Οι πρώτοι έξι μήνες στο σπίτι των γονιών ήταν οι ωραιότεροι της ζωής μου! Ήμουν η μόνη ύπαρξη μέσα και έξω από το σπίτι. Οι γονείς σεβάστηκαν το γεγονός ότι ανέτρεφαν μια σταρ και δεν τόλμησαν να φέρουν κάποιο άλλο ζωύφιο κοντά μου.
Αλίμονο. Ένα απόγευμα του Μαρτίου του 2016 ο πατέρας πήγε μπάνιο και στο μονοπατάκι που οδηγεί προς την παραλία βρήκε αυτό το αλητήριο, κλαψιάρικο πλάσμα, που τότε ήταν περίπου όσο και εγώ σε μέγεθος. Ε και ο θεότρελος τον πήρε μαζί του. Δεν είχε την παραμικρή ιδέα εκείνη τη στιγμή σε τι απίστευτους μπελάδες θα έμπαινε για την επόμενη δεκαετία και βάλε. Αλλά έτσι καρμικά είναι όλα. Ε και το όνομα αυτου.. Ζάααχος (από το Ζάχο Δόγκανο θαρρώ – για περισσότερα ονόματα για κατοικίδια ε κάντε και ένα κλικ εδώ).
Τώρα είναι 25 κιλά γομάρι, απαπαπα! Λαίμαργος, με τα μάτια του τρελού, ενθουσιώδης τύπου “ετοιμαζόμαστε για τρελό Σαββατοκύριακο στου Μπέρνι” κλπ. Όποτε με βλέπει γαυγίζει με ένα υστερικό γαύγισμα. Καλά, βλαμμένο είναι; Ειλικρινά αδυνατώ να καταλάβω την έκρηξή του.
Ας είναι, τώρα αυτός βρίσκεται στην αυλή του και εγώ στο παλάτι μου, έχουμε χωρίσει τα τσανάκια μας και όλα καλά. Ας κάνει τον κακό και τον νταή στις υπόλοιπες γάτες της αυλής, στην πλέμπα! Από την άλλη, οκ, οι γάτες της αυλής είναι ο λαός μου και πρέπει να τον φροντίσω. Γιατί αν μπει κάποια μέσα στην δική του αυλή, είναι πολύ πιθανό να μην επιβιώσει. Ο μόνος που έχει καταφέρει να περάσει αλώβητος μέσα από την αυλή είναι εκείνος ο θρυλικός Τσόνγκα που μαζί με την μάνα του, τη γνωστή μεγάλη Μανίτσα, καθόταν στο περβάζι σε τέτοιο σημείο που να μην τους φτάνει το στόμα του Ζάχου, αλλά αρκετά κοντά για να του ρίχνούν μπουνίτσες. Ο Τσόνγκα μάλιστα έμπαινε από τη μια μεριά της αυλής και έβγαινε από την άλλη, αλλά τόσο γρήγορα και αιφνιδιαστικά που δεν τον προλάβαινε ο Ζάχος (ούτε ο Μικές, ο έτερος των σκύλων). Ο δεύτερος που επιχείρησε μερικά παράτολμα κόλπα ήταν ο Μικρουτσέλος, ο οποίος ανέβαινε στα κλαδιά της μουριάς που βρίσκεται μέσα στην αυλή του Ζάχου, αλλά την τελευταία φορά κινδύνεψε αρκετά και από τότε δεν ξαναεπιχείρησε κάτι παρόμοιο. Επίσης στα δόντια του έχουν πέσει, ο Πίπος, η Τριποδέ καθώς και ένα ανυποψίαστο μικρό που το σκότωσε, γιατί ούτε οι γονείς ήταν εκεί για να το σώσουν αλλά και ένα άλλο που το πήραν από τα δόντια του, αλλά του είχε κάνει ζημιά.
Σε άλλα νέα, ο Ζάχος είναι ότι πρέπει για γυμναστική, για αυτόν που θα κάνει το λάθος να τον πάει βόλτα, γιατί τραβολογάει σαν να μην υπάρχει αύριο, ιδίως όταν δει μια γατούλα κάπου στο οπτικό του πεδίο. Με τα χρόνια το τραβολόγημα έχει γίνει πιο υποφερτό, να το πω, αλλά μη φανταστείτε. Το παιδί περνάει περίοδο παρατεταμένης εφηβείας.
Τον πρώτο καιρό στην αυλή όταν έμπαιναν οι γονείς μέσα ορμούσε πάνω τους και αυτό ήταν γιατί δεν ήθελε να φύγουν. Αργότερα όταν ήρθε ο Μικές (η τρίτη απόπειρα των γονιών να βρουν παρέα στο Ζάχο) και αφού του έψησε φυσικά το ψάρι στα χείλη (του Μικέ) πλέον γίνανε πολύ καλοί φίλοι, αχώριστοι, τρυφεροί και παιχνιδιάρηδες και βρήκε την ηρεμία του, σταμάτησε να είναι επιθετικός και να γαβγίζει πολύ.
Περισσότερα για αυτή το πως εξελίχθηκε αυτή η επεισοδιακή σχέση, του Ζάχου και του Μικέ θα βρείτε εδώ!
BONUS FACTS
- Πανέξυπνος, ξέρει πάρα πολλές χιουμανιστικές λέξεις όπως “Ζάχο”, “Πάμε” “όχι” “κάτω” “στοπ” “μπράβο” “κακάααα” “σίτροοοο”, “απέναντι”, “πισω” κλπ κλπ
- Ενδιαφέρεται φρικτά για την περιπολεία περιμετρικά της αυλής του. Δεν ανέχεται να μπει κανένας στο χώρο του, εκτός αν πρόκειται για χιούμαν ή άλλο σκύλο όπου αφού τον μυρίσει τον τρελαίνει στα παιχνίδια.
- Δεν μπορεί με τίποτα τη Σιτρονέλα, οπότε όταν θέλουν οι γονείς να ησυχάσει του φωνάζουν ένα προειδοποιητικό και επιβλητικό “Σίιιιτρο”
- Οτιδήποτε περνάει εξωτερικά και γύρω από την αυλή προκαλεί το ενθουσιώδες γάβγισμά του.
- Έχει όμως ιδιαίτερη αδυναμία στα απανταχού ογκώδη οχήματα, όπως φορτηγά νταλικές κλπ
