Η τσιτσόφιλη Χρυσή μου διηγηθηκε μια απίστευτη ιστορία!:
Ξεκινήσαμε μια προσπάθεια να μείνει ήρεμος να μην φοβηθεί τον θάνατο ιδανικά να μην καταλάβει ότι πεθαίνει κ να του δώσουμε όση περισσότερη χαρά γίνεται. Στο σημείο αυτό να πω ότι ο μπαμπάς μου ήταν κηπουρός οι γάτες ήταν το κόκκινο πανί του χαλούσαν την παραγωγή του τα μοσχεύματα του…αν υπάρχει ένας λόγος για να μην μπει στο παράδεισο ο μπάρμπα Νίκος θα ήταν το άγριο κυνήγι που έκανε στα γατιά. Όμως με το Πιου ήταν διαφορετικά. Του έφτιαχνε παιχνίδια!
Έπαιζαν με τις ώρες την τάιζε αγόραζε την άμμο της… Ο καιρός κυλούσε…ο μπαμπάς όρθιος χωρίς να τον έχει ρίξει η νόσος στο κρεβάτι…8 μήνες. Ώσπου ένα βράδυ το οξυγόνο έπεσε είχε δύσπνοια απίστευτη έχανε τις αισθήσεις του… κόλαση…δεν ήξερα πως να τον βοηθήσω να τον απαλλάξω από την αγωνία του…τα είχα χαμένα… σε όλο αυτό το πανικό το Πιου… πήγαινε κ ξάπλωνε στην πλάτη του πατέρα μου ψηλά στο ύψος το πνεύμονα κ γουρργουριζε δυνατά πολύ δυνατά κάλυπτε τον ρόγχο του πατέρα μου.
Με το μυαλό μου θολό την μάλωνα φύγε από εκεί που έχεις τρίχες τον ζορίζουμε. Ο μπαμπάς μου άπλωσε το χέρι του πήρε τη γάτα ακόμα ποιο κοντά κ μου έκανε νόημα να την αφήσω ήσυχη, με ευχαριστεί μου ψιθύρισε. Την επόμενη μέρα πήγαμε στο νοσοκομείο η μητέρα μου έφυγε κ έμεινα μόνη με τον μπαμπά μου. Το ίδιο απόγευμα πέθανε. Γύρισα σπίτι δεν είπα κάτι στη μαμά μου, περίμενα να έρθουν την επόμενη μέρα τα αδέλφια μου για να είμαστε όλοι κοντά της. Της είπα ότι ήταν στη εντατική.
SUPER SOS
To βιβλίο του Τσίτσου “Τσίτσος, η γάτα που μιλούσε πολύ” κυκλοφόρησε και η 1η Έκδοση κοντεύει να εξαντληθεί
Ενισχύστε τον Τσίτσο και τις 120 Τσιτσόγατες παραγγέλνοντάς το από ΕΔΩ
Με χίλια ζόρια την έβαλα για ύπνο. Εκείνη όμως είχε προφανώς προαίσθημα. Εγώ δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ έκατσα δίπλα της στα πόδια του κρεβατιού καθόταν το Πιου στην στάση του φύλακα καθιστη με τα μάτια της καρφωμένα στην ανοιχτή μπαλκονόπορτα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση δεν κουνιόταν δεν ήθελε χάδια με έσπρωχνε κ δεν ξεκολλούσε τα μάτια από την πόρτα.
Κάποια στιγμή βγήκε ένα αεράκι κ φούσκωσε την κουρτίνα ενώ την ίδια στιγμή η μαμά μου είχε εφιάλτη….η γάτα αγρίεψε φούσκωσε ολόκληρη έβγαλε ένα χιιιιςςςςςς που δεν το έχω ακούσει ποτέ…η μαμά μου ξύπνησε φωνάζοντας από τον εφιάλτη κ η γάτα έπεσε στην αγκαλιά της κ έγλυφε το πρόσωπο. Είχα μείνει άγαλμα…η μαμά μου ηρέμισε ξάπλωσε κ είπε στη γάτα… πάει ο Νίκος μας Πίου… έφυγε για πάντα κ κοιμήθηκε ξανά. Η γάτα δεν έφυγε από πάνω της μέχρι την επόμενη μέρα το πρωί.
Το Πιου ήταν λιγότερο από 10 μηνών. Από τότε κάθε φορά που την παίρνω αγκαλιά την κοιτάζω βαθιά στα μάτια την φιλάω κ της λέω σ ευχαριστώ. Αυτό το γατί ήρθε στη ζωή μας γιατί είχε πολύ συγκεκριμένη δουλειά να κάνει να μας προσέχει..”
