Όσο το Καλοκαίρι προχωράει, όσο οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν, δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω το δικαίωμα των γατιών της αυλής σε λίγη δροσιά, τις δύσκολες μεσημεριανές ώρες.
Ευτυχώς έχω πράξει τα δέοντα, κάτι που δείχνει πόσο μεγάλη ηγέτιδα είμαι!
Κατ’αρχάς τα ανάκτορα είναι σε προάστιο πολύ πιο δροσερό από την αφιλόξενη πόλη όπου το μεσημέρι τα τσιμέντα εκπέμπουν τόση ζέστη που πραγματικά είναι ανυπόφορο για εμάς τις γάτες ακόμη και να αναπνεύσουμε.
Κατά δεύτερον υπάρχει ένας διάδρομος στρωμένος με πλακάκια όπου τις μεσημεριανές ώρες γίνεται ένα πολύ ευχάριστο δροσερό ρεύμα αέρα που κάνει την σιέστα στον διάδρομο πολύ ευχάριστη υπόθεση (βλέπε φώτο 4)..
Κατά τρίτον, η μπροστινή αυλή είναι ανατολική και από τις 12 και μετά προσφέρει μπόλικη σκια στους αιλουροειδείς θαμώνες της (βλέπε φώτο 5).
Κατά τέταρτον, η πυκνή φύτεψη με θάμνους, λέλουδα και δένδρα εξασφαλίζει ακόμη περισσότερη δροσιά που προσφέρουν την δυνατότητα στις γάτες μας να χαλαρώσουν, ακόμη και να επιδωθούν σε τρυφερές περιπτύξεις μεταξύ τους (βλέπε φώτο 1 2 και 3).
Όσο για μένα, βρίσκομαι στα ενισχυμένα με θερμοπρόσοψη και κλιματισμό διαμερίσματά μου που μου επιτρέπουν μια κάποια άνεση και δροσιά. Aλίμονο δηλαδή αν και εγώ είχα τέτοιους πρωτόγονους τρόπους δροσιάς, όπως οι υπόλοιπες γάτες της αυλής – τι, αφεντικά και δούλοι τα ίδια γίναμε ούλοι; Ce serait inacceptable.
Όμως το κόλπο γκρόσο γίνεται σε περιπτώσεις καύσωνα όπου οι γονείς επιτέλους αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και παίζουν το ρόλο του ανεμιστήρα στη θέση του ανεμίστηρα.. ξεπερνώντας τις παρωχημένες εικόνες όπου μελαμψοί μπρούτοι κάνουν αέρα με πίπουλα στο ζεσταμένο μου κορμί, εγώ αρκούμαι από αυτούς τους χιούμανς, απλώς να φυσάνε με ελεγχόμενη ένταση που καθορίζω εγώ (φυσικά) πάνω μου. Το βίνδεο παρακάτω θα λύσει όλες σας τις απορίες για το πως και τι!
