Οι άνθρωποι έχουν χιλιάδες λόγους να είναι ευγνώμονες στις γάτες! Δε θα απαριθμήσω όλους τους λόγους που δικαιολογούν αυτή την ευγνωμοσύνη, γιατί θα καθυστερήσω πολύ. Όμως σήμερα, ανακάλυψα έναν ακόμα λόγο, για τον οποίον οφείλετε, εσείς οι άνθρωποι, να μας λατρεύετε σαν θεές!
Βρισκόμαστε στο Ακρωτήρι Γάτα, 15 χιλιόμετρα απο τη Λεμεσό. Κάνουμε ένα άλμα 17 αιώνες πίσω, στον 4ο αιώνα μ.Χ., οπότε και ο βυζαντινός ηγεμόνας της Κύπρου οικοδομεί ένα μοναστήρι αφιερωμένο στον Άγιο Νικόλαο, υπό τις οδηγίες του Μέγα Κωνσταντίνου και της Αγίας Ελένης. Είναι μια εποχή, όπου η περιοχή μαστίζεται από μια φοβερή απειλή… τα φίδια. Βλέπετε, η -για χρόνια- ανομβρία και η εγκατάλειψη του νησιού έχουν δώσει στα φίδια τον ζωτικό χώρο για να ακμάσουν.
Σύμφωνα με τον θρύλο, η Αγία Ελένη, επιστρέφοντας από τους Άγιους Τόπους, για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, εισάγει στο νησί μεγάλο αριθμό από γάτες (εκατοντάδες), ώστε να ελέγξουν τον αριθμό των φιδιών στην ευρύτερη περιοχή, αλλά και σε ολόκληρη την Κύπρο!
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΟΙ ΓΑΤΕΣ ΣΩΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
Διαβάστε για τις γάτες της Πολιορκίας του Λένινγκραντ
Η ιστορία λέει ότι οι μοναχοί του Αγίου Νικολάου καλούσαν, με μια καμπάνα με συγκεκριμένο ήχο, τις γάτες για να φάνε και με μια άλλη (με διαφορετικό ήχο) τις καλούσαν να ορμήσουν στα χωράφια και να επιτεθούν στα φίδια. Και οι φοβερές και τρομερές γάτες φυσικά τα κατάφεραν.
Ε, και τότε οι άνθρωποι συνειδητοποίησαν την αξία μας και ονόμασαν το ακρωτήριο, ακρωτήριο Γάτα και το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου, μονή Γατών…
Η ιστορία του μοναστηριού είναι πλούσια και διακόπτεται τον 15ο αιώνα, λόγω ενός σεισμού που οδήγησε στην εγκατάλειψη. Το μοναστήρι ήταν αρχικά ανδρικό και φαίνεται να είχε κατοικηθεί από μοναχούς μέχρι τον 15ο αιώνα. Η επαναλειτουργία του έγινε τον 16ο αιώνα για να συμβεί μια φοβερή σφαγή το 1570, από τους Οθωμανούς Τούρκους.
Το μοναστήρι σήμερα
Το μοναστήρι ξαναλειτούργησε από το 1983 ως γυναικείο μοναστήρι (είχε ξεκινήσει ως ανδρικό) και οι 4 μοναχές με ηγουμένη την μοναχή Κασσιανή ασχολούνται με την αγιογραφία, το ζύμωμα ψωμιών, το κέντημα κ.τ.λ., αλλά και φυσικά με την παραδοσιακή φροντίδα των γατών του μοναστηριού, που εξακολουθούν να αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του.
ΙΣΩΣ ΣΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΚΑΙ ΕΤΟΥΤΟ: Βρετανικές γάτες στην υπηρεσία του έθνους
Ωστόσο, η φροντίδα τους δεν είναι εύκολη! Η μοναχή Χριστοφόρα δηλώνει: «Οι γάτοι, για ‘μας, αποτελούν ένα μεγάλο πρόβλημα. Είναι δεκάδες, και όπως αντιλαμβάνεστε, δεν είναι εύκολο να τους φροντίσουμε. Ο κόσμος έχει συνηθίσει εδώ και χρόνια να φέρνει τους γάτους, που δε θέλει, στο μοναστήρι. Όμως και ‘για μας είναι δύσκολο. Είμαστε 4 μοναχές κι εκείνοι δεκάδες. Εμείς αναλαμβάνουμε και τα έξοδα της φροντίδας τους» και προσθέτει «θα θέλαμε να επαναλάβουμε την έκκλησή μας προς τον κόσμο που σπεύδει να φέρει τις γάτες που δεν θέλει στο μοναστήρι, να σκεφτεί και εμάς».
Ας απολαύσουμε και μερικές φωτογραφίες από τις γάτες του μοναστηριού:
Κλείνοντας και μια και βρισκόμαστε στην ευρύτερη περιοχή της Κύπρου θα ήθελα να σας πω ότι εκεί βρέθηκε και το πρώτο εύρημα οικόσιτης γάτας! Διαβάστε το αναλυτικό μου άρθρο ακριβώς ΕΔΩ.
