.. γράφει ο γατολάτρης Νέαρχος Γκιούλμπαμπας
Ψάχνοντας στα σκονισμένα συρτάρια του αρχοντικού στον Κάμπο της Χίου, πέσανε στα χέρια μου τόμοι της “Διάπλασις Των Παίδων”, το μακροβιότερο ελληνικό παιδικό περιοδικό, που ξεκίνησε την πορεία του το 1875. Ο εκδότης και ψυχή του περιοδικού Γρηγόριος Ξενόπουλος, σε ένα τεύχος του 1962 (!), αφιερώνει μια στήλη σε αληθινές ιστορίες ζώων.
Σε αυτή μαθαίνουμε όχι μόνο για τη Μάνα-Μίσκρα, μια μαυρόγατα που τίμησε και εμπιστεύτηκε μια οικογένεια στην γαλλική επαρχία, αλλά και για την αγνότητα μια άλλης εποχής, το μεγαλείο της απλότητας του λόγου και τους ισχυρούς δεσμούς που διαχρονικά δημιουργεί η παρουσία της γάτας στα κοινά μιας οικογένειας.
Η Μάνα-Μίσκρα
*Η παρακάτω ιστορία – βεβαιώνει ο συγγραφέας της – είναι ολότελα αληθινή.
Η Μάνα-Μίσκρα, έφερε στο σπίτι μας δύο γατάκια. Τα δεχτήκαμε με χαρά και τα υιοθετήσαμε.
Ακόμα τώρα, το θυμάμαι εκείνο το σπίτι, κάτω από το θεόρατο πεύκο, στα περίχωρα της Οράγγης. Το είχε κληρονομήσει από τους γονείς του ο πατέρας μου. Όταν πέθανε, η μητέρα μου αποφάσισε να εγκατασταθούμε για ένα διάστημα εκεί, προσπαθώντας να αξιοποιήσει τα κοντινά μας αμπέλια. Εκεί μεγάλωσα και τρέχοντας στους αγρούς, ελεύθερος, έμαθα να αγαπώ τα ζώα.
Όλα τα ζώα τα αγαπώ, μα για τις γάτες, τα ταλαιπωρημένα τετράποδα που ο άνθρωπος δε μπορεί να καταλάβει, αισθανόμουνα μια ανεξήγητη αντιπάθεια.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο: Πως ξεκίνησαν όλα
Κι όμως, ήρθε κάποτε μια κοινή γάτα, αδέσποτη, δυστυχισμένη, για να με κάνει να γίνω ο πιο φανατικός υπερασπιστής αυτών των τετραπόδων.
Η στοργή, η εφευρετικότητα και η παρατηρητικότητά της, μου έκαναν τότε βαθειά εντύπωση. Ήμουνα παιδί ακόμα, εννιά χρονών. Έξω έκανε κρύο και υγρασία, βρισκόμασταν στο μήνα Δεκέμβριο. Όσα χρόνια κι αν περάσουν δε θα ξεχάσω εκείνο το Κυριακάτικο πρωινό.
Η μητέρα είχε στρώσει το τραπέζι μπροστά στο αναμμένο τζάκι που σπινθηροβολούσε. Μια γλυκιά ζεστασιά κυριαρχούσε παντού. Τη στιγμή που καθόμαστε στο τραπέζι, άκουσα ένα νιαούρισμα έξω από την πόρτα. Σηκώθηκα να ανοίξω στον άγνωστο επισκέπτη. Καθισμένη στο χαλάκι της εξώπορτας, είδα μια εξαθλιωμένη μαύρη γάτα, αδύνατη, βρεγμένη. Τα μεγάλα της μάτια με κοίταζαν ικετευτικά. Τότε θυμήθηκα.
Το πρωί την είχα δει να με κοιτάζει μισοκρυμμένη πίσω από ένα θάμνο. Φαίνεται πως της είχα εμπνεύσει εμπιστοσύνη και αυτό την έκανε να φτάσει ως την πόρτα μου, ζητώντας άσυλο.
Έμπασα το ζώο στο σπίτι. Θα ήταν πολύ πεινασμένο. Της έδωσα μια χοντρή φέτα ψητό κρέας που το καταβρόχθισε με βουλιμία. Έπειτα για να με ευχαριστήσει, μου έκανε ένα σωρό χάδια και χαρές. Αργότερα, της γέμισα ένα φλιτζάνι γάλα. Το ήπιε ως την τελευταία σταγόνα κι έπειτα ξάπλωσε κάτω από την καρέκλα και αποκοιμήθηκε.
ΑΦΟΥ Η ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΑΥΡΗ ΓΑΤΑ..
.. μάθετε 10 πράγματα που δεν γνωρίζατε για τη μαύρη γάτα
Ξύπνησε, λίγο πριν βραδιάσει. Με τα επίμονα νιαουρίσματά της μου έδωσε να καταλάβω πως ήθελε να φύγει. Τόσο επιτακτική ήταν η φωνή της, που της άνοιξα την πόρτα. Με ένα πήδημα, βρέθηκε έξω και χάθηκε στο σκοτάδι
Την άλλη μέρα, την ίδια ώρα, άκουσα έκπληκτος το γνώριμο πια νιαούρισμα στην εξώπορτα. Είχε ξαναγυρίσει λοιπόν. Της έδωσα πάλι να φάει όσο ήθελε και πάλι ξάπλωσε κάτω από την καρέκλα και αποκοιμήθηκε. Λίγο πριν νυχτώσει όμως, ξύπνησε και βάλθηκε να νιαουρίζει όπως την προηγούμενη.
Για πέντε μέρες η γάτα ερχόταν την ίδια πάντα ώρα κι έφευγε το σούρουπο. Σε αυτό το διάστημα είχε δυναμώσει ξανά και το μαύρο τρίχωμά της γυάλιζε. Πριν φύγει τα βράδια μας κοίταζε επίμονα, λες και προσπαθούσε να μαντέψει αν την επόμενη θα τη δεχθούμε πάλι.
SUPER SOS
To βιβλίο του Τσίτσου “Τσίτσος, η γάτα που μιλούσε πολύ” κυκλοφόρησε και η 1η Έκδοση κοντεύει να εξαντληθεί
Ενισχύστε τον Τσίτσο και τις 120 Τσιτσόγατες παραγγέλνοντάς το από ΕΔΩ
ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ (παρακάμψτε την αν δεν σας ενδιαφέρει):
Εδώ θα ήθελα να κάνω μια παρένθεση και να μιλήσω για ένα θέμα που πολλοί αντιμετωπίζετε όταν φέρνετε στο σπίτι σας το μικρό αδέσποτο ψιψί που δεν είναι συνηθισμένο στο περιβάλλον του σπιτιού! Υπάρχουν πολλά που πρέπει να κάνετε για να νοιώσει άνετα!
- Αρχικά περιορίστε το σε ένα δωμάτιο μαζί με την τουαλέτα του (μια οικονομική, ανοιχτή τουαλέτα όπως αυτή, μην ξανοίγεστε ακόμη), καλή άμμο σαν αυτή για να μην υποφέρετε από μποχίτο, το κρεβατάκι της, ιδανικά ένα αυτοθερμαινόμενο κρεβατάκι σαν τούτο, το μπολ του νερού και του φαγητού! Ιδανικά το δωμάτιο πρέπει να έχει χώρους όπου θα μπορεί να κρυφτεί!
- Δώστε της χώρο και χρόνο και μην επιδιώξετε με το ζόρι επαφές. Εκμεταλλευτείτε ότι η γάταπιθανώς στο δρόμο να μην έχει τις δυνατότητες σίτισης που μπορείτε να της προσφέρετε εσείς και δώστε της θρεπτικά γευστικά φαγητά πλούσια σε υγρασία όπως τα πεντανόστιμα πατε της GranataPet - βρείτε τα εδώ -! Πως να αξιοποίησετε το δυνατό όπλο της λαχταριστής τροφής; Αρχικά βάζετε το φαγητό στο μπολ της, κοντά στο σημείο που έχει επιλέξει να κρυφτεί (γιατί το πιο πιθανό είναι αρχικά να κρυφτεί) και όσο περνούν οι μέρες απομακρύνετε το μπολ από την κρυψώνα για να την παρακινησετε να βγαίνει και απο την κρυψώνα της, να εξερευνεί το χώρο
- Όσο περνάνε οι μέρες να ξέρετε ότι ειδικά όσο δεν είστε στο δωμάτιο η γάτα θα ξεμυτίζει και θα κάνει το χώρο δικό της, θα τρίβεται από εδώ και απο κεί για να αφήσει τις μυρωδιές της, θα κάνει πατουσάκια για τον ίδιο σκοπό. Και την ώρα που θα την ταϊζετε είναι πιθανό να έχει μια παρόρμηση να βγει από την κρυψώνα της και να ρθει κοντά σας.. κάποια στιγμή αυτό θα συμβεί και εσείς εκείνη την ώρα μπορείτε να κάνετε ένα πρώτο απαλό χάδι, χωρίς να επιμείνετε καθόλου σε αυτό, δηλαδή αν θελήσει να απομακρυνθεί αφήστε την. Τις επόμενες μέρες τα πράματα θα πάνε ακόμη καλύτερα! Και κάποια στιγμή πλέον, αφού θα υπάρχει και η άμεση επαφή η γάτα δεν θα επιδιώκει να μένει μακριά σας!
- Έφτασε η ώρα να ανοίξετε την πόρτα του δωματίου και να την αφήσετε να αρχίσει δειλά δειλά να εξερευνεί το σπίτι, έχοντας πάντα τη δυνατότητα να επιστρέψει στο οικείο δωματιάκι της! Μέσα σε λίγο καιρό η γάτα θα εξερευνήσει το σπίτι, θα το μαρκάρει και αυτό με τον τρόπο της και θα νιώθει πια τέλεια εκεί! Και μια πολύτιμη συμβίωση ξεκινάει!
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2ο: Η Μάνα-Μίσκρα και το Μισκράκι
Κουλουριασμένο ανάμεσα στα μπροστινά της πόδια βρισκόταν ένα μικρό γατάκι, ενός περίπου μηνός. Δίστασε μια στιγμή στο κατώφλι κι ύστερα πιάνοντας προσεκτικά το γατί από το σβέρκο, το έφερε και το ακούμπησε στο καλάθι που είχα βάλει κάτω από την καρέκλα.
Με πλημμύρισε βαθιά συγκίνηση, καθώς την έβλεπα να φιλάει το μωρό της που για να το μεταφέρει, ποιός ξέρει από ποιο σημείο, θα χρειάστηκε προσπάθεια εξαντλητική.
Τότε αποφάσισα να τη βαφτίσω Μάνα-Μίσκρα. Έλεγα πως δε θα ξανάφευγε πια, αλλά βγήκα γελασμένος. Αφού έφαγε και θήλασε το γατάκι, άρχισε πάλι το επίμονο, επιτακτικό της νιαούρισμα.
Ξαναγύρισε την αυγή, φέρνοντας ένα όμοιο με το προηγούμενο γατάκι. Της άνοιξε η μητέρα μου. Μόνο όταν κάθισα στο τραπέζι για το πρωινό, πρόσεξα πως τα γατιά ήτανε δύο τώρα και τη Μάνα-Μίκρα ξαπλωμένη δίπλα τους να τα ζεσταίνει. Η γάτα λοιπόν, πριν μεταφέρει τα μικρά της στο σπίτι μας, θέλησε να βεβαιωθεί πως θα τα δεχόμασταν. Γιαυτό πήγαινε και ερχόταν πέντε μέρες.
Κάθε απόγευμα που γύριζα από το σχολείο, πρώτη μου δουλειά ήταν να τρέξω κοντά στη Μάνα-Μίσκρα και τα μικρά της. Όμως, το ένα από αυτά, ταλαιπωρημένο από την πείνα και το κρύο, πέθανε. Το άλλο μεγάλωσε, έγινε ένας όμορφος γάτος και τον βάφτισα Μισκράκι.
ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΑΠΙΘΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ...
.. 1988: Ο γάτος Σεμιόν Νικολάγεβιτς επιστρέφει σπίτι μετά από 6.5 χρόνια και διανύοντας απόσταση 2000 χλμ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3ο: Πόσο κρατάει η ευτυχία;
Τρία χρόνια ζήσαμε ευτυχισμένοι, στο μικρό απόμερο σπιτάκι, με τη μητέρα, τη γάτα μου και το γιο της. Όμως πόσο κρατάει η ευτυχία;
Ένα βράδυ η Μάνα-Μίσκρα γύρισε απ’ έξω πληγωμένη στο πλευρό. Κάποιος απρόσεκτος κυνηγός, την είχε τραυματίσει με σκάγια. Την περιποιηθήκαμε όσο μπορούσαμε και την άλλη μέρα καλέσαμε τον κτηνίατρο. Η πληγή δεν ήταν βαθειά και ο κτηνίατρος μας καθησύχασε. Όταν ξανάρθε όμως τρεις μέρες αργότερα, η κατάσταση της Μάνας-Μίσκρα ήταν χειρότερη. Τότε, ο γιατρός μας απέλπισε. Η γάτα ήταν χαμένη.
Είχε περάσει πολλές στερήσεις πριν έρθει σε εμάς και ο οργανισμός της ήταν αδύναμος.Ποτέ δε θα ξεχάσω την αγωνία εκείνων των ημερών. Η Μάνα-Μίσκρα με κοίταζε με τα μεγάλα λυπημένα μάτια της, λες και ήξερε πως θα πεθάνει.
Έκλαψα τότε πολύ. Ο χαμός της Μάνας-Μίσκρα, ήταν ο πρώτος πόνος που ένιωσα παιδί ακόμα.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4ο: O Μισκράκης εξαφανίζεται
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5ο: Η επιστροφή
Ξαναγύρισα στην Οράγγη τρία χρόνια αργότερα. Ήμουνα πιο έφηβος και η μητέρα μου συμφώνησε να περάσω τις διακοπές μου στα παλιά μέρη, σε συγγενικό μας σπίτι. Το δικό μας είχε πουληθεί. Τώρα κατοικούσαν εκεί πλούσιοι αγρότες.
Χτύπησα την πόρτα τους και αυτοί με δέχθηκαν φιλικά. Ρώτησα για τον Μισκράκη. Με πληροφόρησαν πως γύρισε οκτώ μέρες μετά την αναχώρησή μας. Οι νέοι ιδιοκτήτες, τον κράτησαν. Ήτανε εκεί ως πριν λίγους μήνες. Κάποτε δεν ξαναγύρισε και δεν τον ξαναείδαν από τότε.
Με προσκάλεσαν να μείνω μαζί τους για το φαγητό. Δέχθηκα πρόθυμα γιατί τώρα που το σπίτι δεν ήταν δικό μας, μου ήταν ευχάριστο να παρατείνω την παραμονή μου σε αυτό. Τη στιγμή που ετοιμαζόμαστε να καθίσουμε στο τραπέζι έγινε κάτι απίστευτο.
Μέσα από το μισόκλειστο παράθυρο, πρόβαλε ένα κατάμαυρο γατάκι, ολόιδιο με τη Μάνα-Μίσκρα. Ακόμα και η άσπρη βούλα κάτω από το σαγόνι δεν άλλαζε.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ: ΓΑΤΕΣ ΦΕΡΝΟΥΝ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΤΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΤΙΣ ΒΟΗΘΗΣΑΝ...
.. πώς η γάτα που παγιδεύτηκε σε μια κονσέρβα άλλαξε τη ζωή της και του ανθρώπου που την έσωσε
ΕΠΙΛΟΓΟΣ: Το εγγόνι της Μάνας-Μίσκρα
Μέσα από το μισόκλειστο παράθυρο, πρόβαλε ένα κατάμαυρο γατάκι, ολόιδιο με τη Μάνα-Μίσκρα. Ακόμα και η άσπρη βούλα κάτω από το σαγόνι δεν άλλαζε. Καμία αμφιβολία δε μου έμενε: ήταν η κόρη του Μισκράκη. Πήδηξε ξεθαρρεμένα στην αγκαλιά μου, κουλουριάστηκε και άρχισε να ρονρονίζει. Η χαρά μου δεν περιγράφεται. Παρακάλεσα να μου χαρίσουν το γατί. Μετέφερα το γατί στο Παρίσι. Η μητέρα μου αναγνώρισε όλα τα χαρακτηριστικά της αγαπημένης Μάνας-Μίσκρα.
Δεκατέσσερα χρόνια έμεινε κοντά μου. Την έλεγα Μίσκρα, σκέτα. Τόσο έξυπνο και αφοσιωμένο ζώο, δε μπορούσε να ξαναγίνει. Όταν πέθανε, ήταν σα να ξερρίζωναν μέσα από την καρδιά μου ό,τι απόμενε από τα ευτυχισμένα παιδικά μου χρόνια.
ΖΑΚ ΜΕΒΙΛ
*ISKRA: Το όνομα Ίσκρα είναι ένα κοριτσίστικο όνομα που σημαίνει “λάμψη”! Χρησιμοποιείται σε πολλές σλάβικες χώρες! Ήταν επίσης μιας επαναστατικής εφημερίδας που ιδρύθηκε το 1900 από τον Λένιν!
Μία Απάντηση
H Koύκλα μου, όνομα και πράγμα, η πρώτη που υιοθέτησα. Γεννήθηκε στην αποθήκη του σπιτιού μας. Εκείνη έμεινε, τα γατάκια εξαφανίστηκαν. Λίγο καιρό μετά μετακομίσαμε, και την περίμενα να γυρίσει όπως πάντα το μεσημέρι για να φάει. Αλανιάρα ήταν. Χάθηκε. Φύγαμε, και να ριχνει ένα χιόνι κείνη την ημέρα, απίστευτο. Το πρωί της άλλης μέρας, ένα καλαθάκι στο χέρι και δρόμο για το παλιό σπίτι. Την βρήκα κουλουριασμένη στο παράθυρο, πήδηξε μέσα και κοίταζε γύρω της, έκπληκτη που έβλεπε το δωμάτιο άδειο. Να πω δε, ότι έστειλε τον άνδρα μου στο νοσοκομείο για αντιτετανικό ορό, όταν επιχείρησε να την χαιδέψει κάποια φορά! Τελικά την έπιασα, την πήγα στο νέο σπίτι, όπου έκανα μια εβδομάδα να την δω, κρυμμένη στη ντουλάπα όπως ήταν. Αυτή βοήθησε την κόρη της να γεννήσει, θήλαζε τα μωρά της κόρης και τα έκλεβε! Φανταστική μάνα. Κούκλα, όνομα και πράγμα, ασπρόμαυρη.