.. γράφει ο πατέρας Χόρχε Κάπα
Η Νιάρα! Από το δαγκω – Nιάρα! Εμφανίστηκε ως αγρίμι στα πέριξ! Την διωχναμε, προσπαθούσαμε να τη στειλουμε σε αποικίες μακριά από το δρόμο-σκοτώστρα, διοτι ξερουμε τοσο καλα πόσο αναστατώνει μια ηδη μεγαλη αποικία όπως αυτή της γατοαυλής ο ερχομός ενός καινούριου! Αυτή, τρελέγκω, μας φώναζε νιαουριστά, απαιτούσε συνέχεια “Θέλω να ζήσω μαζι σας”! Και η όλη της αύρα, αγχωμένη, στρεσαρισμένη, με απότομες, απρόσεχτες κινήσεις και μάλιστα στην άκρη του δρόμου-σκοτώστρα!
Ένα βράδυ την βρήκαμε σε άσχημη κατάσταση! Πρέπει να την είχε χτυπήσει ξώφαλτσα αμάξι! Την βάλαμε σε κλουβί τη γιατροπορέψαμε, έγινε και στείρωση και συνειδητοποιήσαμε ότι αν συνεχίσουμε να τη διώχνουμε τα ψωμιά της είναι μετρημένα, πέρα-δώθε στο δρόμο-σκοτώστρα. Και το αγρίμι άρχισε να ημερεύει! Έλα όμως που δεν την ήθελε με τίποτα η Μπαλού στην πίσω αυλή (η ασφαλής αυλή, η μακριά από τον δρόμο). Τουλάχιστον πλέον καθόταν στην μπροστά αυλή, έξω από την πόρτα μας, πολλές ώρες αντί να είναι στην άκρη του δρόμου και να τον προσπερνάει πολλές φορές.
Η φροντίδα μας την μεταμόρφωσε! Ηρέμησε, έγινε τρυφερή, όποτε με έβλεπε στο χώρο γυρνούσε αμέσως ανάσκελα ζητώντας χάδια! Εσχάτως δέχτηκε να την παίρνω και στην αγκαλιά μου – τι δέχτηκε που δηλαδή τρελάθηκε στο γουργουρητό από την χαρά της. Και εννοείται όποτε περνούσα από κοντά της και δεν ασχολούμουν μαζί της με χτυπούσε με το πόδι τύπου “Ε κύριος, που πας, δε με βλέπεις; Έλα να παίξουμε”!
Και επιτέλους κατάφερε να ικανοποιήσει την πείνα της! Ακριβως επειδή δεν βρισκόταν σε καμία σταθερή αποικία δεν έβρισκε αρκετό φαγητό σε σταθερή βάση! Και με το που ήρθε στην γατοαυλή, τι BARF της Voldog, τι GranataPet Delicatessen – τσεκ εδώ -, τι Lucky Lou Supermono – τσεκ εκεί -(και στο χωριό της τρώγανε μονοπρωτεϊνικες υγρές τροφές)!
Και επειδή ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει, όταν η Τριποδε και η Ρούμπα άφηναν λίγο από τις εκλεκτές ξηρές τροφές που αρέσκονται να τρώνε (εκτίμησαν τα μάλα την ελληνική grain free Ambrosia) φυσικά άδειαζε και τα δικά τους πιατάκια!
Όλα κυλούσαν ευτυχισμένα μέχρι που προχτες την είδα να λοκάρει πουλάκι στην άλλη ακρη του δρόμου-σκοτώστρα, να σκύβει και να ορμάει, διασχίζοντάς τον, αδιαφορώντας για δυο διερχόμενα αμάξια.. ωω του θαύματος κατάφερε να περάσει αλώβητη! Σοκαρίστηκα, κατάλαβα ότι δεν έχει αντιληφθεί ΤΙΠΟΤΑ για την επικινδυνότητα αυτού του δρόμου! Σκέφτηκα ότι πρεπει πάση θυσία να βρει ένα σπιτάκι, γιατί σύντομα θα την πατήσει, εκτός αν καταφέρουμε να την κάνουμε να μένει στην πίσω αυλή!
Την πήρα στην πίσω αυλή και την είχα υπο την προστασία μου – η Μπαλού τα πήρε στο κρανίο, αλλά την ανεχόταν.. μέχρι που τελικά την ξαναέδιωξε.. την ξανάφερα, τα ίδια! Εξηγούσα στη Μπαλού αλλά εκείνη τίποτα, ανένδοτη! Βέβαια η Νιάρα κάθισε κάμποσες ώρες, πράμα ελπιδοφόρο – ότι σιγά σιγά θα μπορεσει να προσαρμοστεί στην πίσω αυλή, και θα την δεχτεί η Μπαλού (οι υπόλοιπες γάτες δεν είχαν θέμα).
Χτες το βραδύ κάναμε τα χάδια μας και πήγα για το ντι τζεϊλικι μου! Την βρήκε το ξημέρωμα η Β. νεκρή στην άκρη του δρόμου-σκοτώστρα, ατσαλάκωτη, πανέμορφη, σαν απλώς να κοιμόταν! Έμοιαζε τελείως ακαριαίο!
SUPER SOS
To βιβλίο του Τσίτσου “Τσίτσος, η γάτα που μιλούσε πολύ” κυκλοφόρησε και η 1η Έκδοση κοντεύει να εξαντληθεί
Ενισχύστε τον Τσίτσο και τις 150 Τσιτσόγατες παραγγέλνοντάς το από ΕΔΩ
Το έμαθα πριν λιγη ώρα και αμέσως με κατέκλυσε η αυτολύπηση! Τόση ομορφιά, αυτα τα υπέροχα μεγάλα πράσινα μάτια, η μαλακή της γούνα, η φουντωτή της ουρά, αλλά πιο πολύ από όλα, αυτή η ζωντάνια, αυτή η αίσθηση “από σε στιγμή σε στιγμή θα συμβεί το πιο εντυπωσιακό πράμα στον κόσμο”, όλα αυτά, τα είχα μέσα στα χέρια μου, τα απολάμβανα όποτε ήθελα και τώρα πάνε! Σε μια στιγμή!
Η Απώλεια για άλλη μια φορά χτύπησε την πόρτα και απρόσμενα γρήγορα συνειδητοποίησα ότι η Νιάρα δεν υπάρχει πιά, και άρα δεν είναι κρίμα, δεν είναι καημένη, δεν υποφέρει.. τίποτα από όλα αυτά. Υπήρχα μόνο Εγώ που υπέφερα από την Απώλεια!
Περίεργο, δεν έκλαψα καν. Μόνο ένα κενό απλώθηκε μέσα μου! Που για ώρα προσπαθούσα να αποφασίσω αν είναι σκληρό, μοναχικό, ψυχρό, άγριο, αν μου τρυπάει τα μέσα μου ή αν είναι γλυκό, ζεστό, γεμάτο συμπόνοια!
Είδα την Ρούμπα να με κοιτάζει προσεκτικά. Την κοίταξα και εγώ. Κοιταζόμασταν αρκετή ώρα. Και κατάλαβα!
5 Απαντήσεις
Δεν πειραζει, εκλαψα εγω για σενα και για μενα!!!
Έχω χάσει γατούλες και καταλαβαίνω.Αυτο το κενό είναι τόσο παγερό.Πολλες φορές λέω βρήκε αλλού και άραξε θα ξανάρθει και ρωτάω πέρασε?Πάντα περιμένω αυτά που δεν είδα τι απέγιναν.Αυτα που ξέρω με στοιχειώνουν.Καλο ταξίδι Νιάρα.
Και δεν της αξιζε τετοιο τελος!
στο μυαλο μου ενα τετοιο τελος ειναι ευλογια! Χωρις διαρκεις πονους, αγωνια και ολα τα υπολοιπα!
Ισως στο μυαλο μας, εμας που μένουμε φαίνεται ασχημο τελος – γιατι χανουμε την ομορφια μεσα απο τα χεριααα μας
καλό ταξίδι Νιάρα.
καλό ταξίδι Μίκυ.μινυ.μικακο μου έτσι ξαφνικά τα έχασα και γω και ξέρω τι θα πει πόνος.Ειδικα τον Μίκυ 6 χρόνια τον είχα κοινωνικός τον ήξερε όλη η γειτονιά και την ανάσταση τον βρήκα πεσμενο στην αυλή μάλλον δηλητηρίαση.Καποιοι προτίμησαν να μου τον στερήσουν Μ αυτό το βάναυσο τρόπο ακόμα δεν μπορώ να το ξεπεράσω .