Σήμερα η φίλη Αγγελική μου είπε ότι έχασε ένα από τα 6 γατοπαιδιά της, στην άσφαλτο από ένα διερχόμενο αμάξι και με παρακίνησε να γράψω ένα άρθρο για την απώλεια των αγαπημένων μας γατών. Μετά διάβασα και το συγκινητικό ποστ-αποχαιρετισμό της Ζωής στον αγαπημένο της Πασχάλη, μετά από 10 δοξασμένα χρόνια (ο Πασχάλης έφυγε στα 15 του). Το ερώτημα λοιπόν είναι “Τι να κάνω αν πεθάνει η γάτα μου; Πως να την αποχαιρετήσω;”
Όμως τι να γράψω γι’ αυτό το θέμα; Ε λοιπόν εδώ τα λόγια περιττεύουν. Δεν πρόκειται για καποιο πρακτικό θέμα που με δύο τρία tips το λύνεις! Εδώ όσα βήματα και να ακολουθήσεις δεν μπορείς να θεραπεύσεις ριζικά τον πόνο.
Τι να κάνω αν πεθάνει η γάτα μου;
Τι μένει λοιπόν να κάνει κάποιος; Ίσως .. τίποτα! Τίποτα;;; Ναι, τίποτα! Γιατί πάντα πρέπει να κάνουμε κάτι; Ίσως να δοκιμάζαμε κάποια στιγμή να μην κάναμε τίποτα.
Σας επισυνάπτω ένα κείμενο που ειχα γράψει πριν 2.5 χρόνια, όταν έχασα τον πιο αγαπημένο μου γάτο (μέχρι τον επόμενο), τον φοβερό Τσόνγκα, τον τελευταίο γιο της Μεγάλης Μανίτσας:
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Πως η γάτα μας δείχνει την αγάπη της
” Ο Τσόνγκα πέθανε πριν 1 μέρα. Τον σκότωσε αμάξι, όπως και πολλά άλλα γατάκια της αυλής. Μετρούσε 13 μήνες ζωής. Από την πρώτη ως την τελευταία μέρα ο Τσόνγκα ενδιαφερόταν μόνο για ένα πράγμα: να παίζει. Χαιρόταν πολύ να παίζει ξύλο με τον Κινέζο, να ανεβαίνει στο φράχτη που χώριζε το Ζάχο, το σκύλο, από αυτόν και να τον πειράζει, να του ριχνει σκαμπιλάκια και να γυρνάει αδιάφορα την πλάτη του προς εκείνον ενώ ο Ζάχος τρελαινόταν και προσπαθούσε να τον πιάσει, μάταια..
.. δυο φορές όμως δεν τα υπολογισε καλά και μπήκε μέσα στο χώρο του, αλλα ίσα ίσα προλάβαμε και μπήκαμε και μεις και τον γλιτώσαμε. Μετά ανέβηκε πάνω σε ενα ψηλό ευκάλυπτο και φώναζε τη μανούλα του, που μόλις ήρθε τον πήρε και πήγανε στην ασφαλή πίσω αυλή και άρχισε να τον γλύφει και να τον χαϊδευει. Ο Τσόνγκα έγλυφε και έκανε χάδια σε όλα τα γατιά της αυλής ακόμη και στα άγνωστα και όταν αυτά δεν είχαν όρεξη, έτρωγε κάμποσες ψιλές. Η ικανότητά του στα λόγια ήταν επίσης εξαιρετική, με κάτι λεπτές ανεπαίσθητες φωνούλες.
ΙΣΩΣ ΣΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ: Πως να δείξω στη γάτα μου ότι την αγαπώ
Τα μεγάλα μάτια του ήταν πάντα διεγερμένα, γεμάτα ενθουσιασμό (σ.σ. γι’ αυτό σας έχω πει ΜΗ ΜΟΥ ΣΤΕΛΝΕΤΕ ΦΩΤΟΣ ΜΕ ΓΟΥΡΛΩΜΕΝΑ ΜΑΤΙΑ, ΛΙΩΝΩ) – φαινόταν σαν να αντιλαμβάνεται ότι κάθε στιγμή που θα ακολουθήσει θα συμβεί κάτι εκπληκτικά ενδιαφέρον, εξαιρετικά όμορφο. Δύο μόνο φορές τον είδα στεναχωρημένο, όταν δύο φορές τον βάλαμε στο κλουβί για να τον πάμε στο γιατρό. Και ήταν οι μοναδικές περιπτώσεις που έβγαλε κάτι πολύ λυπημένους ήχους από το στοματάκι του.
Όσο και αν τον εμποδίζαμε να βγει στον επικίνδυνο δρόμο-σκοτώστρα για να περάσει στο απέναντι, πολλά υποσχόμενο χωράφι, γεμάτο κρυψώνες, έντομα, άλλες γάτες, εκείνος έβρισκε τον τρόπο του, με την δεύτερη ή την τρίτη απόπειρα. Και φυσικά αδιαφορούσε πλήρως για το ότι πολλές φορές ίσα ίσα προλάβαινε να περάσει ανέπαφος από τα διερχόμενα αμάξια. Μοιραία, προχτες το βράδυ ένα αμάξι τον χτύπησε. Ο Τσόνγκας βρήκε λίγο κουράγιο να έρθει στην πίσω, ασφαλή αυλή και να ξεψυχήσει εκεί.
Ο Τσόνγκα έζησε τόσα σοφά. Ήταν ελεύθερος και παιχνιδιάρης, χωρίς να προσπαθεί καθόλου γι’ αυτό. Και όταν ήρθε η στιγμή να φύγει, έφυγε γρήγορα, με χάρη, χωρίς δράματα. Κατά σύμπτωση, λίγο πριν πεθάνει ήρθε στην αυλή ένα μικρό γατούλι και πρόλαβε να του μάθει πολλά από τα μυστικά του. Τι άφησε σε εμάς όλο αυτό; Άφησε ένα δυσαναπλήρωτο κενό; Μια αίσθηση απώλειας; Όχι, δεν άφησε ΤΙΠΟΤΑ και αυτό ήταν το τελευταίο και πιο όμορφο μάθημα που μας έδωσε ο Τσόνγκας πριν εξαφανιστεί. “
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Πόσα χρόνια ζουν οι γάτες
Θαυμάστε αυτό το υπέροχο πλασμα σε φώτος με τη μητέρα του και το αδερφάκι του:
Κλείνοντας θα ήθελα να επισυνάψω ένα ακόμη κείμενο που έγραψα κάποτε με την αφορμή της απώλειας ενός υπέροχου γάτου, του Δούκα:
“Από το Τίποτα γεννήθηκε καποτε μια μορφη, που του έδωσαν το όνομα ‘Δουκας’. Η μορφή αυτή έκανε αυτό για το οποίο γεννήθηκε. Έζησε. Για όσο ζούσε. Και μετα διαλύθηκε, εξαϋλώθηκε και έμεινε πάλι το Τίποτα.
Στην ακροθαλασσιά το νερό είναι ειρηνικό, ατάραχο, άμορφο! Ξαφνικά φυσάει ένα αεράκι, γεννιέται ένα κύμα, μια ανεπαίσθητη μορφή, πάνω της! Το κύμα ολοκλήρωσε την καμπύλη του και χάθηκε μέσα στην και πάλι αρυτίδιαστη θάλασσα
Στον καταγάλανο ουρανό ενός παγωμένου πρωινού του Μαρτίου εμφανίστηκε ένα τόσο δα λευκό συννεφάκι και μετά χάθηκε, θαρρείς και τα μόριά του διαχύθηκαν μεσα το γαλανό του ουρανού, έγιναν ένα με αυτόν.
Δεν θρηνω το χαμό του συννεφου, του κύματος, ουτε θρηνω το χαμό του Δούκα, μόνο γιορτάζω με δακρθα στα ματια το μυστήριο της Ζωής και του Θανάτου και μένω εκστατικός απέναντι σε Αυτό που γέννησε όλα ετούτα, στην αγκαλιά του οποίου επέστρεψαν όταν χάθηκαν!
Ο Πίπος, ο Δούκας, η Ραία, ο Τσάρλι, ο Ρούμι, ο Τσόνγκα και πολλοί άλλοι, μου υπενθυμίζουν κάθε μέρα από που ξεπηδούν και και που αναπαύονται όλα, τι είναι η Ζωή, πως η Ζωή και ο Θάνατος είναι Ένα! Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι μου υπενθυμίζουν κάτι που συνέχεια ξεχνώ, το ποιος στ’ αλήθεια Είμαι.“
4 Απαντήσεις
Με βρήκε αυτό το κείμενο σε φάση αϋπνίας, καθόλου ορθά να ξενυχτάω αφού αύριο το καράβι της επιστροφής για την Αθήνα δεν θα περιμένει σε τυχόν αργοπορία μου. Στην Αθήνα, στο πατρικό μου, στη μαμά για τις γιορτές, πίσω στις γάτες μου. Και μία, η μοναδική θηλυκή από τα πέντε, πια τέσσερα γατουλια θα λείπει. Όπως λείπει ένα χρόνο τώρα κι ένα καλοκαίρι. Εξαφανίστηκε μέσα από το σπίτι, από τον 4ο, ίσως από τη σκάλα της ταράτσας, ίσως πέφτοντας ποτέ δεν έμαθα κι έχω χιλιάδες φορές παιδευτεί με τα σενάρια. Ίσως να ήμουν χαρούμενη αν ήταν μια χαρούμενη γάτα. Αλλά η Σάχα ήταν μια πολύ πολύ φοβική γατούλα. Ανάμεσα σε μονοφθαλμα, με σπασμένες λεκάνες και μωρά, αυτή ήρθε σπίτι ως η μόνη υγιής γιατί είπα στον εαυτό μου, αυτό το γατί φοβάται τόσο πολύ που του αξίζει να νιώσει ασφαλής. Και πνιγηκα στις ενοχές. Είναι η πρώτη απώλεια ζώου που ήρθε τόσο αναπάντεχα, που άνοιξε μια τρύπα σε άλλη διάσταση, αυτή του αγνώστου, που δεν ξέρεις τι συνέβη, που μια ελπίζεις μια αποδέχεσαι, σε λούπα. Ακόμα κάποιοι δρόμοι του Χολαργού , της αγαπημένης μου περιοχής, με ξενίζουν. Είναι οι δρόμοι που νόμιζα ότι την άκουσα, που κάποιος είδε τα χρώματα της, που την φώναζα. Είναι οι δρόμοι που με πρόδωσαν που κουβαλούν ίχνη από την αγωνία και τον πόνο μου. Εκλογικευει ο νους, κι έτσι άλλες φορές έχει βρει μια νέα γειτονιά παρακει κι επιβιώνει, μια άλλη οικογένεια, μια αυλή.. ίσως κυλιεται στο χώμα και με βρίζει για τον τετράχρονο εγκλεισμό της μες δε τέσσερις τοίχους. Άλλες είναι από καιρό νεκρή, αφού βρήκε φριχτό θάνατο από αφυδάτωση, φοβισμένη και χαμένη σε έναν αφιλόξενο και θορυβώδη κόσμο σε κρυψώνα που δεν ήτανε ντουλάπα. Πονάω όταν τη σκέφτομαι πεθαμένη, πονάω κι αν είναι κάπου φοβισμένη. Υπόσχομαι στο θεό των γατουλιων ότι την αγάπησα.
Θα μπορουσες απλως να ησυχασεις.
Έχεις σκεφτεί ποτέ να γράψεις? Ένα βιβλίο για τις γάτες, έτσι, όπως εσύ το βιώνεις μέσα από το fb ή το blog σου? Ένα διαφορετικό βιβλίο που θα έχει όλη αυτή την προσωπική γνώση και βίωμα μεταξύ του κόσμου των ανθρώπων και των γατιών π.χ.? Με μια όψη και για τη ζωή και για το θάνατο και όλες αυτές τις υπέροχες και άγνωστες ιστορίες? Λέω τώρα… Εγώ πάντως θα το αγόραζα με τρελή χαρά να μπω σε αυτόν τον κόσμο. Γατομανα και σκυλομανα (και όχι μόνο..) από τα παιδικά μου χρόνια, σου παραθέτω τους φίλους που με συντροφευσαν όλα αυτά τα χρόνια 🐾🐕🐱🐣🦆🦫🐇
ευχαριστω πολυ ερατωωω! το βιβλιο γραφεται και κοντευει να τελειωσει, θα εκδοθει με το καλο ως το τελος του χρονου απο τις εκδοσεις διοπτρα