαν προδοσία!! Και συνέχισα να προσπαθώ… Μέχρι που κάποιο από τα προβλήματα υγείας του έγινε ξαφνικά σοβαρό και τον έχασα, παρ’ όλο που οι εξετάσεις του -αν και όχι πολύ καλές- δεν μας έδειξαν τελικά από τι έφυγε…
Τσίτσο, είχες εσύ άλλη παρόμοια εμπειρία στη ζωή σου;! Μήπως μπορέσουν να μου εξηγηθούν κάποια πράγματα, γιατί θα τρελλαθώ, δεν γλιτώνω!…
Γεια χαρα
Η Μπομπίτσα είναι μια αδέσποτούλα που αρνείται πεισματικά να πιαστεί για στείρωση . Είναι όμως και μια εξαιρετικά καλή μαμά που πολύ συχνά τα παιδιά της (όσα επέζησαν αλλά δεν γατοθετηθηκαν ) εντάσσονται στην ευρύτερη οικογένεια της και ζουν μαζί της.
Ο Αυτάκιας (δυστυχώς δεν ζει πια) ήταν ο στοργικότερος πατέρας γάτος που έχω δει ποτε.
Συγκέντρωνε τα παιδιά του το βράδυ κ κοιμόντουσαν μαζί ενώ στην τελευταία οικογένεια που έκανε πριν πετάξει στο σύμπαν, φρόντιζε τον (μόνο επιζήσαντα) γιο του ως την ενηλικίωση «τραβώντας» τον πίσω στην ασφάλεια της αυλής κάθε φορά που ερχόντουσαν άλλοι γάτοι για τσαμπουκάδες και δεν τον άφηνε να παλεύει … δυστυχώς την τελευταία φορά που αρρώστησε (μετά την μετακόμιση μου μακριά από την αυλή της κυριαρχίας του) κρύφτηκε κ επέστρεψε μόνο για να αποχαιρετήσει… πριν χαθεί για πάντα)
Ένας γάτος σωστός gentleman 🐾
Gentlecat.!!!!
Η Λουλού, τρίχρωμη, (στην Γερμανία θεωρείται νά φέρνει τύχη στό σπιτι πού ζεί), απέκτησε στις 18.04.2023 Ήταν ή πρώτη γέννα της.
Το βράδυ όταν ξαπλώσουμε γιά ύπνο, έρχονται όλοι γιά τρυφερότητες καί χάδια.
Εκεί ενώ η Λουλού χαιδολογιέται από εμένα, επιτρέπει ακόμα στά παιδιά της νά θηλάζουν.
Η μία κόρη της, ή Λουκουμάκι🐈, η δική μου Τζιντζερόγατούλα, είναι πολύ προσκολημένη στήν μαμά της. Τήν καθαρίζει συνεχώς στό πρόσωπο καί είναι ο “ίσκιος” τής Λουλού. Οπότε βρεί ευκαιρία,
χάνεται από κατω τής Λουλού γιά νά θηλάσει. Αυτή τήν δέχεται.
Τής επιτρέπει νά τήν περιποιήται, αλλά έχω τήν εντύπωση ότι από τήν δική της πλευρά δείχνει νά θέλει μερικές φορές, νά είναι μόνη της και ανεξάρτητη.
Γενικά όμως, η Λουλού, ήταν μία πολύ στοργική μανούλα.
Τούς δίδαξε πάρα πολλά πράγματα.
Όταν έφερνα πχ ψαράκια ή γαρίδες, έκαμνε, ειδικές φωνές. Όταν μαζεύονταν όλα, τούς έδειχνε πώς νά τό σκοτώσουν καί νά τό φάνε. Ή ακόμα καί νά δείχνουν εχθρικότητα, άν κάποιος ήθελε νά τούς πάρει τήν τροφή!
Νά πω κάτι καί γιά τον θηλασμό: όταν αρχίζει καί ενοχλείται η Λουλού καί διακόπτει τον θηλασμό τους, έχουν όλοι μία ιδιαίτερη φατσούλα, όπως καταλαβαίνετε πολύ μεγάλης ευχαρίστησης. …καί νομίζω πώς υπάρχει ακόμα γαλατάκι, γιατί ρεύονται όπως όταν πίνουν. 🤷🏽♀️
Εμείς έχουμε στην αυλή την μάνα με τα τρία γατάκια της εδώ και ένα χρόνο από όταν μας τα έφερε μωρά, τα φροντίζουμε από τότε κι έχουν μείνει μαζί μας. Ακόμα και τώρα που έχουν γίνει ολόκληρα μουλάρια παρατηρούμε ότι συχνά τα αγκαλιάζει και τα γλύφει σαν να είναι ακόμα μωρά….αυτή η συμπεριφορά άλλαζε για κάποιο διάστημα κάθε φορά που γυρνούσαμε στην αυλή κάποιο από τα γατάκια της στειρωμένα. Σε αυτή την περίπτωση είχε επιθετική συμπεριφορά απέναντι του αλλά και τα αδέλφια του δεν το καλό δέχονταν, ευτυχώς αυτό διαρκούσε για λίγες μέρες και μετά πάλι αγαπιοντουσαν όλοι μεταξύ τους. Ειδικά ο ένας ο γατουλης που μας έχει μείνει για στείρωση έχει γίνει ο αγαπημένος της μαμάς του ακόμα κι αν την περνάει κατά πολύ σε μήκος και πλάτος. Αναρωτιέμαι αν θα είναι επιθετική και με αυτόν μετά τη στείρωση…