…γράφει η Μαρίνα Μουστάκα
Τη Γκριζούλα τη γνώρισα το καλοκαίρι του 2016 στους ξενώνες του αρχαιολογικού χώρου στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης. Ερχόταν απο την μπαλκονόπορτα και με παρακολουθούσε τα απογεύματα και μετά από μερικές λιχουδιές, μπήκε και στο δωμάτιο! Γενικά ήταν ημιάγρια, δεν επέτρεπε πολλα χάδια, αλλά με συνόδευε παντού μέσα στους χώρους και τα εργαστήρια της ανασκαφής.
Φεύγοντας εκείνον τον χειμώνα, είχα φροντίσει για τροφή κ ένα αυτοσχέδιο σπιτάκι σε ημιυπαίθρια αυλή. Επέστρεψα το επόμενο καλοκαίρι και τη βρήκα σαν σκέτο σκελετό, το οποίο έγινε από τα σκουλικάκια, όπως και με ουλίτιδα κ βήχα. Ειλικρινά, δεν περίμενα να επιζήσει, διότι μου έλεγαν όλοι πως είναι υπερβολικά ηλικιωμένη (να προσθέσω πως κανένας δεν κάλεσε τόσους μήνες τον γιατρό της να τη δει).
Μπήκε στο δωμάτιο αμέσως και μαζί με την ανάρρωση ήρθαν κι οι οικειότητες! Όταν εφυγα εκείνο τον χειμώνα, της είχα πάρει ειδικό σπιτάκι και κουβερτούλες και πολλές-πολλές κονσέρβες και αμπούλες, ώστε να τη φροντίζουν οι φύλακες του χώρου. Ευτυχώς, την επόμενη χρονιά υπήρξε χρηματοδότηση και γύρισα τον Μάρτιο. Με όλες τις προμήθειες που είχα αφήσει, τη βρήκα σε άψογη κατάσταση! Εκείνη τη χρονιά, γίναμε αχώριστες και ξεκινήσαμε να κοιμόμαστε αγκαλιά.
ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΙΛΗΣΑΜΕ ΓΙΑ.. ΑΜΠΟΥΛΕΣ
Ό,τι πρέπει να γνωρίζετε για την αποπαρασίτωση της γάτας σας
Εκείνη και την επόμενη χρονιά, πέρασα το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου στο Ακρωτήρι, ένα μέρος πολύ απομονωμένο τον χειμώνα, όπου ήμασταν για αρκετούς μήνες οι δυο μας. Η μόνη διαφορά ήταν πως σταμάτησε πια τις πολλές βόλτες ή όταν προσπαθούσε να με ακολουθήσει, κουραζόταν κ με έβαζε να την περιφέρω στην αγκαλιά μου, σαν βασίλισσα που είναι!
Το 2019 έφυγα οριστικά για να μετακομίσω στη Νάξο, όπου μεγαλωσα, και ήταν ξεκάθαρο πως δε θα την άφηνα πίσω. Το ταξίδι αν και μικρό δεν ήταν εύκολο και αναγκάστηκα να της δώσω χάπι γιατί ούτε στο κλουβί έμπαινε ποτέ και όσες φορές πήγαμε να τη βγάλουμε από την ανασκαφή, ταραζόταν μέχρι που έβγαζε αφρούς. Γι’ αυτό και ο γιατρός της μας έκανε τη χάρη να την εξετάζει στην ανασκαφή. Ο πρώτος μήνας ειλικρινά ήταν έντονος μέχρι να συνηθίσει, αλλά πλέον γυρνάμε και την κοιλιά μας για χάδια!
ΠΙΘΑΝΩΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ
Οι γάτες που έσωσαν την Κύπρο από τα φίδια
Για να μάθω για τη ζωή της, έκανα έρευνα στο φωτογραφικό αρχείο της ανασκαφής και βέβαια στο παλαιότερο προσωπικό. Υπάρχουν 2 αρχαιολόγοι που ισχυρίζονται πως γεννήθηκε το 1998 και εντόπισαν μάλιστα και μία φωτογραφία του 1999 από την έναρξη των εργασιών για το νέο στέγαστρο, όπου μαζί με το προσωπικό ποζάρει και ένα γκρι γατάκι που μοιάζει με εκείνη, αλλά δυστυχώς δεν είναι σε τοσο καλη ανάλυση, ώστε να μην υπάρχει αμφιβολία.
Υπάρχει μία αρχαιολόγος που ισχυρίζεται πως τη βρήκε το 2003. Σίγουρες μαρτυρίες απο έναν αρχιτέκτονα που εχει πολλές φωτογραφίες της το 2005 και ο γιατρός της που, ως νέος γιατρός τότε, εκείνη τη χρονιά συμμετείχε εθελοντικά στη στείρωση των ζώων της ανασκαφής. Αρκετά άτομα μού έχουν διηγηθεί πολλές ιστορίες για τις κυνηγετικές της ικανότητες – τη φώναζαν χαϊδευτικά κιόλας «βασίλισσα αμαζόνα»!
SUPER SOS
To βιβλίο του Τσίτσου “Τσίτσος, η γάτα που μιλούσε πολύ” κυκλοφόρησε και η 1η Έκδοση κοντεύει να εξαντληθεί
Ενισχύστε τον Τσίτσο και τις 150 Τσιτσόγατες παραγγέλνοντάς το από ΕΔΩ
Απο το 1999 μέχρι το 2012 που άνοιξε το στέγαστρο, ηγούνταν ομάδας γατιών που τα βράδια κυνηγούσαν ποντίκια μέσα στα αρχαία κτίρια και άφηνε δώρα έξω από τα δωμάτια των αρχαιολόγων (βλέπε φώτο)! Μερικές φορές άφηνε και τεμαχισμένα τα θηράματα, με αποτέλεσμα το πρωί που ξυπνούσαν οι κυρίες της αρχαιολογίας, να παθαίνουν κρίσεις!
Ο νυχτοφύλακας, για να μην τη διώξουν, πήγαινε καθημερινά στις 6 το πρωί και μάζευε τα δώρα από τις πόρτες! Σε αυτό το σημείο, να σου πω πως εμένα τα δώρα μού τα έφερνε ή κάτω ή πάνω στο κρεβάτι (πολλά εγκεφαλικά)! Ευτυχώς δεν έχουμε πρόσβαση σε ανυποψίαστα ζώα πλέον!
Γκριζούλα, η γάτα θεραπευτής
Κάτι ακόμα που παρατήρησα και επιβεβαίωσα με παλαιότερους είναι πως αντιλαμβανόταν εάν κάποιος έκλαιγε στο δωμάτιό του και του έξυνε την μπαλκονόπορτα μέχρι να του ανοίξει και να μπει να τον παρηγορήσει! Εμένα, προσωπικά, με εχει σώσει πολλές φορές από άσχημα αλλεργικά σοκ που παθαίνω στον ύπνο μου, αρχικά με ξυπνούσε στο σημείο που «σφύριζε» ο λαιμός μου γιατί έκλεινε η αναπνευστική οδός και βέβαια έτσι, πήγαινα εγκαίρως στο νοσοκομείο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΤΟΥΤΟ
9 επιστημονικά τεκμηριωμένα οφέλη της γάτας για την υγεία σας
Πλέον με ξυπνάει πολύ νωρίτερα, ώστε να πάρω τα φάρμακά μου και δεν έχω πάει στο νοσοκομείο εδώ και δυο χρόνια! Ήρθε στη ζωή μου μόνη της, εκείνη με επέλεξε ξεκάθαρα και εκτός του ότι μου σώζει τη ζωή, μου έχει σώσει και την ψυχή. Ήταν η μόνη μου παρέα για πάρα πολύ καιρό και μόνο καλύτερη με έκανε όλο αυτό!
Όσοι ρωτάω από την ανασκαφή έχουν πάντα να μου πουν μία απίθανη ιστορία με εκείνη. Οι μόνιμοι εργαζόμενοι της ανασκαφής μού ζήτησαν εάν μπορώ να την επιστρέψω όταν αποβιώσει, ώστε να ταφεί δίπλα στο μνημείο του Μαρινάτου – τέτοια θεωρούσαν τη συνεισφορά της στον χώρο!
Υ.Γ.: Eάν κάποιος είχε διαμείνει στην ανασκαφή πριν από το 2016 που πήγα εγώ και τη γνώριζε, ας μας στείλει πληροφορίες και φωτογραφίες και ίσως έτσι ανακαλύψουμε περισσότερα για την Γκριζούλα.
ΣΗΜ. ΤΣΙΤΣΟΥ: Ας απολαύσουμε λίγες ακόμα φωτογραφίες της Γκριζούλας:
Κλείνοντας, θα ήθελα να σας μιλήσω για κάποιες άλλες γάτες, οι οποίες πραγματικά έσωσαν έναν άλλο χώρο απίστευτης πολιτιστικής αξίας! Κυρίες και κύριοι, μάθετε για τις γάτες του Μουσείου Ερμιτάζ!
UPDATE νο1: Με αφορμή το άρθρο αυτό, ποστάραμε και στα σόσιαλ για την Γκριζούλα και το ποστ αναδημοσιεύτηκε πάρα πολλές φορές, με αποτέλεσμα να βρούμε κι άλλους ανθρώπους που γνώριζαν την Γκριζούλα πριν από την Μαρίνα και είχαν να πουν μια απίστευτη ιστορία γι’ αυτή… όπως η αρχαιολόγος κυρία Κρίγκα που επιβεβαίωσε ότι γνωρίζει την Γκριζούλα από το 2002 (!!) και ότι όντως ήταν πολύ καλή στο να κάνει… δώρα στους αγαπημένους της χούμανς!
Να και μια ακόμα φωτογραφία από αυτές που μας έστειλαν παλιοί γνωστοί της Γκριζούλας!
UPDATE νο.2: Βρήκαμε κι άλλα στοιχεία για την Γκριζούλα! Ο Δημήτρης Σακατζής αναφέρει:
«Δούλευα στην ανασκαφή από το 2000 ως το 2009. Μέχρι το τέλος του 2001, υπήρχε άλλη γάτα στους ξενώνες, την οποία, ο αρχαιολόγος που την φρόντιζε, την πήρε μαζί του στην Κρήτη όταν τελείωσε το έργο και έφυγε. Μέσα σε λίγους μήνες, λοιπόν, οι ξενώνες γέμισαν ποντίκια κι έτσι οι φύλακες αναγκάστηκαν να φέρουν 2 γατάκια (παρόλο που δε φημίζονται για τη φιλοζωία τους) κι έτσι από το 2002 είχαμε την Γκριζούλα και τον Πορτοκαλόγατο! Δυστυχώς τα εργαστήρια της ανασκαφής δεν λειτουργούν όλο τον χρόνο, οπότε η φροντίδα τους κατέληγε για μεγάλα διαστήματα στους φύλακες. Από χθες που διάβασα την ιστορία της έχω συγκινηθεί πολύ!»
14 Απαντήσεις
παρακαλω αν ειναι εφικτο θα ηθελα να μαθω το ονομα της κυριας που ειχε υπο την προστασια της τη γατουλα..
καλως τον, το γραφει πανω πανω στο αρθρο
Χαίρομαι για την γκριζούλα
Έχω και εγώ εκπληκτικές εμπειρίες
με την σιαμεζούλα μου.Της είχα δώσει το όνομα της μαμάς μου, Τάνια.Τρώγαμε από το ίδιο πιάτο, κοιμόμαστε μαζί και την πήγαινα με όλα τα μμσυγκοινωνίας αγκαλιά χωρίς να κουνιέται καθόλου, σαν ψεύτικη.
Έκλαιγε μαζί μου και σταματούσε μόνο όταν σταματούσα. Πέθανε 16 ετών.Έχουν περάσει 25 χρόνια.Ακόμη την σκέπτομαι με πόνο και νοσταλγία.Ήταν το 2ο παιδάκι μου
Μάγδα Μαρία Καμπούρη
Δικαστική Γραφολόγος Δικηγόρος
εχεις αλλη γατουλα τωρα μαγδα μας?
υπέροχη ιστορία, υποκλίνομαι σε αυτό το ζώο
αχ ειναι λατρεια
τι υπέροχη ανάρτηση… ειλικρινά συγκινήθηκα γι’ αυτό το μαγικό πλάσμα… Μπράβο στη σωτήρα της!!
απιθανη ιστορια οντως, να ναι καλα η μαρινααα και φυσικα η γκριζουλα
Καλησπέρα. Ήμουν αρχαιολόγος στο Ακρωτήρι από το 1999-2003. Την γκριζούλα τη βρήκα στο δρόμο που κατηφορίζει προς την πάνω είσοδο της ανασκαφής, την άνοιξη (δεν θυμάμαι σίγουρα τον μήνα) του 2002. Γενικά τότε υπήρχε μεγάλο πρόβλημα με τα ποντίκια που έμπαιναν στην κουζίνα και την τραπεζαρία και είχαμε αποφασίσει να υιοθετήσουμε γατούλες. Ήταν μικρή, περίπου 4-5 μηνων και αρκετά ήμερη για να μπορέσω να την πάρω αγκαλιά. Όσοι ζούσαμε τότε στη ανασκαφή έχουμε να διηγηθούμε πολλές ιστορίες, όπως αυτές που περιγράφετε με τα ποντίκια. Γέννησε μια φορά, σε ένα από τα δωμάτια του κάτω ξενώνα και έπειτα την στειρωσαμε. Τελευταία φορά την είδα το καλοκαίρι του 2007, οπότε και πήγα τελευταία στη Σαντορίνη. Την αγαπούσα πάρα πολύ και πάντα ρωτούσα όσους έμειναν πίσω για αυτήν. Τελευταία φωτογραφία της μου έστειλαν το 2018 και μου είπαν για μια κοπέλα που τη φροντίζει και την πήρε στη Νάξο. Φαντάζεστε την έκπληξη και τη χαρά μου όταν διάβασα τη δημοσίευσή σας και έμαθα πως ζει ακόμη. Να είστε καλά που τη φροντίζετε, είναι υπέροχη φίλη. Θα προσπαθήσω να βρω και να σας στείλω φωτογραφίες από τότε αν μου στείλετε το email σας. Καλή σας συνέχεια!
ΤΕΛΕΙΟ ΣΧΟΛΙΟ! Το μέιλ μου ειναι [email protected]
Υπεροχη ιστορια
Να περασετε οσο το δυνατον περισσοτερες ομορφες στιγμες μαζι!!
Καλη ζωη να εχετε οι δυο σας
Αν κ αγαπω ολα τα ζωα,οι γατες μου ειναι ιδιαιτερα αγαπητες για πολλους λογους.Εζησα κ ζω με γατα κ μονο καλες εμπειριες εχω!
Συγχαρητηρια στην κυρια αλλα κ οσους βοηθουν,αγαπουν κ συνδραμουν με διαφορους τροπους για την αξιοπρεπη ζωη των αδεσποτων!
Να ειστε ολοι καλα κ ν’απολαμβανεται τη στενη κ ανεπαναληπτη σχεση με τα ζωακια σας!
Η ιστορία της Γκριζουλας με συγκίνησε ευχάριστα. Εκτός του ότι είναι αξιοθαύμαστη επιβεβαιώνει το δεσμό που μπορεί να αναπτυχθεί στα δύο είδη. Άνθρωπος και γάτα. Δεν έχω καλύτερο. Την λάτρεψα! Μορφή η Γκριζουλας.
ΑΠΙΘΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ.