.. γράφει η εράστρια της γάτας Δήμητρα Θεοδοσιάδου
Με λένε Τσίκο κ αυτή είναι η ιστορία μου! Γεννήθηκα πριν από οκτώ χρόνια περίπου. Λέω περίπου, γιατί για μας τα αδέσποτα κανείς δεν κρατάει πρακτικά. Στις πρώτες βδομάδες της ζωής μου, είχα ήδη μείνει μόνος. Δεν θυμάμαι τα αδέλφια μου, δεν θυμάμαι πόσα ήταν κ αν ήταν αγόρια ή κορίτσια. Θυμάμαι μόνο τη ζεστασιά της μάνας μου, όταν άπλωνα τα χέρια μου στην κοιλιά της κ θήλαζα το στήθος της.
Εικόνες πολλές δεν έχω, γιατί χτύπησε ερπητοϊός τα μάτια μου – σημ. Τσίτσου: ό,τι πρεπει να ξέρετε για τον ερπητοϊό της γάτας – και για μέρες δεν έβλεπα τίποτα. Τότε άκουσε η μάνα μου για μια κοπέλα στη γειτονιά που βοηθούσε άρρωστες γάτες. Δάγκωσε απαλά με το στόμα της τον σβέρκο μου κ με κουβάλησε μέχρι τον μεγάλο φοίνικα. Εκεί της είπαν ότι ζει η κοπέλα. Περιμέναμε υπομονετικά ως το απόγευμα, μέχρι που εμφανίστηκε από μακρυά με τα κοντά της μαλλιά κ την λεπτή της σιλουέτα. Με σήκωσε με τα δυο της χέρια κ μ’ έβαλε στην αγκαλιά της. Τί έχουμε εδώ; Τί έπαθαν τα ματάκια σου βρε καημενούλη; Κάτσε να πάρω τηλέφωνο την Ελένη να έρθει να σε δει.
– Άκου μικρέ! Αυτό το σπίτι που βλέπεις είναι δικό μου! Αυτή η κοπέλα είναι δικιά μου. Εγώ κοιμάμαι δίπλα της, εσύ κοιμάσαι στα πόδια της. Ξηγηθήκαμε;
– Μάλιστα κύριε Φώτη, του απάντησα κ έκανα τον πρώτο μου ύπνο σε μαλακό στρώμα, με χορτάτο στομάχι, κάτω από μια ζεστή στέγη.
Είχα κάθε μέρα φρέσκο νερό κ τροφή απ’ την ακριβή – σημ. Τσίτσου: οι προτεινόμενες.. ακριβές μου τροφές εδώ –! Ποτέ δεν κρύωνα στο σπίτι της Δήμητρας. Κάθε μέρα ένιωθα μόνο αγάπη κ ευλογία, γι’ αυτό κ ανεχόμουν τις φάπες του Φώτη, μια στο τόσο.
Μόνος δεν έμεινα ποτέ! Ποτέ δεν πείνασα, ποτέ δεν δίψασα! Η άμμος μας ήταν πάντα καθαρή κ όλο το σπίτι έλαμπε! Μόνο το τέρας στην ντουλάπα φοβόμασταν κ γω και ο Φώτης, κ κάθε φορά που το έβγαζε η Δήμητρα, τρέχαμε να κρυφτούμε στο δωμάτιο. Να δεις πώς το έλεγε… Ηλεκτρική σκούπα! Έτσι ήταν το όνομά του!
Δεν μπαινόβγαινε πολύς κόσμος στο μικρό μας σπιτάκι. Η Δήμητρα είχε πολλές παρέες, αλλά ήταν μοναχικός άνθρωπος. Συχνά πυκνά βοηθούσε αδέσποτες γάτες που την είχαν ανάγκη κ γω ένιωθα περήφανος για τον ανθρωπάκο μου! Κούρνιαζα στη ζεστή αγκαλιά της κ άπλωνα τα χέρια μου να χαϊδέψω το πρόσωπό της, ειδικά τις φορές που την έβλεπα να κλαίει.
SUPER SOS
To βιβλίο του Τσίτσου “Τσίτσος, η γάτα που μιλούσε πολύ” κυκλοφόρησε και η 1η Έκδοση κοντεύει να εξαντληθεί
Ενισχύστε τον Τσίτσο και τις 150 Τσιτσόγατες παραγγέλνοντάς το από ΕΔΩ
Όταν έρθει εκείνη η στερνή ώρα, εδώ θέλω να με θάψετε, έλεγα στον Φώτη ξαπλωμένος στην πρασινάδα! Εδώ, κάτω απ’ τα δέντρα, στην αγκαλιά της μάνας γης!
Κι ο Φώτης με μάλωνε! Μην το ξαναπείς αυτό ούτε γι’ αστείο! Εσύ κ γω θα ζήσουμε αιώνια. Ή τουλάχιστον θα ζήσουμε όσο χρειαστεί για να μην ορφανέψει ο ανθρωπάκος μας! Δεν θυμάσαι τότε που βούλωσε το πουλί σου κ σ’ έτρεχε στις κλινικές κ είχε αρρωστήσει απ’ τη στεναχώρια της – σημ. Τσίτσου: όσο ζω θα το λέω, δώστε μπόλικη ποιοτική υγρή τροφή σαν αυτή στη γάτα σας, είναι πολύ πιθανό να τη βοηθήσει να γλιτώσει από επικίνδυνες ουρολιθιάσεις -! Έχασε τρία κιλά μέσα σε πέντε μέρες τότε! Θα ζήσουμε αιώνια εσύ κ γω! Δεν το διαπραγματεύομαι! Τελεία κ παύλα!
Και γω κάθομαι κάτω απ’ το στολισμένο δέντρο κ κοιτώ τα λαμπάκια. Τις νύχτες που την ακούω να κλαίει ψιθυρίζοντάς μου όλα αυτά τα παραπάνω που σας περιέγραψα, λέω στον εαυτό μου ότι είναι απλώς ένα κακό όνειρο κ σύντομα θα ξυπνήσουμε.
Μα κ αν δεν είναι όνειρο, θέλω να ξέρει ότι φεύγω γεμάτος αγάπη. Και νιώθω κ γω ευλογημένος που την γνώρισα. Κ μια μέρα θ’ ανταμώσουμε κ πάλι, στην αιωνιότητα.
ΥΓ: H Δήμητρα υιοθετησε τον Τσίκο στις 12.12.2015. Ο Τσίκο αποφάσισε να φύγει την ίδια μέρα, 8 χρόνια αργότερα, στις 12.12.2023! Αν θέλετε διαβάστε και τις αμπελοφιλοσοφίες μου για τη στιγμη του αποχωρισμού στον παρακάτω σύνδεσμο:
