…γράφει η Ζωή Μιχούση Φέρραινα
Πριν από 8 χρόνια, η κόρη μου είχε ένα περίπτερο και το δουλεύαμε μαζί. Δίπλα ακριβώς, υπήρχε ένα ουζερί από τη μία μεριά και από την άλλη μια ταβέρνα. Όπως καταλαβαίνετε, η περιοχή αποτελούσε το στέκι πολλών γατιών… το κακό ήταν ότι βρισκόταν μπροστά σε έναν δρόμο – σκοτώστρα.
Η γνωριμία
Κάποια στιγμή, άρχισε να τριγυρίζει στα μαγαζιά ένα γατάκι, 4-5 (το πολύ 6!) μηνών, μόνο του. Λευκό με μαύρο στο κεφάλι (μου τον θυμίζει ο Κινέζος), με μαύρη ουρά και 2-3 μικρά μπαλώματα στο σώμα. Ήταν καλοκαιράκι και είχα ανοιχτή την πόρτα στο περίπτερο. Εκεί άρχισε η γνωριμία μας.
Του έβαλα μπολάκια με νερό και φαγητό και κάναμε πολλή παρέα. Κάθε βράδυ που έκλεινε το περίπτερο, τον είχα έννοια και κάθε πρωί που πήγαινα να ανοίξω, παρακαλούσα να τον βρω εκεί και να είναι καλά.
Ο καιρός περνούσε κάπως έτσι και σιγά-σιγά πιάσανε οι ψύχρες. Ο Χάλκης μετακόμισε μέσα στο περίπτερο σε ένα κρεβατάκι στα πόδια μου. Εκεί περνούσε τη μέρα του και όταν ήθελε να βγει για λίγο, πήγαινε στην πόρτα και νιαούριζε να του ανοίξω. Το ίδιο έκανε και όταν γυρνούσε και ήθελε να μπει. Χειμώνιασε για τα καλά και ο Χάλκης άραζε στο κρεβατάκι του, μπροστά στο σομπάκι.
Μια ακόμη ιστορία της Ζωής:
Η απίστευτη φιλία ενός σκύλου και μιας γάτας, από την αρχή ως .. το τέλος
Το ατύχημα
Ένα βράδυ, με πήρε τηλεφωνο η κόρη μου από το περίπτερο, κλαίγοντας, και μου είπε ότι ένα αυτοκίνητο χτύπησε τον Χάλκη και ότι αυτός έτρεξε πανικόβλητος και τρύπωσε στα ντανιασμένα ξύλα του γείτονα, που είχε για το τζάκι. Της είπα να πάει και να τον φωνάξει… να τον καλοπιάσει να βγει για να τον βάλει στο περίπτερο και ότι θα έρθω να τον πάω στον γιατρό. Σπασμένη λεκάνη… πράξαμε τα δέοντα και ο Χάλκης μετακόμισε στο σπίτι.
SUPER SOS
To βιβλίο του Τσίτσου “Τσίτσος, η γάτα που μιλούσε πολύ” κυκλοφόρησε και η 1η Έκδοση κοντεύει να εξαντληθεί
Ενισχύστε τον Τσίτσο και τις 120 Τσιτσόγατες παραγγέλνοντάς το από ΕΔΩ
Έπρεπε να μείνει περιορισμένος για κανέναν μήνα και έπειτα να βγαίνει από λίγο… ώσπου να αποθεραπευτεί εντελώς. Έμεινε το υπνοδωμάτιό μου στο μεγάλο μποξ των σκυλιών. Αυτό το διάστημα του εγκλεισμού του βοήθησε τα σκυλιά μου να τον δεχτούν και να μάθουν να συνυπάρχουν αρμονικά.
Ο Όρι (σκύλος) βοήθησε πολύ σε αυτό με την υπέροχη συμπεριφορά του… σε κάθε νέα άφιξη βοηθά και τον ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό. Η ζωή μας άλλαξε… γελούσα πάρα πολύ με τα καμώματά του, έπαιζε με τα σκυλιά, κοιμόταν μαζί στο κρεβάτι, καθόταν με τις ώρες στο παράθυρο να χαζεύει έξω…
Μεγάλωσε, άρχισε να βγαίνει έξω στην αυλή και αργότερα στη γειτονιά. Έκανε τη βόλτα του και ερχόταν και κάθε φορά είχε αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο να με φωνάζει για να του ανοίξω… ακουγόταν σαν να φώναζε «μαμά» με κάποιο τρόπο. Στη γειτονιά, τον φώναζαν «μαμάκια»!
Κάποια φορά που είχα κόσμο στο σπίτι, νόμιζαν ότι φωνάζει κάποιο παιδάκι, μέχρι που άνοιξα για να μπει. Όταν ενηλικιώθηκε, άρχισει να φεύγει για μέρες. Γύριζε, φωνάζοντας να του ανοίξω. Άραζε όσο ήθελε, καλοέτρωγε, έπινε, κοιμόταν και μετά πάλι στη γύρα. Μεγάλωσε με πάρα πολλή αγάπη και τρυφερότητα την Χρυσή και τον Μελή, με τον οποίο δέθηκε πάρα πολύ και τον πρόσεχε πάντα (ποτέ δεν είχαν τσακωθεί).
Επίλογος
Μια μέρα έφυγε και δεν τον ξαναείδα. Τον περίμενα για χρόνια… δεν ήρθε ποτέ… ήταν 7 χρονών… έζησε όμορφη ζωή, όπως την ήθελε ο λατρεμένος μου… πόσα δεν περάσαμε μαζί… Ξέρω ότι με περιμένει σε έναν κήπο ηλιόλουστο γεμάτο λουλούδια και ευωδιές, με τις ματάρες του τις τυρκουάζ (η μία λίγο θολή) να χαμογελάνε και να αστράφτουν και θα είναι σαν να μην χωρίσαμε ποτέ!
Σημ. Τσίτσου:
Τον Χάλκη τον θύμισαν στη Ζωή κάποιες φωτογραφίες που δημοσίευσα στο facebook για την φιλία μιας γάτας με μια γηραιά κυρία ㅡ φωτογραφίες που έφταναν μέχρι τη στιγμή του θανάτου της γάτας! Δυστυχώς η Ζωή δεν έχει φωτογραφίες του Χάλκη και οι φώτος που υπάρχουν εδώ είναι από αυτές που ανέβασα με τη γιαγιά και τη γάτα.
Για το τέλος, διαβάστε και τη γλυκιά ιστορία του αγριόγατου που μετατράπηκε σε αρνάκι όταν γεύτηκε τη φροντίδα ενός ανθρώπου, ακριβώς ΕΔΩ! Ενώ θελω να δώσω και μια απάντηση στο ερώτημα “Η γάτα μας διαλέγει ή εμείς την διαλέγουμε;” Η απάντηση εδώ!
