Σήμερα η φίλη Αγγελική μου είπε ότι έχασε ένα από τα 6 γατοπαιδιά της, στην άσφαλτο από ένα διερχόμενο αμάξι και με παρακίνησε να γράψω ένα άρθρο για την απώλεια των αγαπημένων μας γατών. Μετά διάβασα και το συγκινητικό ποστ-αποχαιρετισμό της Ζωής στον αγαπημένο της Πασχάλη, μετά από 10 δοξασμένα χρόνια (ο Πασχάλης έφυγε στα 15 του). Το ερώτημα λοιπόν είναι “Τι να κάνω αν πεθάνει η γάτα μου; Πως να την αποχαιρετήσω;”
Όμως τι να γράψω γι’ αυτό το θέμα; Ε λοιπόν εδώ τα λόγια περιττεύουν. Δεν πρόκειται για καποιο πρακτικό θέμα που με δύο τρία tips το λύνεις! Εδώ όσα βήματα και να ακολουθήσεις δεν μπορείς να θεραπεύσεις ριζικά τον πόνο.
Τι να κάνω αν πεθάνει η γάτα μου;
Τι μένει λοιπόν να κάνει κάποιος; Ίσως .. τίποτα! Τίποτα;;; Ναι, τίποτα! Γιατί πάντα πρέπει να κάνουμε κάτι; Ίσως να δοκιμάζαμε κάποια στιγμή να μην κάναμε τίποτα.
Σας επισυνάπτω τις σκέψεις που προέκυψαν με τον χαμό μερικών υπέροχων γατών!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Πως η γάτα μας δείχνει την αγάπη της
Αποχαιρετισμός στον Σκλαβή
Μάθημα 1ο: Μη σε νοιάζει η έκβαση, ζήσε τη στιγμή
ΜΑΘΗΜΑ 2ο: Τρέξε απευθείας πάνω στο φόβο σου
Μου έμαθε πολλά ο Σκλαβής τις μέρες πριν φύγει. Και θέλω να σας τα μεταφέρω. Όχι ως.. συμβουλες, ή ως ενδεδειγμένους τρόπους διαχείρισης της απώλειας! Αλλά ως ιδέες για πειραματισμό, ώστε να βρει ο καθένας για τον εαυτό του, χωρίς καμία αίσθηση ότι ακολουθεί κάποιον που παριστάνει την αυθεντία.
Ο Σκλαβής μου έμαθε ότι ο μόνος τρόπος να μη αφήσει ουλές, βάρος, γήρας κάτι που φοβάμαι είναι να το ζήσω όσο πιο άμεσα/στενά είναι δυνατόν. Να μην προσπαθήσω καθόλου να του ξεφύγω. Τότε ο φόβος μεταμορφώνεται σε συμπονοια, τρυφεραδα.
Φοβόμουν να πάω στο κτηνιατρείο την ώρα που θα δινοταν ένα τέλος στο δίχως γυρισμό βάσανό του (34 βαθμούς η θερμοκρασία του και έπεφτε, και σπαρταρούσε ολόκληρος). Φοβόμουν να αντικρύσω το νεκρό σώμα που μετέφερα σπίτι μεσα σε μια κουβερτουλα του. Φοβόμουν να τον θάψω. Και όμως ενώ όλα μπορούσα να τα αποφύγω θέλησα να τα ζήσω. Και τελικά όλες αυτές οι στιγμές που φανταζόμουν ότι θα ήταν τρομακτικές κάθε άλλο παρά φόβισμένες ήταν. Την ώρα που του βάζαμε την ένεση για παράδειγμα, έκλαιγα, αλλά μέσα μου ήμανε ήσυχος, με μια αίσθηση μεγάλης τρυφεράδας και φροντίδας για εκείνον, ένιωθα εκείνη τη στιγμή πόσο στοργικά τον φρόντιζα. Την στιγμή που ανοίξαμε την κουβέρτα και είδαμε εκ νέου το νεκρό του σωματάκι, μια αίσθηση ομορφιάς με κατέκλυσε, βλέποντας για άλλη μια φορά την απίθανη ομορφιά του (η αλήθεια είναι ότι ο Σκλαβής που όταν ήταν υγιής μου φαινόταν πολύ αστείος, όσο αρρώσταινε, άρχιζε να μου φαίνεται ανυπόφορα όμορφος) και τον άρπαξα και τον αρχισα στα χάδια και στα φιλιά! Και δεν υπήρχε ακόμη καν αυτή η νεκρική ακαμψία, ήταν μαλακός και αφράτος, σαν να κοιμόταν βαθιά, με τα ματάκια του κλειστά!
Δεν σταμάτησε όμως εκεί ο φόβος. Για τις επόμενες δύο μέρες μετά το χαμό του υπέφερα αρκετά, σχεδόν ο,τι υπάρχει στο σπίτι και στην αυλή πυροδοτούσε εικόνες του Σκλαβη (έβλεπα το σκαμπον δίπλα στη μπαλκονόπορα, τον σκεφτομουν να κάθεται εκεί, έβλεπα τις βρωμοτροφές του, τον σκεφτόμουν να τρώει, έβλεπα ενα μπλουζάκι γεμάτο τρίχες του, πάλι τα ίδια) , χωριά οι σκέψεις που εμφανιζόταν στο άσχετο, όπως πχ το Σκλαβη να τρέμει στο κτηνιατρείο! Η ταχύτητα των σκέψεων δε ήταν καταιγιστική και με είχε εξουθενώσει!
Μερικές σκέψεις ήταν επίσης μάλλον αλλόκοτες και τρομακτικές, όπως “θέλω να ξεθάψω το σωματάκι του να τον δω για μια τελευταία φορά”! Ακόμη και η ιδέα οτι θα μείνω για λίγο μόνος με φόβιζε, ενώ ένιωθα μεγάλο βάρος στην ιδέα ότι πρέπει να φτιάξω βιντεάκια και κείμενα για να ανακοινώσω και σε εσάς τα νέα του Σκλαβή. Για να μην μιλήσω για τον φόβο μην τυχών πέσει μπροστά μου κανένα βιντεάκι του.
Άλλες πάλι σκέψεις ήταν λυπητερές, όπως ότι “το ψυχούλι μου, όταν πηγαίναμε να το ταϊσουμε αυτός κολλούσε πάνω μου ελπίζοντας ότι σε μένα θα βρει σωτηρία από το βάσανο του φαγητού και εγώ αντί να το γλιτώσω το πίεζα να φάει”.
Σε όλο αυτό τον πανικό με κάποιο τρόπο είχα την προθεση να μην προσπαθησω να διαφυγω από τις σκέψεις, τις εικόνες, να τις αφήσω να εκδηλωθούν και να σβήσουν. Καμία διάθεση να σκεφτώ άλλα πράγματα για να ξεχαστώ, ή να σκεφτώ ανακουφιστικές σκέψεις τύπου “κάποια στιγμή θα ξαναβρεθώ μαζί του”
Ωστόσο περνούσα δύσκολα και σωματικα, με πόνους, δύσπνοια και υπήρξαν και στιγμές που σκέφτηκα ότι ίσως αυτό θα συνεχιστεί για καιρό κάτι που με φοβίζε επίσης πολυ. ΜΕΓΑΛΟΣ ΧΕΣΤΗΣ Ο ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ! Το μόνο που έκανα σε όλα αυτά, ήταν κάποιες πρακτικές κινήσεις όπως πχ να κάνω κάποιες διατάσεις γιατί όλο αυτός ο φόβος τελικά κατέληγε σε σφίξιμο στο σώμα, κυρίως στην περιοχή του στομαχιού. Και όντως οι διατάσεις κλπ, το ανακούφιζαν το κορμί…
.. το πρωί της τρίτης μέρας μετά το θάνατο του Σκλαβη όπως ήταν αναμενόμενο και πάλι υπέφερα πολύ (την ώρα του πρωινού ξυπνήματος πάντα είναι το πιο δυσκολο για μένα γιατί είναι σαν να ξαναθυμαμαι και να ξαναζώ το γεγονός του χαμού του Σκλαβη από την αρχή)..
.. όμως κάτι περίεργο συνέβη λίγο μετά: κατά το μεσημέρι και ενώ είχα απορροφηθεί από την δουλειά μου συνειδητοποίησα ότι είχε ώρα να μου σκάσει επώδυνη εικόνα του Σκλαβη.. παραξενεύτηκα αλλά συνέχισα τη δουλειά μου ..
.. ε από εκείνη τη στιγμή κάτι άλλαξε, δε ξέρω τι, και η πίκρα και η θλίψη εξαφανίστηκε και μια γλυκύτητα εγκαταστάθηκε στην καρδιά μου, μια αίσθηση ότι όλα είχαν γίνει όπως ακριβώς έπρεπε. Από εκείνη τη στιγμή νιώθω ανάλαφρος, έπαψα να φοβάμαι να είμαι μόνος μου , να φοβάμαι να δω βίντεο με τον Σκλαβη, να φοβάμαι να σκεφτώ την εικόνα του και κάθε σκέψη του Σκλαβη με γέμιζε μια ζεστή αίσθηση.
Νομίζω ότι κάπως έτσι οι σκέψεις ,οι αναμνήσεις , τα συναισθήματα μπαίνουν στη σωστή τους θέση: Αν και μόνο αν δεν προσπαθήσεις να τα αποφύγεις, αν τα ζήσεις με οοοολη σου την καρδιά. Τοτε όλο το φορτίο, το βάρος πετιέται από την ψυχή μας και είμαστε πάλι αλώβητοι, ανάλαφροι, αθώοι, άφοβοι, χωρίς τραύματα και πληγές.
Οι αναμνήσεις δεν ξεχνιούνται , δεν κάνουμε λοβοτομή, έρχονται όμως απαλά, αργά, ευγενικά, ζεσταίνουν την καρδιά και φεύγουν την επόμενη στιγμη! Αυτό μου συμβαίνει από την τρίτη μέρα μέχρι και σήμερα που ολοκληρώθηκε και η 6η μέρα από το φευγιό αυτού του παιδιού!
Γιατί τα γράφω όλα αυτα; Έχω λάβει πάνω από 2000 σχόλια για τον Σκλαβή και αυτό που γίνεται ξεκάθαρο είναι ότι υπάρχει άφατος φόβος για τον Θάνατο, την Απώλεια. Όλοι τρέμουν. Ε λοιπόν τούτο το κείμενο είναι απλώς μια αμφισβήτηση του Φόβου του Θανάτου, του Φόβου της Απώλειας
ΜΑΘΗΜΑ 3ο: H Άρνηση των Γεγονότων
Το τρίτο που θελω να πω και για το οποιο θα μιλήσω εκτενώς ειναι η ανταποκριση του κόσμου στο βίντεο που ποσταρα για τον αποχαιρετισμό του Σκλαβή (και θα το βρειτε και εδω). Αναγνωρίζω στα κοντα χιλια σχόλια την καλή πρόθεση όλων, την διάθεση να με υποστηρίξουν, να εκφράσουν τη λατρεία τους προς τον Σκλαβή κλπ! Πραγματικά δε βρέθηκε ενας να πει ενα κακό λόγο, πράμα πολύ ασυνήθιστο με τέτοιο όγκο σχολίων!
Όμως παρατήρησα ότι πάρα πολλά σχόλια αρνούνταν τα γεγονότα που συνέβησαν και αρνούνται και τα γεγονότα που συμβαίνουν στην ζωή των ίδιων των σχολιαστών. Ελπίζω οι παρακατω γραμμές να μην θεωρηθούν κακοηθώς σαρκαστικές:
Εκατοντάδες άνθρωποι μου είπαν ότι τώρα ο Σκλαβής βρίσκεται κάπου αλλου (οι περισσότερο ονομασαν αυτο το μέρος “παραδεισο”), μαζί με άλλες γάτες (ως επί των πλείστων τις χαμένες γάτες των σχολιαστών) και τρώνε κονσέρβες ή τρέχουν στα λιβάδια.
Αυτή η ευχάριστη, ανακουφιστική σκέψη είναι μια κατάφορη αρνηση των γεγονότων και δεν ειναι μια αθώα, χαριτωμένη, αφελής άρνηση, κρύβει μέσα της φοβο, αγωνία, ελπίδα, πόνο, προσδοκίες!
Τα γεγονότα που έχουμε είναι απλα.. υπάρχει μπροστά μου ενα άψυχο κορμί, ένα πανέμορφο αψυχο κορμι, χωρίς ζωη. Βρίσκεται μπροστά μου! Το βλέπω! Αγνοούμε αυτό το ηχηρο γεγονός και φανταζόμαστε, ότι κάπου, σε ένα αλλο μέρος, που το λένε Παράδεισο, υπαρχει μια ρέπλικα αυτου του αψυχου κορμιου, η οποια όμως έχει και ζωή μέσα της! Και μετα φανταζόμαστε ότι οταν και το δικο μας σωμα θα γινει αψυχο, θα φτιαχτει μια παρόμοια έμψυχη ρέπλικά του που θα διακτινιστει και αυτη στον Παράδεισο και θα κανει αιώνια παρέα με την Ρέπλικα-Σκλαβή, κάτω από ενα ηλιόλουστο ουρανό σε καταπράσινα χωράφια!
Όταν το συζητησα αυτο με καποιους φιλους αρκετοι μου ειπαν “γιατι το αποκλείεις, και που ξερεις ότι δεν συμβαινει αυτό”! Φυσικά και δεν το ξέρω, πως θα μπορούσα να ξέρω, όμως είναι τόσο τρελό (μιλώντας παντα σχετικά) να λάβω σοβαρα υπόψιν μια τέτοια φαντασίωση, όσο το να λάβω σοβαρά υπόψιν μια φαντασίωση ότι δίπλα μου είναι ένας αόρατος ελέφαντας και θα γινει φίλος μου και θα πηγαίνουμε για καφέ μαζί και θα συζητάμε μαζί τις φιλοσφοικές μας ανησυχίες!
Ελπιζω ότι όλοι όσοι διαβάζετε αυτό το ποστ καταλαβαίνετε σε ένα σχετικό επίπεδο (παντα – γιατι ό,τι μπαίνει σε λέξεις είναι σχετικο) ότι όλο αυτό είναι μια τρέλα και αυτή η τρέλα καλλιεργείται για να γλιτώσουμε από τον πόνο, τον φόβο, για να βρούμε μια ελπίδα για να κρατηθούμε από αυτην, να ξεφύγουμε από τη θλίψη, να ανακουφιστούμε με μια σκέψη που λεει “οκ, τον εχασα προσωρινα, αλλά κάπου κάποτε θα ξαναανταμώσουμε”. Αλλά ελα που όσο καλλιεργείς την ελπίδα καλλιεργείς και το φόβο. Οσο ελπιζεις οτι θα ξανασυναντήσεις κάπου κάπως κάποτε τον Σκλαβη αλλό τοσο τρέμεις στην πιθανότητα να μην τον ξανασυνατήσεις ποτέ!
Με αυτή την έννοια αυτή η φαντασίωση δεν είναι διολου αθώα και χαριτωμένη, είναι αντίθετα μια εξαιρετική συνταγή μιζέριας! Αν υποθέσουμε ότι υπάρχει ένας λόγος για ετούτο εδώ το ποστ, τότε αυτός θα ήταν ότι αυτες οι πολύ διαδεδομένες ιδέες που αρνούνται τυφλα τα απλά γεγονότα πρεπει να καταρρεύσουν για να μπορέσει το άτομο να ανθίσει εξω από το φόβο και την αγωνία!
Αποχαιρετισμός στη Ρούμπα
Αποχαιρετισμός στον Τσόνγκα
Ορίστε ένα κείμενο που ειχα γράψει πριν 2.5 χρόνια, όταν έχασα τον πιο αγαπημένο μου γάτο (μέχρι τον επόμενο), τον φοβερό Τσόνγκα, τον τελευταίο γιο της Μεγάλης Μανίτσας:
” Ο Τσόνγκα πέθανε πριν 1 μέρα. Τον σκότωσε αμάξι, όπως και πολλά άλλα γατάκια της αυλής. Μετρούσε 13 μήνες ζωής. Από την πρώτη ως την τελευταία μέρα ο Τσόνγκα ενδιαφερόταν μόνο για ένα πράγμα: να παίζει. Χαιρόταν πολύ να παίζει ξύλο με τον Κινέζο, να ανεβαίνει στο φράχτη που χώριζε το Ζάχο, το σκύλο, από αυτόν και να τον πειράζει, να του ριχνει σκαμπιλάκια και να γυρνάει αδιάφορα την πλάτη του προς εκείνον ενώ ο Ζάχος τρελαινόταν και προσπαθούσε να τον πιάσει, μάταια..
.. δυο φορές όμως δεν τα υπολογισε καλά και μπήκε μέσα στο χώρο του, αλλα ίσα ίσα προλάβαμε και μπήκαμε και μεις και τον γλιτώσαμε. Μετά ανέβηκε πάνω σε ενα ψηλό ευκάλυπτο και φώναζε τη μανούλα του, που μόλις ήρθε τον πήρε και πήγανε στην ασφαλή πίσω αυλή και άρχισε να τον γλύφει και να τον χαϊδευει. Ο Τσόνγκα έγλυφε και έκανε χάδια σε όλα τα γατιά της αυλής ακόμη και στα άγνωστα και όταν αυτά δεν είχαν όρεξη, έτρωγε κάμποσες ψιλές. Η ικανότητά του στα λόγια ήταν επίσης εξαιρετική, με κάτι λεπτές ανεπαίσθητες φωνούλες.
ΙΣΩΣ ΣΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ: Πως να δείξω στη γάτα μου ότι την αγαπώ
Τα μεγάλα μάτια του ήταν πάντα διεγερμένα, γεμάτα ενθουσιασμό (σ.σ. γι’ αυτό σας έχω πει ΜΗ ΜΟΥ ΣΤΕΛΝΕΤΕ ΦΩΤΟΣ ΜΕ ΓΟΥΡΛΩΜΕΝΑ ΜΑΤΙΑ, ΛΙΩΝΩ) – φαινόταν σαν να αντιλαμβάνεται ότι κάθε στιγμή που θα ακολουθήσει θα συμβεί κάτι εκπληκτικά ενδιαφέρον, εξαιρετικά όμορφο. Δύο μόνο φορές τον είδα στεναχωρημένο, όταν δύο φορές τον βάλαμε στο κλουβί για να τον πάμε στο γιατρό. Και ήταν οι μοναδικές περιπτώσεις που έβγαλε κάτι πολύ λυπημένους ήχους από το στοματάκι του.
Όσο και αν τον εμποδίζαμε να βγει στον επικίνδυνο δρόμο-σκοτώστρα για να περάσει στο απέναντι, πολλά υποσχόμενο χωράφι, γεμάτο κρυψώνες, έντομα, άλλες γάτες, εκείνος έβρισκε τον τρόπο του, με την δεύτερη ή την τρίτη απόπειρα. Και φυσικά αδιαφορούσε πλήρως για το ότι πολλές φορές ίσα ίσα προλάβαινε να περάσει ανέπαφος από τα διερχόμενα αμάξια. Μοιραία, προχτες το βράδυ ένα αμάξι τον χτύπησε. Ο Τσόνγκας βρήκε λίγο κουράγιο να έρθει στην πίσω, ασφαλή αυλή και να ξεψυχήσει εκεί.
SUPER SOS
To βιβλίο του Τσίτσου “Τσίτσος, η γάτα που μιλούσε πολύ” κυκλοφόρησε και η 1η Έκδοση κοντεύει να εξαντληθεί
Ενισχύστε τον Τσίτσο και τις 150 Τσιτσόγατες παραγγέλνοντάς το από ΕΔΩ
Ο Τσόνγκα έζησε τόσα σοφά. Ήταν ελεύθερος και παιχνιδιάρης, χωρίς να προσπαθεί καθόλου γι’ αυτό. Και όταν ήρθε η στιγμή να φύγει, έφυγε γρήγορα, με χάρη, χωρίς δράματα. Κατά σύμπτωση, λίγο πριν πεθάνει ήρθε στην αυλή ένα μικρό γατούλι και πρόλαβε να του μάθει πολλά από τα μυστικά του. Τι άφησε σε εμάς όλο αυτό; Άφησε ένα δυσαναπλήρωτο κενό; Μια αίσθηση απώλειας; Όχι, δεν άφησε ΤΙΠΟΤΑ και αυτό ήταν το τελευταίο και πιο όμορφο μάθημα που μας έδωσε ο Τσόνγκας πριν εξαφανιστεί. “
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Πόσα χρόνια ζουν οι γάτες
Θαυμάστε αυτό το υπέροχο πλασμα σε φώτος με τη μητέρα του και το αδερφάκι του:
Αποχαιρετισμος στον Δούκα
Κλείνοντας θα ήθελα να επισυνάψω ένα ακόμη κείμενο που έγραψα κάποτε με την αφορμή της απώλειας ενός υπέροχου γάτου, του Δούκα:
“Από το Τίποτα γεννήθηκε καποτε μια μορφη, που του έδωσαν το όνομα ‘Δουκας’. Η μορφή αυτή έκανε αυτό για το οποίο γεννήθηκε. Έζησε. Για όσο ζούσε. Και μετα διαλύθηκε, εξαϋλώθηκε και έμεινε πάλι το Τίποτα.
Στην ακροθαλασσιά το νερό είναι ειρηνικό, ατάραχο, άμορφο! Ξαφνικά φυσάει ένα αεράκι, γεννιέται ένα κύμα, μια ανεπαίσθητη μορφή, πάνω της! Το κύμα ολοκλήρωσε την καμπύλη του και χάθηκε μέσα στην και πάλι αρυτίδιαστη θάλασσα
Στον καταγάλανο ουρανό ενός παγωμένου πρωινού του Μαρτίου εμφανίστηκε ένα τόσο δα λευκό συννεφάκι και μετά χάθηκε, θαρρείς και τα μόριά του διαχύθηκαν μεσα το γαλανό του ουρανού, έγιναν ένα με αυτόν.
Δεν θρηνω το χαμό του συννεφου, του κύματος, ουτε θρηνω το χαμό του Δούκα, μόνο γιορτάζω με δακρθα στα ματια το μυστήριο της Ζωής και του Θανάτου και μένω εκστατικός απέναντι σε Αυτό που γέννησε όλα ετούτα, στην αγκαλιά του οποίου επέστρεψαν όταν χάθηκαν!
Ο Πίπος, ο Δούκας, η Ραία, ο Τσάρλι, ο Ρούμι, ο Τσόνγκα και πολλοί άλλοι, μου υπενθυμίζουν κάθε μέρα από που ξεπηδούν και και που αναπαύονται όλα, τι είναι η Ζωή, πως η Ζωή και ο Θάνατος είναι Ένα! Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι μου υπενθυμίζουν κάτι που συνέχεια ξεχνώ, το ποιος στ’ αλήθεια Είμαι.“
14 Απαντήσεις
Με βρήκε αυτό το κείμενο σε φάση αϋπνίας, καθόλου ορθά να ξενυχτάω αφού αύριο το καράβι της επιστροφής για την Αθήνα δεν θα περιμένει σε τυχόν αργοπορία μου. Στην Αθήνα, στο πατρικό μου, στη μαμά για τις γιορτές, πίσω στις γάτες μου. Και μία, η μοναδική θηλυκή από τα πέντε, πια τέσσερα γατουλια θα λείπει. Όπως λείπει ένα χρόνο τώρα κι ένα καλοκαίρι. Εξαφανίστηκε μέσα από το σπίτι, από τον 4ο, ίσως από τη σκάλα της ταράτσας, ίσως πέφτοντας ποτέ δεν έμαθα κι έχω χιλιάδες φορές παιδευτεί με τα σενάρια. Ίσως να ήμουν χαρούμενη αν ήταν μια χαρούμενη γάτα. Αλλά η Σάχα ήταν μια πολύ πολύ φοβική γατούλα. Ανάμεσα σε μονοφθαλμα, με σπασμένες λεκάνες και μωρά, αυτή ήρθε σπίτι ως η μόνη υγιής γιατί είπα στον εαυτό μου, αυτό το γατί φοβάται τόσο πολύ που του αξίζει να νιώσει ασφαλής. Και πνιγηκα στις ενοχές. Είναι η πρώτη απώλεια ζώου που ήρθε τόσο αναπάντεχα, που άνοιξε μια τρύπα σε άλλη διάσταση, αυτή του αγνώστου, που δεν ξέρεις τι συνέβη, που μια ελπίζεις μια αποδέχεσαι, σε λούπα. Ακόμα κάποιοι δρόμοι του Χολαργού , της αγαπημένης μου περιοχής, με ξενίζουν. Είναι οι δρόμοι που νόμιζα ότι την άκουσα, που κάποιος είδε τα χρώματα της, που την φώναζα. Είναι οι δρόμοι που με πρόδωσαν που κουβαλούν ίχνη από την αγωνία και τον πόνο μου. Εκλογικευει ο νους, κι έτσι άλλες φορές έχει βρει μια νέα γειτονιά παρακει κι επιβιώνει, μια άλλη οικογένεια, μια αυλή.. ίσως κυλιεται στο χώμα και με βρίζει για τον τετράχρονο εγκλεισμό της μες δε τέσσερις τοίχους. Άλλες είναι από καιρό νεκρή, αφού βρήκε φριχτό θάνατο από αφυδάτωση, φοβισμένη και χαμένη σε έναν αφιλόξενο και θορυβώδη κόσμο σε κρυψώνα που δεν ήτανε ντουλάπα. Πονάω όταν τη σκέφτομαι πεθαμένη, πονάω κι αν είναι κάπου φοβισμένη. Υπόσχομαι στο θεό των γατουλιων ότι την αγάπησα.
Θα μπορουσες απλως να ησυχασεις.
Μόλις διάβασα την ανάρτηση σου, ακριβώς το ίδιο συνέβη και σε μένα. Είχα έναν γάτο για τέσσερα χρόνια αρκετα φοβικό, ο οποίος εξαφανίστηκε. Έκανα τόσα σενάρια, κόντεψα να τρελαθώ, δεν μπορούσα να βρω καμμία λογική απάντηση. Πάνε τέσσερις μήνες τώρα και ακόμα νομίζω ότι έρχεται στο κρεβάτι και κοιμόμαστε αγκαλιά και έχω την μυρωδιά του βαθιά μέσα στην ψυχή μου. Τον αγαπησα τόσο πολύ και οι ενοχες μου είναι παρα πολλές ακόμα
Έχεις σκεφτεί ποτέ να γράψεις? Ένα βιβλίο για τις γάτες, έτσι, όπως εσύ το βιώνεις μέσα από το fb ή το blog σου? Ένα διαφορετικό βιβλίο που θα έχει όλη αυτή την προσωπική γνώση και βίωμα μεταξύ του κόσμου των ανθρώπων και των γατιών π.χ.? Με μια όψη και για τη ζωή και για το θάνατο και όλες αυτές τις υπέροχες και άγνωστες ιστορίες? Λέω τώρα… Εγώ πάντως θα το αγόραζα με τρελή χαρά να μπω σε αυτόν τον κόσμο. Γατομανα και σκυλομανα (και όχι μόνο..) από τα παιδικά μου χρόνια, σου παραθέτω τους φίλους που με συντροφευσαν όλα αυτά τα χρόνια 🐾🐕🐱🐣🦆🦫🐇
ευχαριστω πολυ ερατωωω! το βιβλιο γραφεται και κοντευει να τελειωσει, θα εκδοθει με το καλο ως το τελος του χρονου απο τις εκδοσεις διοπτρα
Τί τίτλο θα έχει το βιβλίο?
Κανα βιβλιο για τις σκυλομανες δεν εχει;στο πηγαδι κατου…ρισαμε εμεις δηλ;
Κλαίω διαβάζω κ Κλαίω όποια ιστορία απώλειας διαβάζω κλαίω σαν να ήτανε δικό μου στη δική μου απώλεια δεν ξέρω πως θα πράξω..αυτή μου η συμπεριφορά μπορεί να εξηγηθεί ως στη μη συμφιλίωση μου με τον θάνατο μου συμβαίνει όμως μόνο με τα ζώα κλαίω μόνο για αυτά.. κάποιοι με θεωρούν αλλόκοτη..παιδιά δεν έχω ούτε ξέρω γιατί έκανα αυτό το σχόλιο
Τον Μάιο του 22 αναγκάστηκα να “κοιμήσω” την Μαρίκα μου. Το Μαρικάκι είχε ουλοστοματίτιδα και όλοι οι κτηνιάτροι είχαν συστήσει κορτιζόνη, το οποίο επηρέασε τα νεφρά της και έφτασε μέχρι την νεφρική ανεπάρκεια. Την είχαμε σε κλινική ζώων για 10 μέρες, επέστρεψε για μία εβδομάδα σπίτι όπου της έκανα ορούς και της έδινα φάρμακα. Υποτροπίασε και αναγκάστηκα να την πάω πάλι στην κλινική. Τις τελευταίες ημέρες που την επισκεπτόμουν, δε με αναγνώριζε καν. Ήταν ίσως η πιο δύσκολη αλλά και λυτρωτική απόφαση αυτή, γιατί υπέφερε και από το στόμα της και από τα νεφρά της. Τουλάχιστον ξέρω οτι ηρέμησε και δεν πονάει πια. Έχουν περάσει 6 μήνες από εκείνη την ημέρα και πολλές φορές σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να ήταν διαφορετικά τα πράγματα για εκείνη. Δεν είχε κλείσει ούτε τα δύο της χρόνια. Έκανα μαζί με την σύντροφό μου ό,τι περνούσε από το χέρι μας για να την βοηθήσουμε και να μπορέσει να έχει μια καλή ζωή. Κι αυτό είναι που με βοηθάει και μένα στο να μην στεναχωριέμαι τόσο πολύ. Γιατί όπως είπες κι εσύ Τσίτσο… η ζωή κι ο θάνατος είναι ένα!!!
Καλησπερα φιλοι μου…πριν λιγο διαβασα τα κειμενα-αναρτησεις…συγκινηθηκα και εκλαψα…Εχω εναν πονο απο προχτες την Πεμπτη…το σκεπτομαι πολλες φορες την ημερα & με πιανει το παραπονο…Γινομαι πιο σαφης: Εδω στη γειτονια μας-Αιγαλεω-ταιζω & ταιζουμε αρκετα αδεσποτακια γατακια & γατουλες…2-3 μικρουλια ειχαν γεννηθει κοντα στον Μαρτιο…Εχουμε εναν δρομο που περναει μπροστα απο τα σπιτια μας που εναι σκετη λαιμητομος-…..Ποσα γατακια απο τοτε που θυμαμαι δεν εχουν παρασυρθει απο την ταχυτητα που τρεχουν αυτοκινητα & μηχανακια & που ? σε εναν δρομο γμτ μου 150 μετρων…τρελες ταχυτητες…Προχτες,λοιπον, ενα γατακι απο αυτα τα αδεσποτακια που ταιζουμε περασε το δρομο απεναντι & θελησε να ξαναγυρισει πισω…απειρο απο δρομους, παρ οτι τον συγκεκριμενο τον ειχε περασει αρκετες φορες, κακια στιγμη ? τι να πω…ενα αυτοκινητο το χτυπησε στα δυο μετρα διπλα μου, ηταν & φοβικο δεν μπορουσα ποτε να το χαιδεψω, και ο θανατος του ηταν ακαριαιος, θα πρεπει μαλλον να εκανε & εσωτερικη αιμοραγια αν & αιματα στο δρομο δεν ειδα….Φανταζοσαστε τωρα τι επαθα ? Ενα μεγαλο σοκ…το πηρα στα χερια μου, ηταν ζεστο ακομα, το κρατουσα & τα δακρυα κυλουσαν στα μαγουλα μου…δεν μπορουσα να του προσφερω τιποτα….Ειχε πεταξει για την γειτονια των αγγελων…Δεν εχει τυχει αλλη φορα να ειμαι αυτοπτης μαρτυρας τετοιου θανατου….Αν & μεσα μας το ξερουμε οτι δυστυχως τα αδεσποτα δεν εχουν καλη τυχη….Ξερετε κατι ? δεν συνηθιζω να γραφω για δυσαρεστα πραγματα…τα αποφευγω…Ομως αυτο το προχτεσινο με συγκλονισε & το εγραψα πιο πολυ για παρηγορια-ναι-να το μοιραστω μαζι σας. σας ευχαριστω για την υπομονη σας να με ακουσετε….Γιωργος.Αιγαλεω
πολύ πρόσφατα έφυγε ο Μενιος στα 7 του από παγκρεατίτιδα …δύσκολα διαχειρίσιμο το ότι έφυγε στην αγκαλιά μου…όμως ήταν καλύτερο από το να έφευγε στο κλουβί που νοσηλευόταν.. είχε ευτυχώς η γιατρός την ευαισθησία να μας τον δώσει…τουλάχιστον πρόλαβε και γουργούρισε στην αγκαλιά μου και κοιμήθηκε στα σκεπάσματα μου όπως πάντα…στο σπίτι του…το κατάλαβε…
Χθες έχασα τον γατούλι μου! Τον πουά μου! Ήταν μόλις 6 μηνών! Ήταν η χαρά της ζωής…η μασκότ της περιοχής…κάθε πρωί τα παιδιά της γειτονιάς τον παίρνανε αγκαλιά κ πηγαίνανε μέχρι το σχολείο και αυτός γυρνούσε μόνος του…Ήταν ένα αστεράκι, όπως λέγαμε με την αδερφή μου! Ξαφνικά αρρώστησε, πανλευκοπενια μας είπε ο γιατρός. Δε μας έδωσε ελπίδες, έτσι κ έγινε…χάθηκε, έγινε αστέρι στον ουρανό…πονάμε πολύ! Το σπίτι και η αυλή είναι άδεια χωρίς αυτόν! Ποσο άδικα, ποσο γρήγορα έφυγε…Προσπαθώ να σκεφτώ τις όμορφες και ανέμελες στιγμής μαζί του αλλά η θλίψη δε με αφήνει…Δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά…
αυτη η πανλευκοπενια ειναι μαστιγα, δυσκολη αρρωστια και ειτε αντεχει και μετα γινεται τελειως καλα ειτε οχι :/
Ήταν δυνατός αλλά δυστυχώς δεν άντεξε και έφυγε τόσο άδικα η ψυχούλα μου! Μας έδωσε τόση αγάπη και χαρα! Νιώθω τυχερή που τον γνώρισα, που τον είχα στην ζωή μου έστω και για τοσο λίγο…Η ζωή είναι άδικη και μαζί του ήταν πολύ… Ευχαριστώ για τον χρόνο σας