…γράφει η Ζωή Μιχούση Φέρραινα
Το 1997 τα παιδιά μου, μικρούλια τότε, μου έφεραν στο σπίτι ένα κουτάβι που βρήκαν σε ένα χωράφι. Ήταν Φλεβάρης μήνας και το μωρό ήταν παγωμένο, εκτός από σκελετωμένο, σε τέτοιο βαθμό, που όταν το είδα, νόμιζα ότι έχει κάποια παραμόρφωση. Το σίγουρο ήταν ότι εάν δεν το μάζευαν εκείνη την ημέρα, την επόμενη θα το έβρικαν πεθαμένο.
Ο Μαύρος, όπως τον ονομάσαμε, κατάφερε να ζήσει και έγινε το σκυλί της οικογένειάς μας. Είχε τρομερή αδυναμία στα παιδιά, όχι μόνο στα δικά μας, σε όλα και όσο πιο μικρά ήταν, τόσο περισσότερο. Σκεφτόμουν, τότε, ότι ήταν σαν να γνώριζε ότι εξαιτίας κάποιων παιδιών, ζούσε και με τον τρόπο του προσπαθούσε να ανταποδώσει.
Εκτός όμως από τα παιδιά, η άλλη μεγάλη αδυναμία του ήταν για κάποιον λόγο… τα γατάκια. Σε τέτοιο σημείο, που κάποτε προσπάθησε να κλέψει από μία αδέσποτη γάτα το δικό της και να το φέρει στο σπίτι μας!
Όταν ήταν περίπου 7 χρονών, φύγαμε οικογενειακώς για διακοπές. Θα λείπαμε μία εβδομάδα και τη φροντίδα ανέλαβε η αγαπημένη γειτόνισσα με το κοριτσάκι της. Λίγες μέρες πριν φύγουμε, ακούγαμε από την απέναντι αυλή ένα γατάκι να κλαίει. Ο Μαύρος ήταν συνεχώς στα σκαλιά και παρακολουθούσε ψιλοκλαίγοντας. Κάποιες στιγμές, όμως, γινόταν έξαλλος για κάποιον λόγο και γάβγιζε άγρια. Πήγα να δω… ήταν ένα μωρό, άγριο και τρυπωμένο σε έναν παλιό σωλήνα που δεν χρησιμοποιούνταν πια. Του έβαλα φαγάκι, νεράκι, αλλά δεν πλησίαζε με τίποτα.
Φύγαμε για διακοπές, λοιπόν, και μια εβδομάδα αργότερα που γυρίσαμε, βρήκαμε το γατάκι στην αυλή μας, παρέα με τον Μαύρο. Δε μας πλησίαζε καθόλου και έτρεχε να βγει από την αυλή, όταν ζυγώναμε… με τον Μαύρο πάλι χαμός, αγκαλιές και φιλιά. Αποφασίσαμε να το αφήσουμε να μείνει μαζί του και να έχει κι αυτός ένα παρεάκι… ήταν η Γάτα του σκύλου μας και αυτό το όνομα τής έμεινε!
ΑΝΕΛΠΙΣΤΕΣ ΦΙΛΙΕΣ:
Η απίστευτη φιλία ενός λύγκα και μιας γάτας κάλικο
Μια δυνατή φιλία γεννιέται
Με τον καιρό, το γατάκι ημέρεψε, παρ’ όλ’ αυτά, δεν ήθελε πολλά-πολλά μαζί μας. Για αγκαλιές και χάδια ούτε λόγος, άντε, έτσι στα πεταχτά. Δεν έμπαινε στο σπίτι, έτσι φτιάξαμε μια φωλιά κάτω από τη σκάλα, όπου έμενε μαζί της και ο Μαύρος. Δεν μπορούσες να τους χωρίσεις με τίποτα.
Ήταν ημιάγρια κατά κάποιον τρόπο, αλλά με τον Μαύρο γινόταν χαδιάρα και τρυφερή. Μετά απο κάμποσο καιρό, μάθαμε από μια γειτόνισσα που είχε γατούλες, ότι η μαμά της γέννησε πέντε μωρά, που, όμως, της τα έπνιξε ένας γάτος και αυτό το έκρυψε μέσα στον σωλήνα, που ήταν το μόνο μέρος που ο γάτος δε χώραγε να μπει!
Κάθε φορά που ερχόταν ο γάτος να το πιάσει, ο Μαύρος γάβγιζε άγρια για να τον διώξει. Όπως μας είπε, τα έβλεπε από το μπαλκόνι της, ώσπου το γατάκι κατάλαβε με κάποιον τρόπο ότι κοντά στον Μαύρο θα κατάφερνε να επιζήσει, έτσι σιγά-σιγά μπήκε στην αυλή μας.
Τα χρόνια περνούσαν και η φιλία αυτή γινόταν ολοένα και μεγαλύτερη. Η Γάτα ήταν πολύ κυνηγιάρα και συχνά-πυκνά τού έφερνε στην αυλή τα θηράματά της. Κάποιες φορές έφερνε ζωντανά, συνήθως ποντικάκια, τα αμόλαγε στην αυλή και άρχιζαν να παίζουν «ποιος θα πιάσει το ποντίκι»! Όταν το συνηδητοποίησα, έσωσα πολλά από τα δόντια τους. Τα βράδια μάς ακολουθούσε στη βόλτα, χοροπηδώντας γύρω του, κάποιες φορές «κρυβόταν» σε κάποια είσοδο και όταν φτάναμε, πεταγόταν απότομα μπροστά του. Είχαν απίστευτο γέλιο οι δυο τους γιατί αυτός παρίστανε τον ξαφνιασμένο.
Τα βράδια, αν δε μαζευόταν η Γάτα, ο Μαύρος δεν κοιμόταν, την περίμενε πάντα και όταν ερχόταν, ησύχαζε. Από κάποιο σημείο και μετά, τον βάζαμε μέσα –ήθελε δεν ήθελε– γιατί μεγάλωνε κι έτσι αναγκάστηκε και η Γάτα να μπαίνει στο σπίτι για να κοιμάται μαζί του. Τα χρόνια πέρασαν και η αγάπη του ενός για τον άλλον, καλά κρατούσε.
ΣΥΝΤΟΜΗ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ:
Πως να κάνετε μια γάτα και ένα σκύλο να τα.. βρουν
Το φινάλε
Όμως, ο Μαύρος ήταν μεγαλύτερός της και κάποια στιγμή έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 15 ετών. Τότε, δεν ήξερα τίποτα για τις γάτες, δεν είχα καμία εμπειρία και δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τη συνέχεια! Η Γάτα έκλεγε απορηγόρητη, έψαχνε να τον βρει, γύρναγε στη γειτονιά σαν φάντασμα και τον φώναζε! Αυτό συνεχίστηκε για περίπου ενάμιση μήνα, έκανε τη διαδρομή που πηγαίναμε βόλτα, κλαίγοντας και φωνάζοντας σπαρακτικά. Με πιάνανε από τη γειτονιά και με ρωτούσαν τι συμβαίνει!
Κάποια στιγμή το πήρε απόφαση ότι δε θα τον ξαναδεί και παραιτήθηκε, δεν ξαναβγήκε από την αυλή, δεν ξανακυνήγησε, παρα μόνο καθόταν σε μια μεριά λυπημένη. Προσπάθησα να την παρηγορήσω και ως ένα βαθμό το δέχτηκε, ερχόταν στην αγκαλιά μου και με άφηνε να τη χαϊδεύω, αλλά…
Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος και ένα κουτάβι πήρε τη θέση του Μαύρου, αλλά μόνο στο σπίτι και όχι στην καρδιά της, όπως ήλπιζα… Κάποια στιγμή άρχισε να μην τρώει καλά, έτσι την πήγα στον γιατρό. «Αυτοάνοσο» είπε και μας έδωσε θεραπεία, την όποια για καλή μας τύχη μπορέσαμε να κάνουμε, ενώ δεν πίστευα ότι θα το επέτρεπε! Καλυτέρεψε και για λίγους μήνες ήταν όλα καλά.
Μετά πάλι τα ίδια, πάλι θεραπεία, πάλι για κάποιους μήνες καλά… την τρίτη φορά που πήγα να της κάνω τη θεραπεία, ήταν μια άλλη γάτα, με ξέσκισε ό,τι και να έκανα, γινόταν θηρίο και πήρα τον γιατρό. Εκείνος μου είπε ότι χωρίς τη θεραπεία, θα πεθάνει αργά και βασανιστικά και να σκεφτώ την ευθανασία!
Είπα να το προσπαθήσω… την άφησα λίγο καιρό στην ησυχία της και ξαναπροσπάθησα… αυτό συνεχίστηκε για κάποιους μήνες με μηδενικό αποτέλεσμα. Η κατάστασή της γινόταν όλο και χειρότερη! Ώσπου πήρα την απόφαση με πολύ βαριά καρδιά να την πάω για ευθανασία. Η κατάστασή της ήταν τραγική. Είμαι σίγουρη ότι δεν ήθελε να ζει άλλο πια, από τη στιγμή που έχασε τον αγαπημένο της φίλο, γι’ αυτό αρρώστησε, από τον καημό της! Την έθαψα μαζί του κι ελπίζω και εύχομαι να είναι μαζί χαρούμενοι πάλι και να μην ξαναχωρίσουν ποτέ!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΟΜΟΡΦΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ:
Ο αγριόγατος που μεταμορφώθηκε σε αρνάκι όταν γεύτηκε την ανθρώπινη φροντίδα
Εσείς έχετε να μου διηγηθείτε ιστορίες με τις γάτες της ζωής σας (κι όχι μόνο); Περιμένω τα σχόλιά σας…
