… γράφει ο Στέλιος Πρεζεράκος, Έλληνας Εκπαιδευτικός στην Ιαπωνία
Κάποτε, όταν δίδασκα στο χιονισμένο Fukui, είχα μια μαθήτρια με το όμορφο όνομα Sena (“το καλοκαιρινό αστέρι”). Σαν μαθήτρια ήταν μέτρια αλλά αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν η αγάπη της για την γάτα της, την Sei. Ένα απόγευμα, ενώ περίμενα τον μπαμπά της να έρθει να την πάρει από το σχολείο, η Sena μου είχε διηγηθεί μια παράξενη ιστορία που της είχε συμβεί όταν εκείνη ήταν στο νηπιαγωγείο.
Εκείνη την ημέρα η αυλή του νηπιαγωγείου ήταν παγωμένη (στο Fukui το χιόνι αρχίζει τον Νοέμβρη και λιώνει τον Απρίλη) και όπως ήταν φυσικό πολλά παιδάκια γλιστρούσαν – η Sena ήταν και λίγο ατσούμπαλη οπότε ήταν φυσικό να πέσει και να χτυπήσει άσχημα το πόδι της. Η μικρή έκατσε στο παγωμένο χώμα, κοίταξε το αίμα από την πληγή στο γόνατό της και άρχισε να κλαίει σιγανά, όπως όλα τα παιδάκια της ηλικίας της.
Τότε, την πλησίασε μια άλλη μαθήτρια κρατώντας ένα κουτί με τσιροτα. “Μην κλαις, Sena!” της είπε με μαλακή φωνή. “Να, πάρε αυτά τα τσιρότα και μην ανησυχείς. Είναι μόνο πέντε, οπότε μην τα ξοδέψεις άσκοπα!” “Ευχαριστώ, Yune-chan!” είπε μικρή και έβαλε ένα τσιρότο στο γόνατό της.
Όταν έφτασε σπίτι της, η μαμά της παρατήρησε το τσιρότο και την ρώτησε τι έγινε, ανήσυχη. Η Sena έβγαλε το τσιρότο για να της δείξει την πληγή αλλά δεν υπήρχε τίποτα, το γόνατό της ήταν λες και δεν χτύπησε ποτέ! Η μικρή δεν έδωσε πολλή σημασία γιατί όπως όλα τα παιδάκια νόμιζε ότι όλα τα τσιρότα έχουν μια μαγική ικανότητα ίασης.
Μετά από λίγες ημέρες, η Sena είδε ότι το αγαπημένο της ποτηράκι είχε ραΐσει – χωρίς να το σκεφτεί, έβαλε ένα τσιρότο στην ρωγμή και περίμενε μέχρι το βράδυ. Όταν έβγαλε το τσιρότο, το ποτήρι ήταν άθικτο.
Την επόμενη όμως μέρα, έγινε κάτι άσχημο: όταν επέστρεψε απ το σχολείο, είδε την Sei ακούνητη σε ένα χαντάκι στο πεζοδρόμιο – ένα αυτοκίνητο είχε παρασύρει την γάτα η οποία ήταν σε άθλια κατάσταση. Η Sena την σήκωσε απαλά, την έφερε στο σπίτι της και της έβαλε όσα τσιρότα της είχαν απομείνει. Μετά την τύλιξε με μια κουβέρτα και κουλουριάστηκε δίπλα της κλαίγοντας, ώσπου την πήρε ο ύπνος.
ΙΣΩΣ ΣΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ: Χαϊκού για γάτες ή πώς να γράψετε ποίηση για γάτες
Το επόμενο πρωί, η Sena ξύπνησε από κάτι υγρό στο πρόσωπό της. Ανακάθισε και είδε ότι η Sei της έγλειφε το μάγουλό της – η γάτα ήταν τελείως καλά και καμία αμυχή δεν φαινόταν στο μικρό της σώμα! Τρελή από χαρά σκέφτηκε ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει είναι να ευχαριστήσει την Yune που της είχε δώσει τα τσιρότα. Έτσι, όταν έφτασε σχολείο, έψαξε να την βρει.
Τότε όμως η Sena συνειδητοποιήσε κάτι: δεν υπήρχε καμμιά μαθήτρια με το όνομα Yune στο σχολείο της. Μάλιστα, η μόνη φορά που είχε δει εκείνο το κορίτσι ήταν την ημέρα που της έδωσε τα τσιρότα – της ήταν ουσιαστικά άγνωστη αλλά από την στιγμή που την είδε ήξερε ότι ήταν η Yune. Παραξενεμένη, όταν γύρισε σπίτι αποφάσισε να ρωτήσει την μαμά της.
ΙΣΩΣ ΣΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ: ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Μαμά γάτα και νεογέννητα
“Μαμά, ξέρεις κάποιο κορίτσι που να το λένε Yune;” είπε η Sena. Η μαμά της κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. “Οχι, δεν ξέρω καμία με αυτό το όνομα. Αλλά …η μόνη Yune που θυμάμαι, είναι η μαμά της Sei που πέθανε στην γέννα. Ήταν η γάτα του παππού σου και ήταν πάντα πάρα πολύ προστατευτική στα μικρά της. Κρίμα που δεν πρόλαβε να φροντίσει την Sei”
