Εμείς τα αιλουροειδή πως να το κάνουμε, είμαστε περιπτωσάρες ρε παιδιά. Μπορούμε να σας εκπλήξουμε ανά πάσα στιγμή. Μια από τις πιο εξαιρετικές μας ιδιότητες είναι η ικανότητά μας για αγάπη, στοργή, τρυφεράδα και συμπόνοια. Τι; Λέω αστήρικτες ανοησίες; Μπα ΔΕ ΝΟΜΙΖΩ. Ας πάρουμε την εξαιρετική περίπτωση δύο τελείως διαφορετικών αιλουροειδών.
Από τη μια ένας τεράστιος Λύγκας, ένοικος ενός πολυτελούς κλουβιού στο ζωολογικό κήπο της Αγίας Πετρούπολης και από την άλλη μια μικρή κάλικο (που απείχε πολύ από το να θεωρηθεί ενήλικη γάτα).
Η κάλικό μας (τεχνικά δεν είναι κάλικο, είναι κάλιμπι δηλαδή ένας συνδυασμός ταρταρούγας και τάμπι με λευκά μπαλώματα) είναι πεινασμένη (τσέκαρε εδώ τις καλύτερες υγρές τροφές για γάτες μπας και τη χορτάσουμε) και η μοναδική εφικτή περίπτωση για να βρει φαγητό είναι αυτά τα τεράστια (για το μέγεθός της) μπολ με φαγητό και νερό που βρίσκονται μέσα σε αυτό το κλουβί. Τι να κάνει, δεν έχει άλλη επιλογή, πρέπει να το ρισκάρει. Και αξάφνου κάνει την εμφάνισή του αυτός ο Λύγκας. Το κοινό περιμένει ένα σοκαριστικό αιματοκύλισμα! Αμ δε! Προς εκπλήξεως του φιλοθεάμονος κοινού ο Λύγκας υποδέχεται τρυφερά το μικρό, απελπισμένο γατάκι, το αφήνει να φάει από την (μεγάλη) μερίδα του – άλλωστε δεν πεινάει ιδιαίτερα ο ίδιος. Και μετά αρχίζουν τα τρυφερά ενσταντανέ!
Ε ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΛΙΚΟ: 10 φακτς για τις γάτες κάλικο
ΠΩΣ!; Γίνεται ο μεγάααλος Λύγκας που στην άγρια φύση μπορεί και να έκανε μια χαψιά το μικρό πλάσμα να το αφήνει να φάει και – ποιος να το πει και να τον πιστέψεις – να αρχίζει τα σαλιαρίσματα μαζί του; Και δώστου η μικρή μας κάλικο με λατρεία να κάνει κεφαλιές στην κορμάρα του και να σου τα αμοιβαία μπάνια με τη γλώσσα από τον έναν στον άλλον.
Μα τι στο καλό, εγώ ο Τσίτσος (καλύτερο όνομα απ’ το δικό μου δεν έχει, αλλά τσέκαρε κι άλλα αρσενικά ονόματα γάτων, αν και Τσίτσος είναι Ένας!), η γάτα που δεν επιτρέπει σε κανένα ζωντανό πλάσμα πέρα των γονιών να του κάνει τρυφεράδες και χάδια, τι φταίω να βλέπω όλες αυτές τις γλυκανάλατες εκδηλώσεις φιλίας; Δεν φτάνουν τα αντίστοιχα θεάματα κάθε μέρα στην αυλή; Πόσο να αντέξω πια;
SUPER SOS
To βιβλίο του Τσίτσου “Τσίτσος, η γάτα που μιλούσε πολύ” κυκλοφόρησε και η 1η Έκδοση κοντεύει να εξαντληθεί
Ενισχύστε τον Τσίτσο και τις 150 Τσιτσόγατες παραγγέλνοντάς το από ΕΔΩ
Κλείνοντας αυτή τη μικροσκοπική παρένθεση θα επανέλθω σε αυτούς τους δύο απρόσμενους φίλους που φυσικά και έγιναν διάσημοι, μια και είναι τόσο αχώριστοι που το κοινό συγκεντρώνεται με πάθος έξω από το ‘σπίτι της αγάπης τους’ για να τους φωτογραφίσει, να τους θαυμάσει και να πάρει μια γεύση από την σπάνια σχέση μεταξύ τους.
Μάλιστα οι υπεύθυνοι του ζωολογικού λένε ότι επειδή η κάλικό μας ήταν πολύ μικρή όταν πρωτοεμφανίστηκε είχε ανάγκη από μια μαμά και ο κύριος Λύγκας ήταν πρόθυμος να παίξει αυτό το ρόλο. Έτσι τώρα τούτοι οι δυο μοιάζουν σαν μια μικρή οικογένεια: Μαμά και κόρη. Ας δούμε όμως και ένα βίδεο με αυτούς τους δύο υπέροχους φίλους:
Όσον αφορά τους λύγκες, ο αγαπημένος δαιμόνιος ερευνητής Στρατής Θεοφίλου έχει γράψει ένα συγκινητικό αφιέρωμα γι’ αυτούς που μπορείτε να βρείτε στον αμέσως παρακάτω σύνδεσμο:
ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ: ΑΦΙΕΡΩΜΑ - Λύγκας, ο τελευταίος των αιλουροειδών
Σύντομα θα κάνουμε και ένα άρθρο-αφιέρωμα στις πιο απίθανες φιλίες μεταξύ ζώων και είναι πραγματικά πολλές οι αντίστοιχες θαυμαστές ιστορίες που δείχνουν ότι όλα τα πλάσματα, όταν δεν κινδυνεύουν είναι ικανά για άνευ όρων αγάπη. Αυτά είχα να πω και σας καληνυχτώ.
Με αγάπη, Τσίτσος
ΥΓ: Ααα, ααα, πριν σας καληνυχτίσω θα ήθελα να σας ρωτήσω αν έχετε εμπειρία με απρόσμενες φιλίες γατών με άλλα ζώα!
2 Απαντήσεις
Γάτας όχι, αλλά παλιά είχα μια σκυλίτσα η οποία ήταν η πιο τρυφερή μανούλα που γνώρισα. Μεγάλωσε 8 δικά της και 4 σκυλάκια μιας Βειμαράνης που είχαμε. Μετά αγόρασα ένα κοκοράκι για ένα κοτέτσι φίλου μας και το κράτησα σπίτι μέχρι να του το πάω. Μπήκα στο δωμάτιο που του είχα την φωλίτσα του, και κάπως είχε τρυπώσει η σκυλίτσα, και έψαχνα να βρω το πουλί. Άφαντο! Αμάν, λέω, το έφαγε!! Παρατήρησα όμως ότι ήταν κουλουριασμένη σε μια γωνιά. Πήγα κοντά, και βλέπω ένα κίτρινο κεφαλάκι να ξεπροβάλει ανάμεσα στα πίσω πόδια της. Ήταν κουρνιασμένο στην κοιλιά της, και κουλουριάστηκε για να το κρατάει ζεστό. Το κοκοράκι έγινε ένας υπέροχος λευκός κόκορας, πανέμορφος. Και η μικρή μου έζησε μέχρι τα 13 χρόνια. Η Ζουζούκα μου, το πανέμορφο λευκό-ᾱσημί κανισάκι μου.
απιστευτη ιστορια <3