Μου έλεγε για καιρό η Β. για μια γατούλα η οποία ήταν σε μια από τις αποικίες που φρόντιζε, που ξαφνικά άρχισε να βγάζει όγκους στο κεφάλι της! Αυτό πριν περιπου 2.5 χρόνια! Σκεφτόμανε τότε πόσο άτυχη ήταν αυτή η γατουλα και ότι μια μέρα θα εξαφανιστεί για να πάει να πεθάνει κάπου μόνη της (και μέσα στο μυαλό μου πεταγόταν μια πονηρή, γρήγορη, ένοχη σκέψη ανακούφισης “ουφ, πάλι καλά που δεν εχω να αντιμετωπίσω εγώ αυτό το πράμα” – πιστέψτε με δεν έχω καμία ευθύνη γι’ αυτή τη σκέψη, μόνη της πεταγόταν, δεν ρώτησε κανένανε για να εμφανιστεί). Πρέπει η γατούλα να ήταν μεγάλη, γιατί οι άνθρωποι που μένανε κοντά σε εκείνη την αποικία μας λέγανε ότι την ξέρουν πάνω από δέκα χρόνια.
Το σύμπαν όμως είχε ξεκάθαρα άλλη άποψη για το πως θα εξελισσόταν τα πράγματα! Η γατούλα αυτή άρχισε να μην μπορεί να κινηθεί εύκολα και να μην τρώει, αλλά φυσικά δεν εξαφανιστηκε ποτέ! Τις πρώτες φορές που έγινε αυτό η Β. την πήγε στον κτηνίατρο και με μια χορήγηση κορτιζόνης η γατούλα ξαναγεννιόταν. Αλλά αυτό συνεχιζόταν και η Β. σκέφτηκε ότι πρέπει να την φέρουμε στα γατοανακτορα για να πάρει μια φροντίδα που θα της επιτρέψει να ζει όμορφα στον λίγο καιρό που λογικά της μένει! Αυτό έγινε πριν περιπου 15 μήνες!
Με το που ανοίξαμε το πορτάκι του μποξ και έκανε τα πρώτα της βήματα στην μπροστά αυλή η γατούλα με εντυπωσίασε με την ομορφιά και τη χάρη της προσεκτικής της κίνησης, σαν κοκέτα κυρία της μπουρζουαζίας που δεν θέλει να βρωμιστεί το όμορφο μαύρο φόρεμά της από χώματα και λάσπες! Αυτό το ιδιαίτερο περπάτημα οφειλοταν κατά πολύ, υποθέτω, και στους όγκους που είχαν φυτρώσει στα πατουσάκια τους και την εμπόδιζαν. Αμέσως άρχισε τα νάζια και στους δυο μας, στριφογυρίζοντας γύρω μας, τρίβοντας το σώμα της πάνω μας και ανά 2, 3 λεπτά έκανε και από λίγα βαρελάκια. Μπροστά ήρθαν να την προϋπαντήσουν ο Κινέζος και ο Μικρουτσέλος (εκείνος από πιο μακριά), παραξενεμένοι με αυτό το καινούριο, αριστοκρατικό φρούτο.
Αποφάσισα να τη λεμε Ρούμπα, από τα κα-ρούμπα-λά της!
Η Ρούμπα είχε τον τρόπο της.. κατάφερε χωρίς ιδιαίτερη προσαρμογή να γίνει αποδεχτή από όλες τις γάτες της αυλής! Και έτσι δεν περιορίστηκε μόνο στην μπροστα αυλή, αλλά άρχισε να εμφανίζεται και στην πίσω αυλή, ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες, που είχε ζέστη, που είχε δροσιά, που είχε αέρα κλπ κλπ!
Όσο για εμάς, μας κέρδισε με συνοπτικές διαδικασίες με την χαδιάρικη διάθεσή της. Και ξεκινήσαμε ένα αγώνα να την κάνουμε καλά, έναν αγώνα που βασίστηκε σε διάφορες εναλλακτικές και κλασσικές τεχνικές κτηνιατρικής, που θα σας συνοψίσω παρακάτω:
- 2 διαφορετικά ομοιοπαθητικά σχήματα
- Χρήση του ενζυμου σερραπεπταση (δεν το δεχτηκε ποτέ)
- 2 διαφορετικά ανοσοκατασταλτικά
- Ανθοϊάματα
- Χειρουργική αφαίρεση ογκων
- Χρήση δυναμωτικών όπως βασιλικο πολτό
- Μονοπρωτεϊνικες αντιαλλεργικες τροφές – οι περίφημες Lucky Lou SuperMono – για την περίπτωση που ήταν αλλεργία η αιτία της ασθένειας της (δεν τις δέχτηκε ποτέ)
Μάταια, το μόνο που έδειχνε να δουλεύει ήταν η .. κορτιζόνη. Έτρεμα, η αλήθεια είναι, πότε θα κατέστρεφε τα νεφρά της, η παλιοκορτιζόνη, έχοντας και τις παραστάσεις από τον Σκλαβή – η ιστορία του εδώ -, οπότε και ανακάλυψα πόσο δύσκολο είναι να προσπαθήσεις να θεραπεύσεις μια γάτα με κατεστραμμένα νεφρά.
Όμως η μεταμόρφωση κάθε φορά που έπαιρνε την θαυματουργή καταραμένη κορτιζόνη (που λίγο πριν την πάρει κάθε φορά ήταν σε φάση που σταματούσε να περπατάει, ήταν κακόκεφη και μελαγχολική), ήταν απίστευτη! Η Ρούμπα ξαναζωντάνευε, το μπρίο και η τσαχπινιά της επανερχόταν και γέμιζε την καρδιά μας μια ανεξήγητη, άφατη χαρά, από αυτές που συχνά μας κερνούν αυτοί οι μουστακοφόροι ζεν πρεμιέ.
Εδώ να πω ότι σύμμαχος σε αυτη την πολύ δύσκολη φάση ήταν και το CBD, το ελαιο φαρμακευτικής κάνναβης της NatureCan, το οποίο πέρα από την όποια επιδραση στην ψυχολογία της λειτουργησε φοβερα στην κινητικότητα της Ρούμπας… δεν ξέρω αν υπέφερε απο αρθριτικά, αλλά από τότε που πήρε το έλαιο, δεν ξαναεμφάνισε τέτοια προβλήματα!
Θα κάνω σπόιλερ και θα πω ότι η Ρούμπα ποτέ δεν έπαθε τα νεφρά της! Αυτά, ενάντια σε κάθε προγνωστικό κατάφερναν να αντέχουν παρά τα 2.5 χρόνια χρήσης κορτιζόνης! Πόσο ευγνώμων είμαι που άντεξαν τόσο αυτά τα νεφρά.
Η Ρούμπα παιδιά ήταν λάτρης της ξηράς τροφής και καταλαβαίνετε πόσο αυτό μεγάλωνε την ανησυχία μου, οταν το σύστημά της επιβαρυνόταν τόσο από την κορτιζόνη. Ευτυχώς παναγία μου, μέσα σε 10άδες υγρές τροφές που δοκιμάσαμε, μου έκανε τη χάρη να τρώει τα φιλέτα egeo κοτόπουλο με γαρίδα! Μόνο! Και μόνο αν ημανε κοντά της και την βοηθούσα να τα φάει. Γιατί βλέπετε το φαγητό για την Ρούμπα δεν ήταν εύκολη υπόθεση! Γιατί βλέπετε οι όγκοι δεν ρωτούν που θα εμφανιστούν και μπορούν να κάνουν την εμφάνισή τους ακόμη και μέσα στα ρουθούνια της και την εμπόδιζαν στην αναπνοή. Αυτό έμελε να είναι ενα από τα μεγάλα βάσανά της και μεγάλο μαράζι μου γιατί δυσκολεύομαι πάρα πολύ να βλέπω ένα πλάσμα να μη μπορει να ανασάνει ελεύθερα.
Καθώς οι μήνες περνούσαν δοκιμάζαμε διάφορα από τα μέσα που ανέφερα παραπάνω, ελπίζοντας να δω κατι ενθαρρυντικό, μετρούσα τις μέρες που άντεχε χωρίς κορτιζόνη, αλλά δεν υπήρξε ποτέ η παραμικρή ένδειξη για κάτι αισιόδοξο! Οι όγκοι μεγάλωναν και μετά ξεφούσκωναν με την κορτιζόνη αλλά σταδιακά γινόταν όλο και πιο πολλοι και όλο και πιο μεγάλοι και κάνανε τα μάτια και τη μύτη της να τρέχει, ενώ η αναπνοή ζοριζόταν. Σκεφτήκαμε τότε ότι αν εντοπίσουμε τι ακριβώς έχει ίσως να τα καταφέρναμε να την βοηθήσουμε. Δύο βιοψίες δεν έδειξαν τίποτα και οι κρούσεις μας σε πανεπιστημιακούς κτηνιάτρους δεν βοήθησαν γιατί ο ενας δεν ήξερε να πει τι έχει και ο άλλος μίλησε για μια πιθανή ασθένεια (καλοήθης καρκίνος) για τον οποίον ομως δεν υπήρχαν θεραπευτικά σχήματα.
Όλα ετούτα προβλημάτιζαν εμένα αλλά όχι μια πραγματικά σοφή κυρία όπως η Ρούμπα που ήξερε πως να απολαμβάνει τη ζωή αν αυτό ήταν εφικτό! Δεν χρειαζόταν πολλά άλλωστε.. καλή κρατσανιστή ξηρά τροφή, να μην την ενοχλούν άλλες γάτες, να κάνει χάδια μαζί μας, να καθαρίζει την πλούσια γούνα της και να αγναντεύει.
SUPER SOS
To βιβλίο του Τσίτσου “Τσίτσος, η γάτα που μιλούσε πολύ” κυκλοφόρησε και η 1η Έκδοση κοντεύει να εξαντληθεί
Ενισχύστε τον Τσίτσο και τις 150 Τσιτσόγατες παραγγέλνοντάς το από ΕΔΩ
Όμως η ασθένεια ήταν ύπουλη και έβρισκε πολλούς τρόπους να χτυπάει.. έτσι η κορτιζόνη έκανε το δέρμα της να λεπταίνει και συνέβησαν τα πρώτα ανοίγματα στο κορμί της, τα οποία φυσικά δεν την άφηναν αδιάφορη, διότι τα έγλειφε εμμονικά μέχρι να δημιουργηθούν πληγές που μετά έπρεπε εμείς να τις επουλώσουμε!
Μια διαδικασία που την βίωνα συχνά ως κάτι πολύ τρομακτικό γιατί φανταζόμανε ότι κάποια στιγμή δεν θα τα καταφέρναμε. Και μια διαδικασία που την ζόριζε πάρα πολύ και τότε είναι που καταλάβαμε ότι η Ρούμπα δεν είναι από εκείνες τις γατές που θα συνεργαστούν μαζί σου και θα σου πουν “κανε με ό,τι θες, σε εμπιστεύομαι”! Η Ρούμπα ποτέ δεν συνεργάστηκε με προθυμία, την ενοχλούσε κάθε επέμβαση πάνω της και αυτό ήταν ένα από τα πράματα που καθόρισαν τα πράματα στο τέλος.
Η εγχείρηση
2.5 μήνες πριν σήμερα με μεγάλη ανησυχία άρχισα να βλέπω οτι η Ρούμπα δεν ανακουφίζεται πια τόσο με την κορτιζόνη – ειδικά η μύτη της ήταν συνεχεια κλειστή! Και τότε είναι που είπαμε να τα παίξουμε όλα για όλα και να προσπαθήσουμε να αφαιρέσουμε τους πιο επωδυνους όγκους αν ήταν εφικτό. Βλέπετε σε μια βιοψία αφαιρέσαμε ενα μεγαλο όγκο και αυτός δεν ξαναεμφανίστηκε ποτέ, οπότε υπήρχε η βάσιμη υποψία ότι ό,τι αφαιρεθεί δεν θα ξαναεμφανιστεί..
.. δυο αγαπημένοι κτηνίατροι έκαναν το θαύμα τους, αφαίρεσαν πολλούς όγκους σε αυτιά, μάτια και στόμα, και προσπάθησαν να αφαιρέσουν τους όγκους στα ρουθούνια κάτι που στάθηκε αδύνατο, απλώς κατάφεραν να τους περιορίσουν επιφανειακά..
.. αυτή η επέμβαση ήταν πολύ επώδυνη και για ένα δεκαπενθήμερο η Ρούμπα υπέφερε, προσπαθώντας να ανακάμψει. Αλλά τα κατάφερε αυτό το τόσο μαχητικό πλάσμα. Και έγινε ενα μικρό θαύμα. Το ρουθούνισμα και η δύσπνοια εξαφανίστηκαν, τα αυτάκια και τα ματάκια της ηρέμησαν και είχα την χαρά να ξαναδώ τη Ρούμπα τόσο ανάλαφρη και χαρούμενη όσο τις πρώτες μέρες και το πρόσωπό της πιο όμορφο από ποτέ, χωρίς όλους αυτούς τους όγκους γύρω από τα ματάκια της, ενώ το δεξί της μάτι άνοιξε για πρώτη φορά (οι όγκοι το κρατούσαν σχεδόν κλειστό).
Η Ρούμπα πριν την επέμβαση
Η μόλυνση
Και ενώ οι μέρες περνούσαν και με ενθουσιασμό έβλεπα την Ρούμπα να αναπνέει τέλεια χωρίς να χρειάζεται να πάρει κορτιζόνη, το δέρμα δεν άντεξε και άνοιξε αλλη μια φορά.. σε ένα σημείο.. προσπαθήσαμε να το επουλώσουμε.. σχεδόν τα καταφέραμε, αλλά τότε έγινε ένα αρκετά μεγάλο λάθος και δεν το φροντίσαμε πολύ καλά στο τέλος της επούλωσης και κακοφόρμισε.. και το τραύμα μολύνθηκε. Συνεχίσαμε τις προσπάθειες να το επουλώσουμε, μόνο που τώρα χρειαζόταν και χωνί στην όλη διαδικασία. Πως να κάνεις ένα πλάσμα σαν την Ρούμπα, που δεν ανέχεται να την αγγίξεις καν, αν δεν θέλει, να δεχτεί να φοράει ένα χωνί κάθε μέρα, να μην μπορεί να πλένεται, να μην μπορεί να αράξει αναπαυτικά. Η Ρούμπα βίωνε έντονο στρες (τόσο που σταμάτησε να μας επιτρέπει να της δινουμε και CBD) και αυτός ήταν ο λόγος που αποφάσισα να της δώσω κορτιζόνη στις 26 μερες (είχαμε φτάσει να της δίνουμε κάθε 15 μέρες, πριν την επέμβαση), ώστε να βεβαιωθώ ότι δεν θα έχει και άλλο μπελά στο κεφάλι της εκτός από την πληγή και το χωνί της..
.. προσπαθούσα να την έχω όσες περισσότερες ώρες γίνεται χωρίς το χωνί και να μαι κοντά της, για να την εμποδίζω να γλείφει τις πληγές – αυτό την ανακουφιζε προσωρίνα .. κάναμε ένα ακόμη μίνι χειρουργείο στο σημείο της μόλυνσης για να αφαιρέσουμε μολυσμένο ιστό! Τα κατάφερε και με αυτό! Και μετά συνεχίσαμε την διαδικασία της θεραπείας του σημείου..
Η Ρούμπα, το ρουμπίνι μας αποχαιρετάει
.. όμως η Ρούμπα είχε κουραστεί από όλα αυτά και δεν μπορούσε να βρει την ησυχία της. Προχτες την βρήκα το βράδυ να ειναι ξαπλωμένη στο πάτωμα της μπροστά αυλής, σε μια πολύ τρομακτική θέση με το σώμα μισοανασηκωμένο και το κεφάλι στο πάτωμα και να προσπαθεί να αναπνεύσει, ρουθουνίζοντας βαριά. Της εβγαλα το χωνί, την έβαλα σε μια αναπαυτική καρέκλα και κάθισα δίπλα της. Της έδωσα να φάει μπόλικη ξηρά τροφή και την έφαγε με λαιμαργία.. μετά ήπιε μπόλικο νερό. Και άρχισε να γλείφεται με μανία – έτσι έκανε καθε φορά που της εβγαζα το χωνί.. την εμπόδιζα να γλειφει την πληγή, και συνέχισε με το υπόλοιπο σώμα της.
Νόμιζα ότι δεν θα ησύχαζε ποτέ, όμως ένα ακόμη μικρό θαύμα έγινε και μετά από καμία ώρα η αναπνοή της ηρέμησε, η μανία της να γλειφτεί σταμάτησε και άραξε εκεί να αγναντεύει αναπαυτικά με μένα δίπλα της.. δεν δεχόταν πολλά χάδια αλλά τουλαχιστον ηρέμησε.. άντεξα ως τις 3.30 το ξημέρωμα εκεί πέρα μαζί της, όμως τα μάτια μου κλείνανε και σκέφτηκα ότι θα με πάρει ο ύπνος και η Ρούμπα θα μακελέψει την πληγή της.. της έβαλα το χωνί και ξεράθηκα στον ύπνο! Κάποια στιγμή μεταξύ ύπνου και ξύπνιου νομίζω άκουσα την Ρούμπα και πάλι να ρουθουνίζει έντονα, αλλά ο ύπνος με πήρε πάλι αμέσως!
Το επόμενο πρωί η Ρούμπα πάλι έφαγε με όρεξη όμως η αναπνοή της ήταν βαριά, αγχωμένη και έπρεπε πια να παραδεχτώ και κάτι που δεν ήθελα με τίποτα να παραδεχτώ, ότι και το δεύτερο ρουθούνι της έκλεινε σιγά σιγά από έναν όγκο και μάλλον αυτό εξηγούσε κατά πολύ την επιδείνωση της αναπνοής της. Άλλωστε ενώ τα μάτια της πια δεν είχαν ογκους να την πιεζουν ασφυκτικά, εξακολουθούσαν να τρέχουν. Ενώ την ενοχλούσε πολύ το αυτί και το έξυνε έντονα.. και συνειδητοποιήσαμε ότι είχε μαζέψει υγρό μια και οι εναπομείναντες όγκοι πιθανώς έκλειναν τον πόρο. Πήγα να παίξω τένις και γυρνώντας την βρήκα πάλι ξαπλωμένη κάτω να μάχεται να αναπνεύσει.
Την πήρα μέσα στο σπίτι και την έβαλα στον καναπέ του δωματίου υποδοχής. Η Ρούμπα ήταν πολύ ταραγμένη και της έβγαλα αμέσως το χωνί. Άρχισε πάλι να γλείφεται εμμονικά προσπαθώντας να πειράξει την πληγή. Με γλυκόλογα την απέτρεπα και καθόμανε διπλα της! Κάποια στιγμή πήγε στο υπνοδωμάτιο και ανέβηκε στο κρεβάτι και πήγα και εγώ μαζί της. Μετά από λίγο κρύφτηκε κάτω από το κρεβάτι. Είχε περάσει κανένα δίωρο όταν πια η αναπνοή της είχε γίνει αρκετά ήρεμη πια, χωρίς ρουθουνίσματα (ωστόσο ακόμη βαριά). Και τότε συνέβη το αδιανόητο!
Συνάντηση με το Θεό
Η Ρούμπα ανέβηκε στο κρεβάτι και άρχισε να κάνει πατουσάκια με όλη της τη δυνάμη πάνω στο παπλωματάκι, σηκώνοντας το σώμα της περήφανα! Δεν θυμάμαι αν το είχε ξανακάνει ποτέ αυτό. Εκανε πατουσάκια και με κοιτούσε θριαμβευτικά! Και μετά ξάπλωσε δίπλα μου. Και με κοιτούσε. Και έκανε αυτή την χαριτωμένη κίνηση που όσοι έχετε γάτες γνωρίζετε, που γυρνάει πρώτα το κεφάλι της και μετά το υπόλοιπο σώμα της ανάσκελα. Τις τελευταίες μέρες δεν το έκανε ποτέ αυτό γιατί υπέφερε.
Όμως εκείνη τη στιγμή δεν είχα πια μπροστά μου τη Ρούμπα, μπροστά μου είχα τον ίδιο το Θεό! Αρχίσαμε τα χάδια, της χάιδευα το πηγουνάκι και έσκυβε το προσωπάκι της μπροστά , μετά της χάϊδευα το πίσω μέρος του κεφαλιού και πίεζε το κεφάλι μου προς τα πίσω, έκανε λιγα βαρελάκια, της χάιδευα την κοιλίτσα και έκανε πατουσάκια στον αέρα.. μετά πήρα ένα σχοινάκι και άρχισε να παίζει πολύ έντονα με αυτό. Ξαναγύρισε ανάσκελα και άρχισα να την φυλάω στη κοιλιά και να κλαίω. Εκείνη ήταν το εκστατικά χαρούμενη. Άκουσε την Β. μέσα να πιάνει τη σακουλα με την τροφή και αμέσως πετάχτηκε πάνω και πήγε να φάει! Έφαγε πάλι με όρεξη!
Και γύρισε στο δωμάτιο, άραξε στο κρεβάτι και μισοκοιμόταν δίπλα μου, ήσυχη μέσα της και ας ρουθούνιζε λίγο και ας ήταν βαριά η αναπνοή της! Κάναμε λιγα χάδια και ξαναράζαμε.. και ξανά πάλι..
.. 3 ώρες πέρασαν κάπως έτσι, μέσα σε μια στιγμή. Και μετά η Ρούμπα έφυγε. Ήταν 3 το μεσημέρι, 27 Αυγούστου του 2024!
ΥΓ: Η φροντίδα της Ρούμπας ήταν πολύ δαπανηρή! Και η συνέχιση της φροντίδας τόσων γατών (πάνω από 150) κάμποσες από τις οποιες δεν ειναι υγιείς είναι ένα δύσκολο εγχείρημα. Αν κάποιος θέλει να συνεισφέρει σε αυτό μπορεί να το κάνει εδώ!
21 Απαντήσεις
Τη καημένη τη ψιψίνα! Από τις φωτογραφίες φαίνεται πολύ όμορφη, και η αρρώστια της μόνο μια σκιά την πλάκωνε ολόκληρη.
Η γατούλα με αυτή την αγγελική χάρη που μόνο να λάμψει ήθελε σαν τα αστέρια, τα σύννεφα την κάλυπταν.
Τώρα ό,τι έγινε έγινε. Σημασία έχει πως μας άφησε σε ένα μέρος που βρήκε την αγάπη που της αξίζει.
Ολα αυτα που βασανιζαν τη Ρουμπα ,ουτε στον χειροτερο εχθρο μου δεν θα τα εταζα. Ειλικρινα πως αντεξε σε τοσες αντιξοοτητες αυτο το γατακι? Λυπαμαι πολυ που ταλαιπωρηθηκε τοσο. Ευτυχως στο Ουρανιο Τοξο δεν υπαρχουν αρρωστιες! Εκει πια θα απολαμβανει τη ζωη της στο επακρο! RIP Ρουμπα! Δεν σου αξιζε τετοιο τελος!
Η Ρούμπα βρήκε την αγάπη στον σκληρό αυτό κόσμο που ξέρετε καλά ότι τα περισσότερα πλάσματα είναι αφανή..και αυτά και η αρρώστια τους. Κι αυτό – αν το καλοσκεφτείτε – είναι ένα θαύμα από μόνο του και το ζήσατε μαζί. Είμαι σίγουρη ότι σύμπαν δεν ξεχνάει και θα σας επιστρέψει όλη αυτή την αγάπη. ❤️ Ο επίλογος για μένα δείχνει ότι η Ρούμπα ήξερε σε τι χέρια βρισκόταν, το τέλος ερχόταν και το γνώριζε, οπότε επέλεξε συνειδητά να σας αφήσει τις πιο τρυφερές αναμνήσεις..
Χαίρομαι που το καημένο γατί δεν θα ταλαιπωρείται πλέον. Πέρασε τις τελευταίες της στιγμές κοντά στους ανθρώπους που την αγαπούσαν και την φρόντιζαν και πήρε πολλή αγάπη ως το τέλος. Τώρα θα σας προσέχει αυτή από ψηλά.
Έδειξε τον εαυτό τις τελευταίες ώρες , πως θα ήταν η ζωή σας μαζί της στα καλυτερά της !! Ήταν τυχερή που σας συνάντησε …μόνο χαρά να νιώθετε, γιατί της δώσατε αγάπη και φροντίδα και σας έδειξε πόσο χαρούμενη την κάνατε !!!
Πόσο ολοκληρωμένη πέταξε η ψυχούλα….
Σου γράφω και κλαίω σαν μικρό παιδί σαν να έχασα ένα δικό μου πλάσμα…Να συνεχίσετε να κάνετε αυτό που κάνετε, δημιουργείται την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο με λιγότερο πόνο και κακία για αυτά τα υπέροχα πλάσματα που μόνο χαρά μπορούν να φέρουν στις στιγμές μας…καλό παράδεισο Ρούμπα ,καλό παράδεισο πανέμορφη μου…
Σπάραξα. Παρακολουθούσα την δύσκολη πορεία της κι ευχόμουν να γίνει το θαύμα. Έφυγε ευτυχισμένη κι αυτό είναι το σημαντικό. Και θάναι καλά εκεί στον γατοπαράδεισο
Καλό ταξίδι στο φως για την υπέροχη αυτή γάτα! Συγκλονιστικη η ιστορία της! Μπράβο σας για όσα της προσφέρατε!
Τρέχουν τα δάκρυα κορομηλο ,να είσαι καλά για όλα όσα προσέφερες στο ρουμπίνακι μας! Έφυγε ευτυχισμένη και σε ευχαρίστησε πριν σε αποχαιρέτισει …
😥
Αντίο Ρούμπα όμορφη, πήγαινε να βρεις τον Σκλαβή να κάνετε παρέα στον Γατόπαράδεισο ..😿🪽 Είμαι χαρούμενη που γνώρισα ,μέσα από την ιστορία σας , πόσο υπέροχα πλάσματα ήσασταν και τα δυο σας και πόσα μαθήματα μας δώσατε με την συμπεριφορά, την υπομονή , το σθένος και τη δύναμη σας. 🙏🏻
Η όμορφη Ρουμπα βρήκε κοντά σας την αγάπη και την φροντίδα που απλόχερα της προσφερατε. Κι αυτή σας αγάπησε με όλο της το είναι και έφυγε ευτυχισμένη.! Ναστε πάντα καλά να τα προστατευεται!!
Πόσο τυχερή ήταν η Ρούμπα και η κάθε Ρούμπα, με τέτοιο κηδεμόνα που δίνει ψυχή και σώματι για να φροντίσει τα πλάσματα που αγαπάει όσο κάθε τι στον κόσμο. Να ζήσεις να την θυμάσαι, όχι μόνο αυτήν, αλλά και όσες γάτες έχουν περάσει από τα χέρια σου.
Πολυ συγκινητικη ιστορια!Μπραβο σας ,που δεν εγκαταλειψατε την ψυχουλα,στην τυχη της,αλλα κι εκεινη μαλλον βοηθησε ,με την δυναμη της και τη διαθεση να ζησει!Ευτυχως που ειχε ατομα που την αγαπουσαν ,τις τελευταιες της στιγμες.
Καλό ταξίδι στο φως πλάσμα μου όμορφο!!!
Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι προχθές το μεσημέρι ζούσα χαρούμενη τη ζωή μου, ενώ μια αθώα ψυχή υπύφερε!
Ψυχούλα μου… Στις τελευταίες τις στιγμές έδειξε όλη την αγάπη και την ευγνωμοσύνη της για τη φροντίδα που της δώσατε… Τώρα η ψυχή της είναι ελεύθερη και δεν υποφέρει πια, παίζει και αναπνέει ελεύθερα στον ουρανό.
Αχ βρε Γιώργο… 😥😥😥😥
Ξεκινάω να γράψω, κ τα σβήνω…
Τι να γράψω, κ τι να πω… ;
Δ θα πω τίποτα…
Κρίμα… 😓😓😓😓
καλό παράδεισο γενναία και όμορφη Ρούμπα αγγελούδι μαζί με τον Σκλαβη
Αχ Ρούμπα ! Με συγκίνησες βαθιά, όπως κι η προσπάθεια των γύρω σου να σε ανακουφίσουν όπως μπορούσαν και κάτι περισσότερο ! Ήσυχη τώρα πετάς στους γατοουρανούς απαλλαγμένη από τα γήϊνα δεινά σου ! Θα σε θυμάμαι πάντα ανάμεσα στα 10 εν ζωή κι άλλα τόσα αναπαυμένα ψιψίνα μου !!!