Ακολουθεί η ιστορία του Σκλαβή, ενός λατρεμένου! Το κείμενο αυτό δεν γράφτηκε όλο μονομιάς, αλλά ένα κομμάτι του γράφτηκε πριν χρόνια και το τελευταιο κομμάτι γράφτηκε τις τελευταίες μέρες, έτσι για να γραφτεί ο επίλογος της ιστορίας του!
Πως ξεκίνησαν όλα
Ό,τι και να ειπωθεί για αυτό το πλάσμα λίγο θα είναι γιατί η ιστορία του είναι από τις πιο επεισοδιακές όλων. Τον βρήκε η μητέρα έξω από ένα σούπερ μάρκετ Σκλαβενίτη και τον φρόντιζε για δύο χρόνια, μαζί με δύο άλλες γάτες. Ο τύπος ήταν πάντα μυξιασμένος και ταλαιπωρημένος. Ανά περιόδους έπεφτε πολύ και άλλες πάλι έπαιρνε τα πάνω του. Κάποια στιγμή, κατάφερε να τον πιάσει και να τον πάει στον κτηνίατρο για περιποίηση των ανδρικών ορμών του, όπου διαγνώστηκε και θετικός σε FIV (έιτζ της γάτας). Να μη σας τα πολυλογώ, κάποια στιγμή τον χτύπησε και ένα αμάξι και ο Σκλαβενίτης δεν μπορούσε καν να περπατήσει.
Ο ερχομός στην γατοαυλή
Είδε και απόειδε η μάνα, τον πήρε στην γατοαυλή και τον έβαλε σε δωμάτιο προσαρμογής σε ένα αποθηκάκι μέχρι να πάρει κάπως τα πάνω του. Η περίοδος αποδείχτηκε τετράμηνη και αν ο πατέρας δεν τον άφηνε να βγει έξω ακόμη και τώρα ο Σκλαβενίτης θα ήταν μέσα στο γνωστό δωμάτιο γιατί η μητέρα φοβόταν ότι με του που βγει θα πάρει τα όρη και τα άγρια βουνά. Και πράγματι την πρώτη μέρα έφυγε τρέχοντας πανικόβλητος, αλλά φυσικά το γνωστό δέλεαρ της ποιοτικής τροφής (που συνδυάζεται μάλιστα με κονσερβούλα) τον έφερε πίσω ίδιο βράδυ. Ακολούθησε μια περίοδος που ο Σκλαβενίτης προσαρμόστηκε στην ελεύθερη ζωή και τώρα πια είναι από τους πιο αμετακίνητους στην πίσω αυλή.
Οι αγωγές φαίνεται να έχουν βελτιώσει κάπως και τη ρινίτιδά του (ο πατέρας καθάρισε μποοοόλικη μύξα τον πρώτο καιρό με το .. χέρι του) όμως η αναπνοή του πάντα είναι βαριά και τα ροχαλητά του βροντερά.
Σιγά σιγά όλοι τον αποδέχτηκαν και περισσότερο ο Μπίλης (με τον οποίον έχουν βρεθεί αρκετές φορές σε τρυφερά ενσταντανέ, όπου το βλέμμα του Μπιλάκου τα λέει όλα (“τι αμαρτίες πληρώνω”).
Και ενώ φανταζόμασταν ότι ο Σκλαβής δεν το κουνάει από την πίσω αυλή και ότι έχει μια ελπίδα να μακροημερεύσει, την τελευταία βδομάδα θυμήθηκε ότι είναι αρσενικό βαρύ που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του και άρχισε να κάνει βόλτες έξω από την αποικία κυνηγώντας έναν άλλο, άσχετο αρσενικό, που το μόνο του έγκλημα ήταν ότι .. υπάρχει, φτάνοντας πολύ μακριά. Όπως αποδείχτηκε, όμως, όλο αυτό τον καιρό ο Σκλαβενίτης έκανε τις μεταμεσονύχτες βόλτες του γιατί ξέρει πολύ καλά τους δρόμους από και προς την αποικία και τελικά καταφέρνει να γυρίσει πίσω, απάτητος από αυτοκίνητα, αλλά όχι και ανέγγιχτος από τον αρσενικό τον οποίον καταδίωκε.
Μια μέρα μας ήρθε αγρίως δαρμένος με αμυχές στη μύτη και στα πόδια. Αυτό ήταν, η μητέρα τώρα τον κλείνει κάθε βράδυ μέχρι και το ξημέρωμα στο δωμάτιο υποδοχής που μόλις ελευθερώθηκε από την Ταζ (το κορίτσι πια τα βράδια κοιμάται ελεύθερη έξω). Ελπίζουμε όταν ανακάμψει πλήρως από τα πρόσφατα τραύματα να βάλει μυαλό και να μην αρχίσει πάλι τους τσαμπουκάδες.
Τα χρόνια της παντοκρατορίας
Μπήκε νερό στο αυλάκι και ο Σκλαβής άρχισε να “παλιώνει” στην γατοαποικία. Ποτέ κανείς δεν τον ενοχλούσε και άρχισε, όντας μεγάλος τσαχπίνης, να κερδίζει την συμπάθεια και την εκτίμηση όλων! Έγινε φίλος με πολλές γάτες και γάτους που πέρασαν από την γατοαποικία, φιλοξενούμενους και residents, όπως οι δύο άτυχοι Τσάρλι και Ρούμι που έφυγαν λόγω της άτιμης λοιμώδους περιτονίτιδας!
Ταύτοχρονα αρχίσε να παίρνει το ρόλο του αρχηγού/προστάτη της αποικίας και το καταλάβαμε αυτό όταν διαπιστώσαμε ότι άρχιζε επιθέσεις ο ίδιος σε γειτονικές αποικίες (στις οποίες είχε γίνει ο φοβος και ο τρόμος). Μεγάλοι γατογκουρου μας ειπαν οτι το εκανε αυτο για να εμποδίσει άλλες γάτες από άλλες αποικίες να τολμήσουν να προσεγγίσουν την αποικία της γατοαυλής! Και πράγματι εκείνους τους καιρούς καμία γάτα δεν τολμούσε να κάνει την εμφάνιση της στην γατοαυλή!
Με το πέρασμα των χρόνων, αρχίσαμε να βελτιώνουμε τις συνθήκες της γατοαυλής, από φτηνές ξηρές τροφές μεταβήκαμε σε συνδυασμό οικονομικής αλλά σχετικά ποιοτικής ξηράς τροφής – τσεκάρε την εδώ – με -οσο μας επέτρεπε το βαλάνδιό μας – ποιοτικής υγρής τροφής (οι 800άρες συσκευασίες της Animonda που μπορείτε να τσιμπήσετε εδώ έδιναν και έπαιρναν) και αυτό φάνηκε να τον βοηθάει στο να δυνάμώσει την υγεία του! Και τότε κάναμε τη μετάβαση στην περίφημη BARF της ελληνικης εταιρείας Voldog που τάισε τον Σκλαβή και τις γάτες της αυλής για περίπου 2 χρόνια.
Σε αυτά προσθέστε το ότι κλείσαμε το χειμώνα με διαφανείς τέντες την γατοαυλή και βάλαμε ηλεκτρικές κουβέρτες και αυτοθερμαινόμενα μαξιλαράκια – σαν ετούτο – οπότε και σταμάτησε να χειροτερεύει η υγεία του κάθε Χειμώνα. Και ο Σκλαβής μεταμορφώθηκε σιγά σιγα΄σε ένα γάτο που έμοιαζε απόλυτα υγιής, δυνατός και ακμαίος. Η γούνα του φούντωσε και έλαμψε και έγινε ακόμη πιο ακαταμάχητος!
Τα δόντια
Ο μόνος επικίνδυνος σταθμός της ζωής του στην γατοαποικία μέχρι το σήμερα ήταν πριν 2 χρόνια, όταν τα δύο τελευταία δόντια που του είχαν απομείνει άρχισαν να χαλάνε. Η εξαγωγή έγινε με επιτυχία, αλλά τα ράμματα δεν άντεξαν και προκλήθηκε σοβαρή μόλυνση! Ο Σκλαβής έχασε την όρεξή του για φαγητό, τον κυνηγούσαμε απελπισμένα να τον ταϊσουμε με κάθε τρόπο, καταφύγαμε στο τάισμα με το κουταλάκι στο οποίο ήταν πιο δεκτικός! Μια δεύτερη επέμβαση όμως φάνηκε να λύνει το πρόβλημα και ο Σκλαβής ήταν και παλι γερός και ακμαίος!
SUPER SOS
To βιβλίο του Τσίτσου “Τσίτσος, η γάτα που μιλούσε πολύ” κυκλοφόρησε και η 1η Έκδοση κοντεύει να εξαντληθεί
Ενισχύστε τον Τσίτσο και τις 150 Τσιτσόγατες παραγγέλνοντάς το από ΕΔΩ
Η αρρώστια
Για να φτάσουμε στα τέλη του Οκτώβρη! Ο Σκλαβής ξαφνικά άρχισε να φωνάζει επίμονα ζητώντας να μπει μέσα στα ανάκτορα! Η βλακεία ήταν ότι αυτός ο τύπος ήταν πάντα εξωστρεφής και φωνακλάς και δεν πήραμε πολύ έγκαιρα πρέφα ότι επρόκειτο για ειδική κατάσταση, επείγουσα – βρείτε τα σημάδια που μαρτυρούν ότι μια γάτα είναι άρρωστή εδω! Εκείνος συνέχιζε να μας φωνάζει επίμονα κάθε μέρα, οπότε και επιτέλους σκέφτηκα ότι κάτι μπορεί να συμβαίνει και να τον πάω για εξετάσεις. Οι εξετάσεις έδειξαν κάτι πολύ ασχημο: τα νεφρά του είχαν πάθει ζημιά. Η κρεατινίνη είχε πάει στο 9 και ο Φώσφορος στο 11. Αμέσως μπήκε για ενδοφλέβιο ορο για πέντε μέρες στο κτηνιατρείο. Τότε ο Σκλαβής τότε ακόμη έτρωγε λίγο! Μετά από τις 5 μέρες όρου η κρεατινίνη έπεσε ελάχιστα, από τα 9 στο 8! Αλλά ο Σκλαβής γυρνώντας σπίτι σαν να κατέρρευσε. Το ξένο περιβάλλον του κτηνιατρείου τον στρέσαρε πολύ! Εγώ τότε βρισκόμουν στη Βενετία για διακοπές κανονισμένες εδώ και μήνες και νόμισα ότι τον χάνω και ετοιμαζόμουν να κλείσω τικέτα για να γυρίσω άρον άρον να τον προλαβω αλλά σε μια βιντεοκλήση που κάναμε τον είδα αρκετά ακμαίο και καθησυχάστηκα.
Αλλά αυτή η κατάρρευσή του μας έκανε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μην ξαναχρειαστεί να περάσει μέρες ο Σκλαβής στο κτηνιατρείο. Κάναμε πάρα πολλές εξετάσεις, ξανά και ξανά και όλα έδειχναν τεράστια ζημια στα νεφρά του. Υποπτευόμαστε ότι επειδή και τα λευκά αιμοσφαίρια του ήταν τσιμπημένα, ίσως κάποια μόλυνση στο ουροποιητικό του (μην ξεχνάτε ότι ένας οργανισμός με FIV έχει πιο αδυναμο ανοσοποιητικό) χτύπησε τα νεφρά του και προκάλεσε τη μεγάλη ζημιά. Μπήκαμε στο δίλημμα να δώσουμε μια κάπως βαριά αντιβίωση για να αντιμετωπιστεί η λοίμωξη (η καλλιέργεια ούρων έδειξε επίσης μικρόβιο) και αποφασίσαμε να το κάνουμε εν γνώσει μας ότι τα νεφρά του θα επιβαρυνόταν ακόμη παραπάνω.
Αποτέλεσμα: μια εβδομάδα μετά οι τιμές ξέφυγαν τελείως. Ο Σκλαβής σταμάτησε τελείως να τρώει και από τότε και για περίπου 40 μέρες έπαιρνε την τροφή που χρειαζόταν μέσω σήριγγας! Θα βρείτε αναλυτικά τα τεχνικά της όλης πορεία της απόπειρας θεραπείας του Σκλαβή από τη νεφρική ανεπάρκεια σε αυτό το άρθρο (ακόμη δεν το έχω ολοκληρώσει)!
Επίλογος: οι τελευταίες 40 μέρες
DISCLAIMER
Οι παρακάτω γραμμές¨δεν περιγράφουν μια ευτυχισμένη ιστορία με χαρούμενο τέλος και ίσως φανούν σκληρές σε κάποιους, αλλά εγώ για κάποιο λόγο θέλω να περιγράψω ακριβώς ό,τι έγινε! Αν τυχών νομίζετε ότι θα ταραχτείτε δυσάρεστα παρακάλω προσπεράστε!
___________________
Και κάπως έτσι φτάσαμε στην τελευταία στροφή αυτής της ιστορίας. Ο Σκλαβής αρχικά περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας του στο μικρό δωμάτιο θεραπείας και εγώ, ο Τσιτσοπατέρας προσπαθούσα να περνάω όσο πιο πολύ ώρα μαζί του γίνοταν, ενώ εργαζόμουν. Γρήγορα κατάλαβα ότι οι στιγμές που μένανε ήταν πολύτιμες και αποφασίσαμε να τον μεταφέρουμε στο υπνοδωμάτιο μαζί με την τουαλέτα του (μια semi closed σωτήρια τουαλέτα – αυτή – με μια σωτήρια θαυματουργή άμμο – εκείνη) για να μπορούμε να περνούμε και όλες τις βραδινές ώρες μαζί, ενώ τις υπόλοιπες ώρες που ήμουν σπίτι τον είχα σχεδόν συνέχεια πάνω μου! Ουσιαστικά τις τελευταίες 40 μέρες ζούσα 20 ώρες το 24ωρο διπλα του!
Το τάισμα με τη σήριγγα ήταν μια επίπονη διαδικασία που αρχικά την κάναμε πολύ ατσούμπαλα και ίσως του το κάναμε τραυματικό, στη συνέχεια όμως προσπαθήσαμε να την κάνουμε όσο πιο απαλή και ανώδυνη γινόταν. Μάθαμε να του βάζουμε ανώδυνα τον όρο και δεν αντιδρούσε πολύ! Όμως από ένα σημείο και μετά ο Σκλαβής επαναστατούσε στο τάισμα όσο απαλό και αν ήταν (ίσα που ακουμπούσαμε το κεφάλι του, του δίναμε μπουκιες του 0.5 ml, τον αφήναμε να παρει όσο χρόνο θέλει μεταξύ δύο μπουκιών για να γλειφτεί, να καθαριστεί). Εννοείται ότι είχαμε βρει κάτι μπλιαχ τροφές με τη μορφή σιροπιού και πάρα πολλές θερμίδες, ειδικές για γάτες με νεφρική ανεπάρκεια, για να καταφέρνουμε να τον κρατάμε όσο πιο ακμαίο γίνεται.
Ο Σκλαβής αρχικά έτρωγε λίγο μόνος του, έπαιζε, φώναζε πολύ, παρακολουθουσε βιντεάκια στο youtube, καθαριζόταν, γουργούριζε πολύ και πάντα ήθελε να βρίσκεται πάνω μου! Με το πέρας αυτών των μερών, όλα αυτά άρχιζαν να ατονουν, για να μείνουν στις τελευταίες μερες μόνο το γουργουρητό στις ήρεμες στιγμές μας, συνήθως όταν ξαπλώναμε να κοιμηθούμε, οπότε και επιδίωκε την επαφή, τις αγκαλιες κλπ!
Όσο περνούσαν οι μέρες αρχισε επιτακτικα να θέλει να βγει εξω για να πιει νερο, και σταμάτησε να πινει νερό μέσα – του έβαλα και ενα σιντριβανάκι (αυτό εδώ) αλλά δεν τον συγκίνησε καθόλου. Επίσης ήθελε να καθεται στην πολυκατοικία της αυλής, πάλι επίμονα! Υποψιάζομαι ότι είχε συνδέσει τον χώρο του σπιτιού με τα βάσανα που περνούσε με το τάισμα, τις ενέσεις, τα φάρμακα!
Η αρρώστια είναι πολύπλοκη, με διάφορες πτυχές (υποθερμια, ναυτια, ζαλάδα, δυσκοιλιότητα, αναιμία, πολυδιψία κλπ) και για να σας γράψω τι ακριβώς συνέβαινε καθε μέρα θα έπαιρνε πολλές σελίδες. Όμως μπορώ να σας πω ότι όσο έπεφτε ο Σκλαβής τόσο ομόρφαινε, τόσο λάτρευα να τον κοιτάζω, να παρατηρώ το πλέον μελαγχολικό του προσωπάκι, τα υπέροχα ματάκια του, να θαυμάζω την αξιοπρέπειά του – απ’ αυτήν δεν χαλάλισε μέχρι το τέλος ούτε ένα δράμι! Και τρελαινόμουν να τον παίρνω αγκαλιά, να νιώθω το λεπτο πλέον κορμί του (όσο περνούσε ο καιρός έχανε μοιραία βάρος) και την φουλ ενυδατωμένη και καθαρή γούνα του (βρώμικη ήταν μόνο στην περιοχή του στόματος)!
Και το στομάχι μου σφιγγόταν κόμπο όταν έβλεπα ότι στην προσπάθειά του να γλιτώσει τη σήριγγα με το αυτό το σιρόπι που βρωμούσε κολλούσε όσο πιο πολύ μπορούσε πάνω μου, ελπίζοντάς ότι εγώ θα τον σώσω από αυτό το μαρτύριο! Και όμως εγώ έπρεπε με χάδια και φιλια να τον παροτρύνω να κάνει υπομονή! Και το στομάχι μου σφιγγόταν κόμπο όταν τον άκουγα να αναστενάζει. Ο αναστεναγμός του ήταν συχνός και δεν είμαι ακόμη σίγουρος αν ήταν αναστεναγμός ανακούφισης ή αγωνίας.
Δύο φορές θεώρησα ότι πρέπει να σταματήσουμε να τον παιδεύουμε με το τάισμα και δυο φορές κάναμε δοκιμαστικές προσπάθειες ενός χαλαρού ταϊσματος και βλέπαμε ότι τελικά το δεχόταν και συνεχίζαμε την προσπάθειά μας! Και η Β. και εγώ ήμαστε εξαντλημένοι, ενώ εγώ υπέφερα και από αϋπνία γιατί ο δικός σου όταν περνούσαν τα μεσάνυχτα ζωντάνευε και έκανε βολτες στο δωμάτιο, μια τη μπαλκονοπορτα, μια στο κεφαλι μου, μια στην αγκαλια μου και πάλι πίσω στη μπαλκονόπόρτα! Αλλά χαζοχαιρόμουν που έβλεπα αυτή του τη ζωντάνια να διατηρείται!
Ο Σκλαβής υπέφερε πολύ δύο φορές! Θα σας περιγράψω τώρα την πρώτη: Τα φάρμακα του έφερναν δυσκοιλιότητα και όταν ηθελε να παει τουαλέτα ζοριζόταν πολύ – το τι πανηγύρια έκανα όταν εβλεπα το σκατουλάκι να κατεβαίνει δεν περιγράφεται -.. ε λοιπόν μια βραδιά πριν το τέλος ο Σκλαβής κάτι έπαθε και .. συγνώμη που θα το πω.. εξεκολώθηκε, έβγαλε μαζεμένα 7 8 σκατουλάκια, και το βάσανο που πέρασε ηταν 7, 8 φορές πιο έντονο από αυτό που περνούσε τις άλλες φορές.. ο καημένος φώναζε, έμπαινε στην τουαλέτα, έσκαβε, ξαναέβγαινε, φαινόταν πολύ μπερδεμένος και πονεμένος, ενώ ξεροκατάπινε ασταμάτητα, αναστέναζε κλπ. Το βάσανο κράτησε μιάμιση ολόκληρη ώρα και όταν σταμάτησε τον έφερα στην αγκαλιά μου και ησύχασε, η ψυχούλα μου! Ήταν η πρώτη φορά όλο αυτό τον καιρό, που πέρασε πραγματικά δύσκολα. Σκέφτηκα ότι δεν θέλω να ξαναπεράσει κάτι τέτοιο, αλλά με καθησύχαζε το ότι μάλλον ήταν μια έκτακτη περίπτωση που σχετιζόταν με το ότι απλώς άδειασε το εντεράκι του!
Το επόμενο πρωί ένιωθε καλά. Είχε και λιακάδα και μου ζήτησε να βγούμε έξω.. βγήκαμε και είπα να τον συνοδεύσω στη βόλτα του στο χωράφι που διαφεντεύει τόσα χρόνια που είναι ο αρχηγός της αυλής. Κάθισα οκλαδόν στο πάτωμα και ο Σκλαβής αμέσως απλώθηκε πάνω μου.. τον χάιδευα, εκείνος έκλεινε μακάρια τα μάτια του, ήσυχος και γαλήνιος, ακέραιος, άφοβος, ένας πανέμορφος θεός. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε όμως ήταν λες και οι δύο μας γίναμε ένα και αυτό το ένα ήταν η Ευτυχία.
Το ίδιο βράδυ ξαπλώσαμε στο κρεβάτι και με λατρεία τον άρχισα στις αγκαλιές και στα φιλια και στα χάδια. Απολάμβανε, γύριζε ανάσκελα και γουργούριζε! Περάσαμε ένα υπέροχο βράδυ.. στις 6.30 ξυπνήσαμε και οι δύο ήσυχοι.. ο Σκλαβής όμως άρχισε πάλι αυτό το γνωστό του ξεροκατάπημα που έκανε και όταν υπέφερε στην αμμοδοχο. Ανησύχησα για λίγο αλλά μετά σταμάτησε.. όμως ξαναξεκίνησε.. πήγα στο καθιστικο να φάω πρωινό με την Β. και ξαφνικά τον άκουσα να φωνάζει!
Πάγωσα… μπήκα μέσα και ο Σκλαβής ήταν αραδιασμένος κάτω και φώναζε! Θεωρήσαμε οτι τον πονουσε το στομαχι και του δώσαμε το φάρμακο του στομαχιού. Μετά τον πήρα μαζί μου έξω να πιει λιγο νεράκι για να του φυγει η ασχημη γευση του φαρμάκου, όμως αυτός σωριάστηκε πάνω στο τραπέζι και διαπίστωσα ένα μικρό τρέμουλο του κεφαλιού. Τον πήρα πανικοβλημένος μέσα! Τον άφησα χάμω στο χαλί, και αυτός σύρθηκε στην άκρη του τοίχου, έξω από το χαλί πάνω στο πλακάκι. Μετά από λίγο τον ανέβασα πάνω στο κρεβάτι για να είναι πιο αναπαυτικά και ζεστά. Το τρέμουλο άρχισε να γίνεται πιο έντονο. Σκέφτηκα οτι κρυώνει και του έβαλα τη θερμοφορα και τον κουκούλωσα. Νόμισα ότι σιγά σιγά ηρεμεί, γιατί σταμάτησε να τρέμει το κεφάλι αλλά μόλις του απεύθυνα το λογο ξαναάρχισε να τρέμει. Το μυαλό μου μπαλάντζαρε μεταξύ δυο καταστάσεων, αυτής του απόλυτου πανικού και μιας άλλης, πιο ψύχραιμης, όπου έψαχνα να δω τι μπορώ να κάνω, αν μπορώ να κάνω κάτι.
Εφόσον η ζεστασιά δεν μπορούσε να τον ησυχάσει (συνέχιζε να φωνάζει και να τρέμει) άρχισα να ψάχνω κτηνίατρο για να τον δει! Ήταν 8 παρα και ο πρώτος άνοιγε στις 9 (και μάλιστα είναι αυτός που εμπιστεύομαι παραπάνω από όλους)! Τον πήρα τηλέφωνο και μου είπε να του τον πάω στις 9 όπως και έκανα. Ο Σκλαβής χτυπιόταν και φώναζε, εγώ του έλεγα “Σκλαβή μου θα κάνουμε ό,τι μπορεί να γίνει και ελπίζω να τα καταφέρουμε”. Τον βάλαμε στον κτηνιατρικό πάγκο και μετρήσαμε τη θερμοκρασία του. 35.. ενώ αν και υποθερμικός κινούταν στους 37+ τις τελευταίες βδομάδες. Ο κτηνίατρος μου είπε ότι θα τον βαλουμε αμεσως στον ζεστο όρο και στη λάμπα μήπως και καταφερει να ανακτησει τη θερμοκρασία του. Μου είπε να τον πάρω τηλέφωνο σε δύο ώρες! Εγώ ζήτησα να μείνω εκεί μαζί του, αλλά το αρνήθηκε γιατί θα κάνανε, λέει, χειρουργεία.
Απογοητευμένος για λίγο (θυμάμαι να παραπονιέμαι “μα γιατί δεν με αφήνουν να κατσω σε μια γωνιά, ποιον θα ενοχλήσω”) αλλά ξέροντας ότι δεν έμενε τίποτα άλλο να κάνω γύρισα σπίτι. Είναι περίεργο ότι τις επόμενες δύο ώρες δεν ήμουν σε κατάσταση αγωνίας! Δεν είχα ιδέα αν θα επανερχόταν ή όχι ο Σκλαβής. Οπότε έκανα κάποιες δουλειές περιμένοντας ήσυχος. Όταν πέρασαν οι δύο ώρες πήρα τηλέφωνο και μου είπε ότι έκανε εξετάσεις, η ουρία δεν μετριόταν πια από το οργανο και ότι το τρέμουλο οφειλόταν σε ουραιμική εγκεφαλοπάθεια. Η θερμοκρασία είχε πέσει και άλλο, στους 34 βαθμούς! Κατάλαβα ότι γυρισμός δεν υπήρχε. Τηλεφώνησα στην Β. και μου είπε και εκείνη το αυτονόητο! Έπρεπε να ησυχασει.
Έτρεξα αμεσως στο κτηνιατρείο να είμαι κοντά του για την τελευταία του στιγμή. Αυτός φώναζε ακόμη παραπάνω.. αλλά άντεχε! Απορώ που βρήκε το κουράγιο να αντέξει 4 ώρες αυτό το μαρτύριο! Τον βάλαμε στον πάγκο, εγώ τον αγκάλιασα και τον φιλουσα ασταμάτητα, ίσως μια στιγμή να σταμάτησε να φωνάζει και να άνοιξε τα μάτια του (ή ίσως να ήθελα εγώ να το δω έτσι), σαν να με αναγνώρισε και μετά συνεχισε το βάσανό του, τον αγκαλιασα σφιχτα, ο κτηνιατρος έδωσε την ένεση, μέσα στα επόμενα 5 δευτερόλεπτα το τρέμουλο περιορίστηκε, ώσπου σταμάτησε τελείως, καθώς και οι φωνές του! Ρώτησα τον κτηνίατρο “αυτό ήταν;” Μου απάντησε “Ναι, τελείωσε”!
Αυτό ήταν! Ο Σκλαβής δεν υπήρχε πουθενά πια! Ήταν 12 το μεσημέρι της Τρίτης, 19 Δεκεμβρίου του 2023!
ΥΓ: Προσπαθώντας να τον βοηθήσουμε τα έξοδά μας φτάσανε σχεδόν σε τετραψήφιο αριθμό και το πιο ανησυχητικό είναι ότι εντοπίσαμε ένα σκύλο, τον Ζάχο και τον δεκαπεντάχρονο γάτο Φιλου (φορέας έιτζ) με τσιμπημένη κρεατινίνη, οπότε ίσως έχουμε μεγάλη προσπάθεια ακόμη μπροστά μας. Αν κάποιοι θέλουν να μας υποστηρίξουν σε αυτή μας την προσπάθεια μπορούν να το κάνουν εδώ!
YΓ2: Ο Σκλαβής τέσσερις μέρες πριν ειχε κανει παλι εξετασεις (καθε βδομαδα εκανε) και η ουρια ηταν σταθερη – όπως και ο αιματοκριτης, στο 25! Αλλα σταθερα ειχαν μεινει και η κρεατινινη και ο φωσφορος, προς μεγαλη μου απογοητευση! Μέσα σε 4 μέρες κάαατι έγινε και ανατράπηκε η ευαισθητη ισορροπια και η ουρια έκανε αυτή την έκρηξη. Δυστυχώς δεν υπήρχε τίποτα που μπορούσαμε να κάνουμε.. αν εδειχναν τέτοια σημάδια (έκρηξης ουρίας) οι εξετάσεις της Παρασκευής ίσως να είχαμε γλιτώσει αυτό το τετράωρο βασανιστήριο πριν το τέλος! Αλλά δεν έδειξαν τίποτα! Ήθελα πολύ να μην πονέσει, και μέχρι το τέλος τα καταφέραμε, για να φτάσει αυτό το καταραμένο παραπέντε όπου όλα ανατράπηκαν. Ας είναι, τα πράματα, συμβαίνουν όπως συμβαίνουν!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
BONUS FACTS
- Αυτό το αριστούργημα της φύσης σχεδόν δεν ακούει, είναι μονίμως μυξιασμένος, αλλήθωρος και περπατάει μονόπαντα. Η άρθρωση του πίσω αριστερά ποδιού φαίνεται να τον πονάει και κουτσαίνει όλο και πιο πολύ. Και επειδή ο τύπος είναι από τους μεγαλύτερους καθαριστές τροφής στην αποικία και έχει κάνει μια απίστευτη κοιλάρα, σκεφτήκαμε να τον βάλουμε σε μια σχετική διαίτα που ίσως τον βοηθήσει στο πρόβλημα με το πόδι του. Μετά από 3 εβδομάδες δίαιτας είναι όντως καλύτερα.
- Μια λευκή σκονούλα με δράση εναντίον του ερπητοϊου που προκαλεί τον FIV μπαίνει πρωί βράδυ στο φαγητό του και ίσως τον βοηθάει γιατί είναι αρκετά καλύτερα από ό,τι όταν πρωτοήρθε. Οι μυξούλες πλέον είναι σπάνια περίπτωση και τα σαλάκια διαχειρίσιμα. Είναι συγκινητικό που μέσα σε όλα ο Σκλαβενιτάκος προσπαθεί να καθαρίζεται, όσο μπορεί. Πλέον δεν μυρίζει καν, ενώ τον πρώτο καιρό του εγκλεισμού του στο δωμάτιο υποδοχής κουβαλούσε μια ανυπόφορη μπόχα.
- Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, όταν πάει 8.30 το βράδυ κάθε μέρα παθαίνει ένα αμοκ και τρέχει πανικόβλητος μέσα στην αυλή ρίχνοντας μπατσιδάκια σε όποιον βρει στο διάβα του.
- Ο τύπος είναι τρελός, έχει προχωρημένη μορφή αυτισμού, απότομες αντιδράσεις στα πάντα, αλλά οι γονείς τον αγαπάνε, έτσι βασανισμένος που είναι και αυτό πολύ μου τη δίνει
8 Απαντήσεις
Ότι και να πείτε για τον Σκλαβενίτη ένα είναι σίγουρο…..και είναι αντρουα και το δείχνει!!!!! Τι και αν είναι σημαδεμενος…. Έχει και αυτό την γοητεία του.
Αμα ταβλιαστει και δεν ξανασηκωθει να δουμε τι θα πουμε ζωηηη μ
Αυτό με την ρινίτιδα μήπως είναι ρινοτραχείτιδα? Εχουμε γιατρέψει πολλά αδεσποτάκια στην γειτονιά…
Ναι η ρινιτιδα ειναι ενα χαρακτηριστικο συμπτωμα της ρινοτραχειίτιδας
Μπορείτε να μας πείτε πως; Πραγματικά έχω ταλαιπωρηθεί τόσο όσο και ο γάτος μου.
Χρήστο διάβασε εδώ https://www.tsitsosthecat.gr/rinotracheiitida
Είναι αρσενικό παλιάς κοπής.
Βαρύς και ασήκωτος! Άλφα Μέιλ