Το ζήτημα της ευθανασίας είναι ένα πολύ δύσκολο θέμα, που πολλοί γατογονείς συναντούν κάποια στιγμή μπροστά τους. Πολλοί με ρωτάτε ποια είναι η γνώμη μου περί του θέματος, αλλά σας έχω πει πάρα πολλές φορές ότι δεν έχω ιδιαίτερες απόψεις για τα περισσότερα πράγματα, παρά μόνο για τα πολύ πρακτικά (πχ η γάτα ως σαρκοφαγο ζώο που τρώει θηράματα με μπόλικη υγρασία και ζωικη πρωτεϊνη και ελάχιστο υδατάνθρακα, δεν είναι φτιαγμένη για να τρώει ξηρά τροφή – γι’ αυτό προτιμήστε ποιοτική υγρή τροφή, όπως η σούπερ οικονομική Animonda που τρώει αυτές τις μέρες ο Τσιτσάκος με πολύ ευχαρίστηση).
Έτσι και για το θέμα της ευθανασίας (όπως και για το θέμα της στείρωσης – διαβάστε το σχετικό άρθρο μου ΕΔΩ) δεν έχω εκ των προτέρων ιδέες να σας πω!
Τούτο το θέμα το γράφω με αφορμή ένα χτεσινό περιστατικό, στα κοινωνικά δίκτυα όπου έκανα αναφορά για τον Γκριζούλη, ένα αδεσποτάκο που έχει λευχαιμία και έιτζ, οπότε και ένας κύριος μου είπε “Γιατί το ταλαιπωρείτε το γατάκι”, εννοώντας ότι θα ήταν καλύτερη λύση η ευθανασία, αντι να το φροντίζουμε, όταν μάλιστα δεν υπάρχει ολοκληρωτικη θεραπεία για αυτες τις ασθένειες..
.. δεν με θυμωσε καθολου η πρότασή του, η περίπτωση της ευθανασίας είναι για μένα μια περίπτωση εξετάσιμη.. όταν ο Τσάρλι έφτασε λίγο πριν το τέλος με τη λοιμώδη περιτονίτιδα δεν του κάναμε ευθανασία γιατί δε ξέραμε το πόσο απότομη μπορεί να είναι η εξέλιξη και νομιζω οτι υπεφερε παρα πολυ με δυσπνοιες μεχρι να παθει καρδιακο.
Μια βδομάδα μετά έφυγε ο Ρούμι. Στις 2 η ωρα το βράδυ της τελευταίας μέρας της ζωής του η Β. πήγε να τον τσεκάρει (τον είχαμε στο δωμάτιο θεραπείας του σπιτιου) και έγινε αυτό που φοβόμασταν – ανεπνεε και αυτός πολύ δύσκολα. Πήραμε τον κτηνίατρό μας και του ζητήσαμε να τον κοιμήσει εκείνη την ώρα γιατι θα παιδευόταν παρα πολύ και αυτός μεχρι να φύγει.
.. μετά μου ήρθε στο μυαλό η δική μου περίπτωση, όταν σε ένα ηλίθιο τροχαίο (σκοτώθηκα μόνος μου) έσπασα το μηριαιο οστο που έγινε μαχαίρι και απειλούσε να κόψει τη μηριαια φλέβα μου. Ο πόνος ήταν φοβερός αλλά με μια πατέντα των γιατρών (βάλανε ενα βαρος να τραβάει καπως το ποδι ωστε να μην πυροδοτείται ο πονος) σταμάτησε και θυμάμαι πόσο εκστατικά απολαυσα μια μπουκια νερόβραστου ψαριού (το ψάρι ούτε να το δω ζωγραφιστο, ποσο μαλλον το βραστο).
SUPER SOS
To βιβλίο του Τσίτσου “Τσίτσος, η γάτα που μιλούσε πολύ” κυκλοφόρησε και η 1η Έκδοση κοντεύει να εξαντληθεί
Ενισχύστε τον Τσίτσο και τις 150 Τσιτσόγατες παραγγέλνοντάς το από ΕΔΩ
Και βρήκα τότε ότι ακόμη και στις πιο δυσκολες συνθήκες αν δεν σφαδάζουμε από τον πονο, αν η δύσπνοια δεν μας παιδεύει (ίσως υπάρχουν και άλλες περιπτωσεις όπου το να ζεις ίσως να ειναι ανυποφορο) είμαστε όλα τα πλάσματα ικανά να βρούμε κάτι να απολαύσουμε. Είμαστε ικανοί με καποιο (απιθανο) τρόπο να χαρούμε τη ζωή.. για τη γάτα ένα άραγμα στον ήλιο (ο Γκριζούλης είχε ενα μερος στην αποθήκη που ζούσε για να λιάζεται), μια μερίδα νοστιμο πατέ ή κάτι άλλο μπορεί να κάνει τη ζωή όμορφη.
Είναι μια σκέτη τρέλα να προσπαθούμε να μαντέψουμε πως νιώθει ένας άλλος και να βγάζουμε το συμπέρασμα ότι ζει μια χάλια ζωή και ότι ίσως δεν πρέπει να συνεχίσει να ζει. Όταν τον βλέπουμε να παιδεύεται χωρίς να φαίνεται τρόπος να ηρεμήσει και να ξανααπολαύσει τη ζωή τότε δεν φανταζόμαστε, έχουμε απτά γεγονότα να συμβαινουν ΤΩΡΑ μπροστά μας.
Έτσι αυτά τα διλήμματα “να κάνω ευθανασία ή όχι”, αν είμαστε παρατηρητικοί, και μένουμε μακριά απο φαντασιώσεις, παύουν να είναι διλήμματα.. τα γεγονότα μας οδηγούν, χωρίς διλήμματα, στη σωστή δράση. Βλέποντας τον Γκριζάκο να τρώει με τέτοια βουλιμία το φαγητό του αντιλαμβάνεται κανείς, εκείνη τη στιγμή ότι έχει βρει τον τροπο του να χαίρεται. Βλέποντάς τον να έχει ανεβεί στον πάνω όροφο της αποθηκούλας, καταλαβαίνει κανείς ότι κάτι τον εξιτάρει, κάτι τον ευχαριστεί εκεί πέρα, για να πηγαίνει κάθε φορά με ενθουσιασμό (και μπόλικη ενέργεια) εκεί.
SUPER ΧΡΗΣΙΜΟ: Τα πάντα για τη λοιμώδη περιτονίτιδα
Και τελικά αυτά τα βασανιστικά διλήμματα, εξατμίζονται, αρκεί να είμαστε λίγο παρώντες, όχι χαμένοι στις σκέψεις μας. Αυτό μου ρθε να σας πω σήμερα τα μεσάνυχτα, αυτό και σας λέω! Στη φώτο δείτε τον Γκριζουλη τον Ιούνιο και σήμερα! Φαίνεται κάπως ότι έχει πάρει βάρος, ότι ήταν κάπως μόνο κόκκαλα!
Για το τέλος ίσως θα ήταν χρήσιμο για όλους να γνωρίζουμε μερικά πολύ χαρακτηριστικά σημάδια ότι η γάτα πρόκειται να πεθάνει. Διαβάστε το αναλυτικό μου άρθρο ακριβώς ΕΔΩ!
Κλείνοντας θέλω να μου πείτε σε σχόλιο αν εσείς έχετε βιώσει παρόμοια διλήμματα;
4 Απαντήσεις
Καλησπέρα
Πέρυσι τον Ιούνιο κοίμησα τη γατούλα μου.. Είχε 2 όγκους στο μεσεντέριο, που όταν τους ανακλύψαμε είχαν ήδη κάνει μετάσταση στον νωτιαίο μυελό.. Αποφάσισα πως θα το παλέψουμε για όσο δεν ταλαιπωρείται η μικρούλα μου. Από το πρώτο σύμπτωμα, μέχρι την τελευταία μέρα περάσαμε 4μήνες συνέχεια μαζί, με πολλη πολλή αγάπη, αλλά και πολύ πόνο. Το άγχος μου ήταν πώς θα ξέρω πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να της κάνω ευθανασία. Ε… Το ξέρεις… Πιστέυω πως στο δείχνουν. Η Αλμπούλα, τουλάχιστον, αυτό έκανε. Τις τελευταίες 10μέρες ήταν όλα πιο δύσκολα, γτ πια ήταν αρκετα καταβεβλημένη. ‘Έπεφτε’ μέρα με τη μέρα. Ώσπου, μία Παρασκευη βράδυ, που ένιωθα πως είχε φτάσει η ώρα, μου το επιβεβαίωσε.. Πριν κοιμηθούμε την χάιδεψα, όπως έκανα συνέχεια, και το κοριτσάκι μου άρχισε ένα απίστευτο γουργουρητό. Ήταν πάρα πολύ δυνατό, σαν να έβαζε όλη της την δυνάμη. Μείναμε αγκαλιασμένες για ώρες και συνέχισε να γουργουρίζει σε αυτή την ένταση. Το ήξερα ότι ήταν ο αποχαιρετισμός της προς εμένα κι ότι θα έπρεπε πια να την αφήσω να ξεκουραστεί. Όντως, από το ξημέρωμα όλα ήταν πολύ πιο δύσκολα κι ήταν πια σαν να είχε αφεθεί. Δεν ανταποκρινόταν στα ερεθίσματα. Μας άκουγε, αλλά δεν μας έδινε σημασία. Δεν μπορούσε. Το ίδιο μεσημέρι κοιμήθηκε για πάντα..
Εδώ θέλω να πω κάτι που διαβασα στη σελίδα σου τις προάλλες και με σόκαρε.. Πώς γίνεται να είναι τόσο μεγάλο το ποσοστό των ανθρώπων που βγαίνουν από την αίθουσα την ώρα της ευθανασίας? Θυμάμαι, σαν να το έζησα χθες, την ερώτηση του γιατρού ‘θέλετε να βγείτε έξω τώρα?’ κι εγώ μέσα στον πόνο και στα δάκρυα απάντησα σαστισμένη: ‘τι εννοείτε? και να την αφήσω μόνη της? ΟΧΙ’. Μέχρι να διαβάσω το άρθρο σου δεν είχα καταλάβει το νόημα της ερώτησης.. Δεν θα φανταζόμουν ποτέ, πως κάποιος μπορεί να το κάνει αυτό… Κι ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο. Δεν είναι λούτρινα για να μας δίνουν μόνο αγκαλιές και χαρά. Είναι μέλη των οικογενειών μας κι έτσι θα πρέπει να τους φερόμαστε.
Η Αλμπούλα μου ήταν ‘το καλύτερο γατάκι όλου του κόσμου’! Έτσι της έλεγα πάντα. Είχε ένα απίστευτο πνεύμα, ήταν φοβερά καλοσυνάτη, παιχνιδιάρα, ζουζούνι, θεότρελη, τσαμπουκαλού με άλλες γάτες (ο Σίλβιο πέρασε δύσκολα🤣) τρυφερή, αξιαγαπητη, αγαπησιάρα και φυσικά μεγάλη πεινάλα. Δεν άφηνε τίποτα όρθιο! Μια φορά την πετυχα πάνω από την κατσαρόλα με τα μαυρομάτικα, γλειφόταν το τέρας, είχε φάει τόσα που είχε καταπρηστεί η κοιλούμπα της. Κι εννοείται ήταν μεγάλη ψωμού! Δεν υπήρχε περίπτωση να μπει σακούλα με προϊόν από αλεύρι και να μην την ξεσκιζε. Ψωμιά, φρέσκα και φέτες του τοστ, τσουρέκι, κρουασάν, και γενικά σφολιατοειδή, δεν τα άφηνε σε ησυχία. 😂😂 Όλα, λοιπόν τα είχε η μπουμπού, όλα στον υπερθετικό βαθμό! Από την πρώτη στιγμή μέχρι και σήμερα νιώθω απίστευτα τυχερή που την είχα στη ζωή μου, έστω για αυτά τα 5 χρόνια. Κι εκείνη τη μέρα που κοιμήθηκε για πάντα την έχω στο μυαλό μου και στην καρδιά μου ως την ημέρα που ξεκουράστηκε..
Άστους να λένε για τον γκρι.. Εσείς που τον φροντίζετε καταλαβαίνετε πολύ καλά τι θέλει ο γλυκούλης. Όταν κουραστεί και δεν μπορεί να προσπαθεί άλλο θα σας το δείξει. Μέχρι τότε συνεχίστε να του δίνετε χαρά!
Πολλά έγραψα, μαλλον ήθελα κάπου να τα πω.. Εύχομαι σε όλους υγεία, δίποδα, τριποδάκια και τετράποδα και πολλές ευτυχισμένες στιγμές.
Φιλιά πολλά
Ένας υπέροχος αδέσποτος μικρούλης, τον οποίο φρόντιζα, κόλλησε λοιμώδη περιτονίτιδα. Παρά τις πολλές ημέρες που έμεινε κτηνιατρείο, η διάγνωση ήταν αμετάκλητη: ο θάνατος ήταν αναπόφευκτος. Εκτιμήσαμε όμως με τον κτηνίατρο ότι ίσως και να είχε έναν έως δύο μήνες ζωή ακόμη και στην ιδέα της ευθανασίας παρ’ ολίγον να πάθω εγκεφαλικό, πόσο μάλλον που ίσως μπορούσε να ζήσει λίγο ακόμη, ώστε η ιδέα της ευθανασίας να αναβληθεί. Τελικώς και δυστυχώς, πέθανε μόλις δύο ημέρες μετά την επιστροφή του από το κτηνιατρείο, ενώ το πρώτο πράγμα που έκανε μόλις βγήκε ήταν να τρέξει να βρει άλλες γάτες και δεν ξαναγύρισε για να τον φροντίσουμε. Σκέπτομαι ότι, δυστυχώς, ταλαιπωρήθηκε πολύ στον θάνατό του, αλλά από την άλλη στο κτηνιατρείο που τον επισκεπτόμουν καθημερινώς “έκλαιγε” συνέχεια, όντας κλεισμένος στο ανήλιαγο κλουβάκι, οπότε σκέπτομαι ότι δεν πέθανε εκεί μέσα, μη έχοντας ξαναδεί το φως του ήλιου, αλλά ελεύθερος, στο “φυσικό” περιβάλλον. Είναι μία κάποια παρηγοριά για το τέλος που είχε.
ψαχνω λύτρωση, δεν ξέρω τι θέλει ο σαββουλης (ο γατουλης μου).
Από μικρός πριν τον γνωρίσω, βιάστηκε από έναν γάτο και απέκτησε ειτζς.
Ήρθε και με βρηκε τον πρώτο χρόνο που άνοιξα το μαγαζί, περάσαμε 4 πανέμορφα χρόνια,ο Σάββας βέβαια είχε αποφασίσει ότι θέλει να είναι αδεσποτος μετά από πολλές προσπάθειες να τον πάρω σπίτι μου.
Οπότε τον άφησα ελεύθερο γύρω γύρω από το μαγαζί πάντα, δεν έφευγε ποτέ πιο μακριά.
Τον Αύγουστο λοιπόν ο γατουλης αυτός άρχισε να μην αναπνέει να μην τρώει, πολλοί κτηνίατροι, πολλά φάρμακα, πολλές νοσηλείες και φτάσαμε στη στιγμή που το νησί μου δεν έχει εξειδικευμένα μηχανήματα, όπως ρινοσκόπιο κ.α .
Ο Σάββας πλέον ζει μόνιμα μέσα στο μαγαζί, με πολύ δύσκολη αναπνοή, χωρίς να μπορεί να περπατήσει, με την μύτη του πολύ πρησμένη και ξερή, με πιθανό πολύποδα (διότι δεν έχουμε στο νησί την εξειδίκευση να τα δούμε όλα αυτα-μονο με υποθέσεις) ,ειντς και άσθμα, να του φεύγει το τρίχωμα και να γεμίζει πληγές το σωματακι του και το ένα μάτι του να έχει γίνει ευθεία γραμμή η κόρη του ματιού του ,το οποίο σημαίνει ότι έχει χτυπήσει νευρικό σύστημα.
Συνεχίζοντας εγώ να θέλω να πιστεύω ότι ο σαββουλης θα γίνει καλα ,έχω κανονίσει να πάμε για βιοψία και χειρουργείο, αφού πρώτα σταματήσει την θεραπεία με χάπια για 20 μέρες(έτσι είπε ο γιατρός) αλλά για καλή μου τύχη, βρέθηκαν άνθρωποι που ασχολούνται με την ανατολική ιατρική που σημαίνει φυτικά παρασκευασματα.
Του δίνω πλέον μανηταρι τσανγκα σε υγρή μορφή και χθες ξεκινήσαμε dms ,τα οποία ανταποκρίνοται θετικά και έχει την όρεξη να τρώει και σήμερα κάπως έφτιαξε και το ματάκι του. Παρ όλα αυτά όλοι οι δικοί μου άνθρωποι που με εκτιμούν, μέχρι και η κτηνίατρος ,απορούν πως δεν του έχω κάνει ευθανασία τόσο καιρό.
Η απάντηση μου είναι ότι τον βλέπω να τρώει κάθε μερα και δεν ξέρω αν αυτός θέλει να φύγει, κάθε μέρα ξυπνάει τρώει και ζητάει χάδια, ίσως να μην μπορεί να παίξει λόγω της αρρώστιας του αλλά είναι μόνο 6 ετών και θέλω να γίνει καλα..Όμως δεν το κάνω εγωιστικα, εννοώ ότι δεν τον κρατάω για μένα επειδή έχω δεθεί, τον κρατάω γιατί νομίζω ότι δεν είναι δικιά μου η επιλογή της ζωής του.
Ζητάω απάντηση αλλά μόνο αν μιλάει κάποιος γατίσια για να τον ρωτήσουμε τον Σαββουλη τελικά τι θέλει!!
Όσο χιούμοριστικό και αν φαίνεται, είναι η αλήθεια, πως αλλιώς να καταλάβω αν θέλει να φύγει!
Αμήν να πάνε όλα κατ ευχή
με το μυαλο δε θα βρεις απαντησεις.