… γράφει ο δαιμόνιος ερευνητής Στρατής Θεοφίλου
Ακολούθησα τα ίχνη δυο ιστοριών, που είχαν κάτι απίστευτα κοινά σημεία, που με έκαναν να αναλογιστώ πολλά πράγματα. Πρώτων για τα ζώα συντροφιάς και ειδικά αυτά μιας κάποιας ράτσας, από τα ράφια των καταστημάτων δηλαδή, που για μερικούς ανθρώπους έχουν και μια ημερομηνία λήξης, σαν κάτι εφήμερα αντικείμενα μιας χρήσης. Και αναρωτιέσαι, είμαστε εμείς το ανθρώπινο είδος η κορυφή της εξέλιξης ή είμαστε στο πάτο της ολικής παρακμής του πολιτισμού μας;
Οι τόσες πολλές συμπτώσεις παύουν να είναι συμπτώσεις. Στην ιστορία του σύγχρονου κόσμου, έχουμε φτάσει σε ένα στάδιο, που η αλαζονεία και η αυθαιρεσία μας, σε όλο το φάσμα της ζωής, έμβιας και μη, μας έχουν κατρακυλήσει εκεί που ίσως να μην υπάρχει επιστροφή. Σίγουρα κάποιοι συνάνθρωποι δεν αισθάνονται ότι γύρω τους υπάρχουν όντα που έχουν και συνείδηση και αισθήματα βαθιά όσο δεν πάει, και συμπεριφέρονται σε όλα και όλους με “απαράμιλλη” απανθρωπιά.
Μέσα από της τάσεις της όποιας μόδας, μέσα από μια “νοσηρή” κοινή λογική, έχουν γίνει αποδεκτά τα ζώα συντροφιάς, σαν κάτι πολύ ΙΝ και επιδεκτικό να το πω έτσι απλά. Δε θέλω να αναλύσω παραπάνω, μην σας κουράσω. Αλλά ακούστε αυτά που έχουν γίνει στο περιθώριο, με τα όσα συμβαίνουν (κακά συνήθως σε τούτο τον κόσμο), και πείτε μου, τι είμαστε εμείς οι άνθρωποι, που θεωρούμε ένα κοινό μας ζώο, σαν ένα αντικείμενο, που προστάζουμε να δώσουμε ένα τελεσίδικο τέλος σε αυτή τη ζωή και οποιαδήποτε ζωή;
Να απαρνηθούμε κάποιον, οποιοδήποτε, και πιθανόν να μην μας αρέσει πια, για οποιοδήποτε λόγο. Με ελαφρά την καρδία, έτσι απλά να πετάμε μια ζωή στα αζήτητα και ακόμη χειρότερα να της δίνουμε μια χαριστική βολή.

1η ιστορία αναίτιας απόπειρας ευθανασίας
Ακούστε, και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα. Μια απίστευτη ιστορία διάβασα αναπάντεχα κάποια στιγμή στο διαδίκτυο, συγκεκριμένα σε ελληνική σελίδα (στο Zoosos, μια και δεν θέλω να καταχραστώ το δημοσίευμα, απλά θα το αναφέρω). Πως στην ευρύτερη περιοχή της Αττικής, κάποιοι προσπάθησαν να κάνουν στο ΔΙΚΕΠΑΖ ευθανασία καθόλα εύρωστης γάτας, μάλιστα ράτσας (Scotish Fold, πουλάνε οι ράτσες). Μετά από την άρνηση των κτηνιάτρων, οι ιδιοκτήτες εγκατέλειψαν τη γάτα κάπου στο Σχιστό. Ευτυχώς κάποιοι είχαν παρατηρήσει το ζωάκι, και μετά από αναφορά σε φιλόζωους, που έκαναν χρήση του τσιπ του ζωντανού, ανακαλύφθηκαν οι ένοχοι.
ΜΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΦΕΡΕ Η ΚΟΥΒΕΝΔΑ: Ό,τι πρέπει να ξέρετε για την Σκωτσέζικη Φολντ
Η υπόθεση πήρε τη δικαστική οδό, και είχε ευτυχώς αίσιο τέλος και απονεμήθηκε βαρύ πρόστιμο από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών (1 χρόνος φυλάκιση και 5000 ευρώ) στα άτομα που απεγνωσμένα έψαχναν κτηνίατρο για ευθανασία υγιούς ζώου και μετά το εγκατέλειψαν, και αυτό επειδή θεώρησαν απαράδεκτο να συνυπάρχουν μια γάτα με μωρό παιδί στο ίδιο σπίτι – σημ. Τσίτσου: Πως να προετοιμάσετε μια γάτα για τον ερχομό μωρού παιδιού -. Όπως έγινε γνωστό, η γάτα 10 ετών με κάποια μικρά προβλήματα, λόγου και του στρες της εγκατάλειψης, και ότι έζησε και περίπου 6 μήνες στο δρόμο, ευτυχώς υιοθετήθηκε άμεσα.
Κάτι παρόμοιο συνέβη και σε μια άλλη χώρα. Για ευνόητους λόγους δεν την αναφέρω. Μα θα προσπαθήσω να τα πω όλα έξω από τα δόντια.
SUPER SOS
To βιβλίο του Τσίτσου “Τσίτσος, η γάτα που μιλούσε πολύ” κυκλοφόρησε και η 1η Έκδοση κοντεύει να εξαντληθεί
Ενισχύστε τον Τσίτσο και τις 150 Τσιτσόγατες παραγγέλνοντάς το από ΕΔΩ
2η ιστορία αναίτιας απόπειρας ευθανασίας: Σίλα, η γάτα με τα λυπημένα μάτια
Και εδώ πάλι μια γάτα ράτσας (Scotish Fold, που στη χώρα μας πιάνει στην αγορά και τα 800 ευρώ). Σε αυτήν την χώρα, κάποιοι επιτήδειοι, την είχαν σαν ένα κομμάτι κρέας που γεννούσε μικρά γατάκια και κατ επέκταση, λεφτά. Αλλά κάποια στιγμή ίσως να μην έβγαζε “ποιοτικό εμπόρευμα”. Την έφεραν μια μέρα, στην κτηνιατρική κλινική μιας κάποιας πόλης, απολύτως υγιής, τεσσάρων ετών.

Όχι, δεν ήθελαν να της καθαρίσουν τα αυτιά ή να τη στειρώσουν. Οι ιδιοκτήτες είχαν έναν άλλο σκοπό – να κάνουν ευθανασία στο ζώο. Δικαιολογώντας την πράξη τους έτσι πολύ απλά, ότι κάποιος από την οικογένεια είχε αλλεργία. Έκπληκτοι οι κτηνίατροι αρνήθηκαν κατηγορηματικά να κοιμίσουν το γουργούρισμά της μια για πάντα, και οι άνθρωποι (τρόπος του λέγειν) αφήνοντας εκεί τη γάτα, τράπηκαν σε φυγή, «λύνοντας» έτσι το πρόβλημά τους. Ένας τρόπος που εμείς τα δίποδα όντα το έχουμε κάνει “επιστήμη”.
Φυσικά, διαπιστώθηκε ότι το κατοικίδιο εκτός από υγιής ήταν και πολύ τρυφερό αλλά και πολύ λυπημένο, η γάτα δεν καταλάβαινε ακριβώς τι είχε συμβεί. Δεν κατάλαβε ότι την είχαν εκμεταλλευτεί βάναυσα, και την είχαν προδώσει σαν άχρηστο αντικείμενο, σαν χαλασμένη μηχανή παραγωγής. Το ότι δεν την είχαν αγαπήσει ποτέ, αφού την έφεραν για τον ύπνο τον παντοτινό, δεν το πήρε ποτέ της χαμπάρι, ίσως. Δεν καταλάβαινε γιατί της το έκαναν αυτό. “Δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια της γάτας”, έλεγαν οι υπεύθυνη της κλινικής.
ΙΣΩΣ ΣΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ: Οι αγαπημένες φυλές γάτας του Τσίτσου
Μα πως ένα υγιές ζώο μπορεί να κλαίει έτσι; Δεν γνωρίζω ακριβώς. Θα σας το πω μια άλλη φορά για τα δάκρυα. Ευτυχώς μια γυναίκα με το όνομα Βαλεντίνη (η Αγία Βαλεντίνη ίσως) την πήρε και τακτοποίησε μέσω αγγελιών, ελπίζοντας να βρει νέους ιδιοκτήτες για το ζώο. Η ραγισμένη καρδιά της γάτας δεν γνωρίζαμε αν θα γινόταν και πάλι καλά. Της έλειπαν ειλικρινά αυτοί που είχε ίσως αγαπήσει. Σαν να θρηνούσε για την απώλεια ενός στενού συγγενή ή φίλο, ήταν τόσο λυπημένη. Όλοι είχαν μείνει έκπληκτοι από αυτά τα μάτια. Σίγουρα κάτι συνέβαινε που δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω, και πρέπει να το κοιτάξουμε πιο βαθιά το θέμα.

Το όνομα της ήταν Σίλα. Φοβόταν τα σκυλιά και η επαφή με άλλες γάτες την άγχωνε πάντα. Λίγα είναι γνωστά για τη γάτα εκτός από το ότι έχει ήδη αναπαραχθεί αρκετές φορές.
Παρεμπιπτόντως, οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες είχαν ήδη προσπαθήσει να απαλλαγούν από αυτήν. Την είχαν πετάξει στο δρόμο, δικαιολογώντας τον εαυτό τους λέγοντας ότι είχε φύγει μόνη της. Όμως η οικόσιτη γάτα, τρομοκρατημένη από το δρόμο και τους θορύβους, επέστρεφε ξανά και ξανά… Η Σίλα ήταν τόσο στοργική και αφοσιωμένη, που δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα την πρόδιδαν με αυτόν τον τρόπο. Τώρα πλέον χρειαζόταν λίγο χρόνο για να συνέλθει από την προδοσία. Αλλά πιστεύω η γάτα σίγουρα να κατέληξε σε καλά χέρια. Το ελπίζω δηλαδή. Αλήθεια, μόνο αυτό μας έχει απομείνει. Και εμείς ως άνθρωποι (τρόπος του λέγειν δηλαδή).
Δυο ιστορίες, που ευτυχώς είχαν αίσιο τέλος. Παράλληλες, σε διαφορετικές χώρες, με διαφορετικές αιτιολογήσεις, μα τόσο όμοιες, και ως προς την ράτσα, και ως προς την ελαφρότητα της απονομής της ευθανασίας στα υγιούς “ζώα συντροφιάς”, όπως τα λέμε κοινός. Κάποια μέρα απλά, ίσως και σύντομα, να τα θεωρήσουμε και αυτά, όχι συντροφιάς, μα απαραίτητης, επιτακτικής συνύπαρξης πλάσματα, και τίποτε άλλο δεν ζητώ.
Πρέπει να μάθουμε επιτέλους να ζούμε με όλες τις υπάρξεις του κόσμου, και όχι από αυτές μόνο, και να μην θεωρούμε τον εαυτό μας, παντοδύναμους θεούς. Αλλά εδώ δεν έχουμε μάθει να ζούμε με τους συνανθρώπους μας, θα μου πείτε; Και έχετε το απόλυτο και αφοπλιστικό δίκιο. Δεν έχω τι άλλο να προσθέσω επί τούτου. Ευχαριστώ σας μόνο.