.. γράφει ο δαιμόνιος ερευνητής Στρατής Θεοφίλου
Μια τιγρέ γάτα (σ.Τ. τα πάντα για την τιγρέ γάτα εδώ) μπήκε εκείνη τη μέρα στην τάξη ακριβώς στη μέση του μαθήματος, κάθισε ήρεμα και άρχισε να τακτοποιεί τον εαυτό της, σαν να μην συνέβαινε τίποτα συνταρακτικό στο κόσμο και να ήταν στο ίδιο της το σπίτι. Όλοι μείναν άναυδοι, αλλά και τόσο ψύχραιμοι και την αποδέχτηκαν με έναν εντελώς φυσικό τρόπο. Η γάτα φαινόταν αδύνατη και πεινασμένη και ο δάσκαλος χωρίς να το σκεφτεί της έβαλε λίγο γάλα, από το δικό του, σε ένα πιατάκι.
Αφού κάθισε στην τάξη για εκείνη την σχολική μέρα, η γάτα σηκώθηκε μεγαλοπρεπώς και έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση. Την επόμενη μέρα, ήρθε ξανά στο σχολείο και μετά ξανά και ξανά… Όταν έγινε σαφές ότι θα ερχόταν συνέχεια, λες και το είχε πάρει σοβαρά, να τελειώσει έστω το δημοτικό, της δόθηκε το όνομα Ρουμ 8 (Ταξη 8, στα ελληνικά), προς τιμή της τάξης στην οποία μπήκε πρώτη φορά – αν και τριγυρνούσε στις αίθουσες και κοιμόταν όπου ήθελε!
ΚΑΠΩΣ ΣΧΕΤΙΚΟ: Δημοτικό Σχολείο στην Χίο υιοθετεί δύο αδέσποτες γατούλες
Η Ρουμ 8 έγινε γρήγορα ένας θρύλος τόσο στο σχολείο όσο και σε όλο το Λος Άντζελες. Από εκείνη την αξέχαστη μέρα, με την εμφάνιση της γάτας όλα άλλαξαν σε αυτό το μέρος του κόσμου…
SUPER SOS
To βιβλίο του Τσίτσου “Τσίτσος, η γάτα που μιλούσε πολύ” κυκλοφόρησε και η 1η Έκδοση κοντεύει να εξαντληθεί
Ενισχύστε τον Τσίτσο και τις 150 Τσιτσόγατες παραγγέλνοντάς το από ΕΔΩ
Σιγά σιγά, η φήμη της “Τάξης Οκτώ” εξαπλώθηκε πέρα από το Λος Άντζελες, μετά την Καλιφόρνια και μετά την Αμερική, και κατέκτησε όλο τον κόσμο. Δημοσιογράφοι έρχονταν συνεχώς στα Ηλύσια Υψίπεδα, ειδικά το φθινόπωρο, για να ελέγξουν αν η γάτα θα ερχόταν, και δεν τους απογοήτευσε ποτέ. Παρεμπιπτόντως, κανείς δεν ξέρει πού εξαφανιζόταν η γάτα τα βράδια και πού πήγαινε τα καλοκαίρια. Αυτό μένει ένα τα πολλά ανεξήγητα, μαζί με την έλευση των εξωγήινων σε τούτα τα μέρη…
Η Ρουμ 8 έγινε θρύλος και μεταξύ των μαθητών, δεν υπήρχε μάλιστα πιο τιμητική θέση από το να ταΐζουν και να περιποιούνται τη γάτα. Αυτό το σκέφτηκαν οι δάσκαλοι επειδή αρχικα όλοι τάιζαν την Room 8 και είχε πάρει υπερβολικό βάρος – σημ. Τσίτσου: ρε παιδιά αφού σας τα έχω πει, καθημερινή σιτιση με ποιοτική υγρή τροφή (βρείτε τις προτεινόμενές μου εδώ) και το πρόβλημα λύθηκε -. Γι’ αυτό οι μαθητές που αναλάμβαναν τη καθημερινή σίτισή της έχαιραν τιμών μια και η θέση του σιτιστή θεωρούταν ιερή. Και μαζί με τα υπόλοιπα κύριος κανόνας του σχολείου ήταν «ΜΗΝ ενοχλείτε τη γάτα».
Η νέα μασκότ του σχολείου επαναλάμβανε και απολάμβανε αυτή τη ρουτίνα κάθε χρόνο για πάνω από 15 έτη, χωρίς να χάσει ούτε μια μέρα. H Ρουμ 8 ήταν αγαπητή τόσο στους μαθητές όσο και στους καθηγητές. Η πιο πολυπόθητη δουλειά για κάθε μαθητή των Elysian Heights δεν ήταν να γίνει ο πρόεδρος της τάξης, αλλά τροφοδότης της γάτας. Σχεδόν σε κάθε φωτογραφία της τάξης από το 1953 έως το 1967, θα μπορούσατε να δείτε τη Ρουμ 8 να κάθεται μπροστά και στο κέντρο της αίθουσας.
ΚΑΠΩΣ ΣΧΕΤΙΚΟ: Τόμπι, η γάτα που υιοθετήθηκε από σχολείο στη Σμύρνη
Ο Τύπος τελικά την ύμνησε δεόντως, αυτήν την εξαιρετική γάτα και μέχρι το 1962 είχε γίνει μια διεθνής διασημότητα. Συμμετείχε σε αμέτρητες ιστορίες εφημερίδων και τηλεοπτικών προγραμμάτων, καθώς και σε πρωτοσέλιδα στα περιοδικά Time, Look και Weekly Reader, στην τηλεοπτική εκπομπή House Party και σε ένα ντοκιμαντέρ του 1968 με τίτλο “Big Cats, Little Cats”. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι, κατά τη διάρκεια της ζωής της, η Ρουμ 8 ήταν η πιο διάσημη γάτα στον κόσμο!
Λάμβανε επίσης χιλιάδες γράμματα θαυμαστών όσο ζούσε (φοιτούσε) στο σχολείο, τα περισσότερα από τα οποία απαντήθηκαν από τους μαθητές, ενεργώντας με χαρά ως «γραμματείς» της γάτας. Το 1966, η ιστορία της Ρουμ 8 ειπώθηκε στο κλασικό παιδικό βιβλίο “A Cat Called Room 8”. Το βιβλίο γράφτηκε από την πρώην διευθύντρια του σχολείου Μπέβερλι Μέισον και την δασκάλα Βιρτζίνια Φίνλεϊ, και εικονογραφήθηκε από τη Βαλερί Μάρτιν, η οποία επίσης δίδασκε εκεί.
Η Ρουμ8 πέθανε το 1968 σε μεγάλη ηλικία, 22 ετών – σημ. Τσίτσου: μάθετε πόσα χρόνια ζουν οι γάτες ΕΔΩ-. Ο θρύλος της ζει μέχρι και σήμερα στο δημοτικό σχολείο στα Ηλύσια Υψίπεδα της Καλιφόρνια, όπου πίνακες, φωτογραφίες και ακόμη και αποτυπώματα σε τσιμέντο έχουν απαθανατίσει αυτό το διάσημο αιλουροειδές σε όλη την πανεπιστημιούπολη.
Ήταν από τους πιο επιμελής μαθητές σε όλο το Λος Άντζελες. Μάλιστα ο τάφος της υπάρχει και σήμερα, και είναι όπως φαίνεται ένας τόπος λατρείας, και όχι μόνο για τους μαθητές τους οποίους μάθαινε αλλά και δίδαξε η ίδια, αγάπη, τρυφερότητα, αποδοχή, σεβασμό και ανοχή σε όλους, μα και για τις επερχόμενες γενιές, συνεχίζει να εμπνέει η σπουδαία της ιστορία…
